Υπάρχει Θεός; Αν όχι, μήπως πρέπει να τον εφεύρουμε; Αν ναι, πρέπει να ψάξουμε προς τα έξω ή μέσα μας; Κανείς δεν ξέρει πότε θα πάρουμε σαφείς απαντήσεις σε αυτά τα προαιώνια ερωτήματα και αν ποτέ θα μάθουμε την απόλυτη αλήθεια. Ο Ιχθύς όμως δεν θέλει απλώς να μάθει την αλήθεια. Θέλει να την αισθανθεί. Να τη βιώσει σε κάθε κύτταρο του σώματός του.

 

 

Η «θεία» γνώση

 

Ο σταυρός των μεταβλητών ζωδίων είναι στην ουσία ο σταυρός της γνώσης. Ή καλύτερα, ο άξονας Διδύμων/Τοξότη είναι ο άξονας της απόκτησης της γνώσης και ο άξονας Παρθένου/Ιχθύων τα δύο στάδια της κρίσης. Ο Δίδυμος είναι ερωτευμένος με την πληροφορία και τη συλλέγει θαυμάζοντάς την, αδιαφορώντας συχνά για την πρακτική εφαρμογή της και σπάνια αναλαμβάνει το έργο να αναζητήσει την αξία της. Η Παρθένος είναι αυτή που μέσα από την πληθώρα των λεπτομερειών θα αναζητήσει εκείνες με τη μεγαλύτερη χρησιμότητα και θα λειτουργήσει ως αποστακτήριο της γνώσης που αποκτήθηκε στο στάδιο των Διδύμων. Ο Τοξότης θα αναζητήσει το βαθύτερο νόημα αυτής της γνώσης χρησιμοποιώντας περισσότερο τη διαίσθηση και λιγότερο την παρατήρηση και για πρώτη φορά συλλαμβάνει την έννοια του Θεού. Αυτή την έννοια που συλλαμβάνει ο Τοξότης, ο Ιχθύς καλείται να την κάνει πράξη. Γι' αυτό και ο άξονας Διδύμων/Τοξότη φαίνεται να είναι ο άξονας της μάθησης, ενώ ο άξονας Παρθένου/Ιχθύων αυτός της διδασκαλίας. Η Παρθένος θα διδάξει τη «φυσική» και ο Ιχθύς τη «μετα-φυσική» και από την απόλυτη αυτονομία τού εγώ θα περάσουμε στην πλήρη διάλυσή του.

 

Το τέλος της κρίσης

 

Θα πρέπει να σταθούμε λίγο παραπάνω σε αυτόν τον άξονα για να μπορέσουμε να εντρυφήσουμε όσο γίνεται περισσότερο στη φύση του πιο δυσερμήνευτου ίσως ζωδίου. Η Παρθένος είναι το ζώδιο της διάκρισης και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο η κριτική σκέψη, ικανότητα και στάση είναι κομμάτι της φύσης της και πρέπει να την ασκεί, άσχετα αν πολλοί Παρθένοι ξεπερνούν τα όρια. Ο Ιχθύς πρέπει να πράξει το εντελώς αντίθετο, να συνειδητοποιήσει ότι κάθε άλλος άνθρωπος είναι στην ουσία προέκταση του εαυτού του κι επομένως ισχύει γι' αυτόν απόλυτα το «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε». Οχι επειδή η κρίση είναι αμαρτία ή αγένεια κι όχι από φόβο μην τιμωρηθεί μετά θάνατον, αλλά επειδή ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΙΣ δεν ξέρει την απόλυτη αλήθεια ακόμα και για τους πιο κοντινούς του ανθρώπους. Βλέπει ο Ιχθύς τους άλλους ανθρώπους να επιδίδονται με χαρακτηριστική ευκολία σε διάφορους χαρακτηρισμούς και φρίττει. Γιατί ο ίδιος γνωρίζει ενστικτωδώς πως αυτοί οι φαινομενικά «απαράδεκτοι» άνθρωποι, αυτές οι συμπεριφορές ή οι πρακτικές που προξενούν το μένος της πλειοψηφίας έχουν κάπου τη ρίζα τους κι όταν αυτή η ρίζα αποκαλυφθεί, γεμίζουμε με συμπόνια και κατανόηση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δικαιολογούμε ή στηρίζουμε αυτές τις πράξεις. Ο Ιχθύς καλείται να εκφράσει την οικουμενική αγάπη και γι' αυτό το λόγο η Αφροδίτη έχει έξαρση στο ζώδιο αυτό, γιατί είναι μια Αφροδίτη που αποδέχεται, κατανοεί, συμπάσχει και συγχωρεί. Μπορεί ο Σκορπιός να καταλαβαίνει τους γκρεμοτσακισμένους αυτής της ζωής αλλά ο Ιχθύς καταλαβαίνει τους πάντες, ασχέτως προσωπικών του βιωμάτων. Γιατί γνωρίζει ένα πράγμα απέξω κι ανακατωτά: την κόλαση της καθημερινότητας.

 

Ενας άνθρωπος, χίλια πρόσωπα

 

Στο γεγονός αυτό οφείλεται και η κατηγορία την οποία απευθύνουν στους Ιχθύς τα υπόλοιπα ζώδια, αυτή της απάθειας και της αδυναμίας να πάρουν θέση. Για τους περισσότερους από μας είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη μας να πιαστούμε από κάπου, να βρούμε μια ελπίδα ότι αν κάνουμε αυτό ή εκείνο, τα πράγματα θα διορθωθούν, που μέχρι και το στάδιο του Υδροχόου είμαστε ακόμα πεπεισμένοι πως υπάρχουν το καλό και το κακό. Στον Υδροχόο αυτό γίνεται ακόμη πιο έντονο γιατί παίρνει αυτή η διαμάχη κοινωνικές διαστάσεις και εν τέλει καταρρέει, γιατί ούτε οι κοινωνικές συγκρούσεις φαίνεται να δίνουν λύση. Είναι τόσο πολλές οι παράμετροι που πρέπει να λάβεις υπόψη σου, που ο Ιχθύς δεν καταλαβαίνει από πού πηγάζει η τόση σιγουριά των άλλων ζωδίων. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τη γνωστή αναποφασιστικότητα του Ζυγού, ο οποίος ξέρει πολύ καλά τι θέλει, απλά θέλει να καταλήξει σε μια από κοινού απόφαση με το σύντροφο ή συνεργάτη του. Ο Ιχθύς αντιλαμβάνεται όλες τις γνώμες, βρίσκει δίκιο σε όλες τις θέσεις και δεν έχει την πολυτέλεια να αγνοήσει το αντίθετό του. Γι' αυτό και διαπρέπει στο χώρο της τέχνης, καθώς επιδεικνύει μια χαμαιλεοντική ικανότητα να ανασύρει από μέσα του δεκάδες διαφορετικούς εαυτούς. Ξαφνικά όμως μένει μόνος του, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, να είναι ο μοναδικός που δεν φοράει ροζ γυαλιά, αντίθετα από αυτό που του καταλογίζουν. Κάτι άλλο συμβαίνει, κάτι άλλο υπάρχει, δεν είναι τα πράγματα τόσο απλά. Και αναλώνει τη ζωή του ψάχνοντάς το, δημιουργώντας έχθρες με τους άλλους ανθρώπους που σε αυτόν βλέπουν έναν παραιτημένο από τη ζωή, έναν αδύναμο που δεν θέλει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.

 

Η Κρόνια προσγείωση

 

Βέβαια, καλώς ή κακώς, η ζωή στη Γη δεν είναι φτιαγμένη σύμφωνα με τους κανόνες του μοντέρνου κυβερνήτη των Ιχθύων, του Ποσειδώνα, αλλά σύμφωνα με αυτούς του Κρόνου. Ο σπουδαίος αστρολόγος Robert Hand είπε κάποτε ότι ο Κρόνος είναι η ψευδαίσθηση ότι υπάρχει πραγματικότητα, ενώ ο Ποσειδώνας είναι η αλήθεια ότι πραγματικότητα δεν υπάρχει. Σωστό ή λάθος -και για τους Ιχθύς είναι απόλυτα σωστό- αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ιχθύες απαλλάσσονται από τα γήινά τους καθήκοντα. Στο μάθημα όμως της καθημερινής επιβίωσης δεν πιάνουν ούτε τη βάση. Τα πρακτικά θέματα τους τρομάζουν, πάσχουν από παντελή έλλειψη οργάνωσης και διοικητικών ικανοτήτων και είναι να απορεί κανείς πώς επιβιώνουν μέσα σε αυτό το χάος που είναι η ιχθυακή καθημερινότητα. Αυτό που στην ουσία θέλουν να κάνουν οι Ιχθύες είναι να αγνοήσουν τον Κρόνο και να χωθούν απευθείας στις αγκάλες του Ποσειδώνα. Η δυστυχία τους είναι ότι ο Κρόνος δεν το δέχεται αυτό αδιαμαρτύρητα.

 

Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

 

Ας προσπαθήσουμε όμως να προσεγγίσουμε όσο είναι δυνατόν την ιχθυακή πραγματικότητα. Ο Ιχθύς γεννιέται στο ίδιο περιβάλλον με τους υπόλοιπους και του επιβάλλονται οι ίδιες κρόνιες αρχές. Οσο όμως μεγαλώνει και εξελίσσεται, αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές κι ότι τα πάντα δένουν τόσο αρμονικά, που σίγουρα υπάρχει μια ανώτερη ευφυΐα που τα συνδέει. Αρχίζει και βιώνει τη θεωρία της συγχρονικότητας που ανέπτυξε ο Γιουνγκ και αντιλαμβάνεται πλήρως το «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Ξαφνικά όμως σοβαρεύει πολύ η κατάσταση, γιατί διαπιστώνει πως ακόμα και πολύ «κακές» έως απάνθρωπες πράξεις μπορεί να οδηγήσουν σε πολύ θετικά αποτελέσματα. Συνειδητοποιεί δηλαδή πως ακόμα και ο χειρότερος εγκληματίας μπορεί να είναι ένας μεταφυσικός δάσκαλος και πως ο Θεός -ή αυτό που αποκαλούμε Θεός- χρησιμοποιεί ΚΑΙ τα ελαττώματά μας για να πραγματοποιήσει το έργο του. Πολύ λογικά, βυθίζεται σε σύγχυση γιατί αισθάνεται ότι τον υποχρεώνει κάτι μεγαλύτερο από αυτόν να στηρίξει το κακό. Ο Ιχθύς όμως θέλει να ασπαστεί τη θεωρία που λέει πως κακό δεν υπάρχει, αλλά αυτό που λέμε κακό είναι στην πραγματικότητα απουσία καλού. Ο Γιουνγκ, στο πιο δυσνόητο κατά τους μελετητές του βιβλίο του «Αιών», έλεγε πως αυτό μπορεί να είναι μια μεταφυσική αλήθεια για την οποία δεν είναι αρμόδιος να πάρει θέση, πάντως τόνισε την αναγκαιότητα του κακού και πως πρέπει να το θεωρήσουμε ισοδύναμο με το καλό, καθώς μόνο έτσι η σημασία της «σκιάς» θα γίνει αντιληπτή και σεβαστή. Πιο απλά, ο Ιχθύς καλείται να «παίξει» με τις έννοιες του καλού και του κακού κι έχει κατά συνέπεια μια mission impossible, που μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει έναν απλό άνθρωπο στην τρέλα, στην παράνοια, στα ναρκωτικά, στο αλκοόλ ή σε οτιδήποτε τέλος πάντων που να δηλώνει «απελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο». Κι αυτό γιατί οδηγείται πολλές φορές σε τέτοιο σημείο που είναι διατεθειμένος να κάνει οτιδήποτε προκειμένου να νεκρώσει τον πόνο.

 

Η λύτρωση

 

Δύο λύσεις φαίνεται να υπάρχουν για το υπαρξιακό δράμα του Ιχθύος. Αν μόνο ο Ήλιος βρίσκεται σε αυτό το ζώδιο, τότε είναι ίσως προτιμότερο ο Ιχθύς να ζήσει μια «κανονική» ζωή με τους στόχους και τις επιδιώξεις που θα του υποδείξουν οι υπόλοιποι πλανήτες του, όμως θα πρέπει να πάψει να επενδύει σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Και να κάνει αυτό που λέει ο Deepak Chopra όταν διαχωρίζει την έννοια «πονάω» από την έννοια «υποφέρω». O πόνος είναι μια «αντικειμενική» πραγματικότητα και κανείς δεν γλιτώνει από αυτόν, το «υποφέρω» όμως υποδηλώνει τη στάση μας απέναντι στον πόνο και είναι επιλογή μας. Η δεύτερη λύση, αν υπάρχουν πολλοί πλανήτες στους Ιχθύς ή υπάρχει ένας πολύ έντονος Ποσειδώνας, είναι να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ιησού και να το μεταφέρουν στη δική τους καθημερινότητα. Δηλαδή, ζω σε αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν είμαι αυτού του κόσμου. Ζω μέσα στην απόλυτη αποστασιοποίηση και καλωσορίζω οποιαδήποτε εμπειρία. Και τι κάνω; Προσφέρω χωρίς να αξιώνω την αντίστοιχη ανταπόδωση.