Μπορούμε τελικά να κρίνουμε αν ένας πλανήτης μας βρίσκεται σε καλή ή κακή θέση; Έχει νόημα αυτή η ερώτηση, κι αν ναι, υπάρχει κάποια τεχνική για να εξακριβώσουμε πότε ένας πλανήτης μας δείχνει την άσχημη πλευρά του χαρακτήρα του; Σ' αυτό το άρθρο θα διαβάσεις μια διαφορετική προσέγγιση της αστρολογίας...

Στην υπέροχη ταινία του James L. Brooks, το Broadcast News, o William Hurt είναι ο ωραίος παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου ειδήσεων που γίνεται διάσημος, αλλά οι ικανότητές του ως δημοσιογράφου είναι κάτω του μετρίου. Στον αντίποδα βρίσκεται ο Albert Brooks, ο οποίος έχει όλες τις απαιτούμενες ικανότητες, αλλά του λείπει η αυτοπεποίθηση για να μπορέσει να προωθήσει τον εαυτό του. Στη μέση βρίσκεται η Holly Hunter που ερωτεύεται τον William Hurt, αλλά δεν τον εκτιμά και εκτιμά τον Albert Brooks, αλλά δεν είναι ερωτευμένη μαζί του. Ποιος είναι ο ευνοημένος από τους δύο και ποιος ο αδικημένος; Ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός;

 

Στους αστρολογικούς κύκλους, μετά από τη σχετικά πρόσφατη αναγέννηση της παραδοσιακής αστρολογίας, λαμβάνουν χώρα έντονες συζητήσεις σχετικά με τις έννοιες του καλού και του κακού. Η επαναφορά στο προσκήνιο όρων όπως ευεργέτης/κακεργέτης πλανήτης (benefic/malefic planet) ή η διαπίστωση ότι στην παραδοσιακή αστρολογία γινόταν συστηματική χρήση των θεμελιωδών και τυχαίων δυνάμεων, ενώ στη μοντέρνα αστρολογία έπεσαν σε ουσιαστική αχρησία, προκάλεσε αρχικά έντονες αντιδράσεις στους μοντέρνους κύκλους, διότι θεώρησαν ότι μαζί με τις παραδοσιακές τεχνικές, που για αρκετούς ήταν ευπρόσδεκτες, θα επανακάμψει και η παρωχημένη έννοια του «κακού». Είναι έτσι; Όχι.

 

Δεν είναι έτσι, διότι ουδέποτε η δυτική φιλοσοφία υιοθέτησε την έννοια του κακού με την ιδιότητα του αυθύπαρκτου. Το κακό ήταν πάντοτε η απουσία καλού, κατά την ίδια λογική που το σκοτάδι δεν είναι αυθύπαρκτο, αλλά είναι απλά απουσία φωτός. Ακολουθώντας αυτή τη λογική, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι δεν τίθεται θέμα καλού και κακού, αλλά ευχάριστου ή δυσάρεστου, διότι τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι «άχρηστο» κι επομένως τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί κακό. Μελετώντας κανείς με προσοχή τα παραδοσιακά αστρολογικά κείμενα, πουθενά δεν θα συναντήσει κάποια βεβαιότητα ότι Άρης και Κρόνος (οι δυσμενείς πλανήτες, malefics) ό,τι κι αν κάνουν, όπου κι αν βρίσκονται, είναι πάντοτε και υποχρεωτικά 100% κακοί. Όπως επίσης, πουθενά δεν θα συναντήσει παρόμοια βεβαιότητα ότι Αφροδίτη και Δίας (οι ευμενείς) είναι υποχρεωτικά και πάντοτε 100% καλοί. Οπότε, τίθεται το εύλογο ερώτημα, προς τι η διάκριση τότε σε ευμενείς και δυσμενείς;

 

Η διάκριση οφείλεται στο ότι ο άνθρωπος ανάλογα με τη φύση της κάθε εμπειρίας, ανάλογα με αυτό που του προκαλεί, την κατατάσσει είτε σε αυτές που του προκαλούν ευχαρίστηση είτε σε αυτές που του προκαλούν οδύνη. Ο Άρης κυβερνάει πράγματα και έννοιες όπως ο πόλεμος, οι εγχειρήσεις, ατυχήματα, οργή, επιθετικότητα, ενώ ο Κρόνος φυλακές, γηρατειά, πόνο, στέρηση και φόβο. Για την πλειοψηφία των ανθρώπων αυτά τα πράγματα θεωρούνται δυσάρεστα, χωρίς όμως αυτό να τα καθιστά άχρηστα. Αποτελούν κι αυτά αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας. Ευχάριστα όμως, δεν είναι.

 

Άρης και Κρόνος έχουν επίσης και αρετές, τις οποίες επίσης τις συναντάς στα παραδοσιακά κείμενα. Δεν ήρθε δηλαδή ξαφνικά η Liz Greene το 1976 να τις ανακαλύψει, αποκαθιστώντας τον Κρόνο με το πιο γνωστό ίσως βιβλίο της: Saturn, a new look at an old devil. Οι αρετές αυτές ήταν ήδη γνωστές στους αστρολόγους. Η διαφορά είναι, και εκεί έγκειται η διάκριση σε ευμενείς και δυσμενείς, ότι Αφροδίτη και Δίας, ακόμα κι όταν προκαλούν μεγάλο κακό, είναι συνήθως ευχάριστοι, ενώ Άρης και Κρόνος, ακόμα κι όταν σου κάνουν πολύ μεγάλο καλό, είναι κατά κύριο λόγο δυσάρεστοι. Μια επέμβαση (Άρης) είναι δυσάρεστη όσο κι αν σου σώζει τη ζωή και μια δίαιτα (Κρόνος) είναι ζόρικη υπόθεση, όσο κι αν κρίνεται απαραίτητη. Κυρίως όμως, η διάκριση σε ευμενείς και δυσμενείς έγκειται στο ότι Άρης και Κρόνος, όταν φορούν το «κακό» τους προσωπείο, μπορούν να γίνουν και επικίνδυνοι, κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως με Αφροδίτη και Δία.

 

Το ζήτημα είναι πώς θα ξέρουμε πότε ο οποιοσδήποτε πλανήτης στο γενέθλιο χάρτη μας, είτε ευμενής είτε δυσμενής, φορά το «κακό» του προσωπείο; Η μοντέρνα αστρολογία έχει αποφύγει εντελώς το συγκεκριμένο θέμα, κρίνοντας αφενός ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, αφετέρου δε είναι εντελώς εστιασμένη στην παροχή ελπίδας, που καταβάλλει κάθε προσπάθεια να αποφύγει ο,τιδήποτε δυσάρεστο. Η παραδοσιακή αστρολογία έχει όμως κάτι να προτείνει κι αυτό δεν είναι άλλο από τις θεμελιώδεις και τυχαίες δυνάμεις. Όσο κι αν αυτή η τεχνική δεν μπορεί να εγγυηθεί 100% επιτυχία (καμία αστρολογική τεχνική μέχρι σήμερα δεν μπορεί να το ισχυριστεί), εντούτοις φαίνεται να δίνει ως επί το πλείστον θετικά αποτελέσματα.

 

Θεμελιώδεις Δυνάμεις: Τελικά ποιος είναι ο κυβερνήτης;

 

Όταν μιλάμε για θεμελιώδεις δυνάμεις, αναφερόμαστε στον πίνακα του Πτολεμαίου, που μπορείτε να αναζητήσετε στο άρθρο για την ωριαία αστρολογία (για να το διαβάσεις πάτησε εδώ). Με βάση τη λογική των θεμελιωδών δυνάμεων, κάθε μοίρα του ζωδιακού έχει 5 κυβερνήτες. Τον πλανήτη που κυβερνά το ζώδιο αυτό, τον πλανήτη που έχει έξαρση στο ζώδιο αυτό, τον πλανήτη στην τριπλότητα του οποίου ανήκει το ζώδιο αυτό, τον πλανήτη στα όρια του οποίου βρίσκεται η συγκεκριμένη μοίρα και τέλος τον πλανήτη στο πρόσωπο του οποίου βρίσκεται η συγκεκριμένη μοίρα. Κάθε μοίρα επομένως του ζωδιακού στην ουσία μπορεί να έχει μάξιμουμ πέντε κυβερνήτες και κατά συνέπεια για κάθε οίκο δεν έχει μόνο λόγο ο κυβερνήτης της ακμής του, αλλά και άλλοι πλανήτες, γεγονός που καταδεικνύει και την πολυπλοκότητα της αστρολογίας. Όπως όμως γίνεται αντιληπτό, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον αστρολόγο να καταλήξει σε κάποιο ουσιώδες συμπέρασμα για τα θέματα ενός οίκου όταν είναι αναγκασμένος να εξετάζει παραπάνω από έναν πλανήτη. Γι' αυτό και υιοθετήθηκε η λύση να εξετάζεται μόνο ο κυβερνήτης της ακμής του οίκου. Ο Frawley μάλιστα επιμένει ότι αυτή είναι και η ενδεδειγμένη λύση, καθώς ο κυβερνήτης ενός ζωδίου και κατ' επέκταση ενός οίκου λειτουργεί σαν στρατηγός και οι δικές του διαταγές τελικά εκτελούνται, ασχέτως αν υπάρχουν κατώτεροι στην ιεραρχία (πλανήτης έξαρσης, κυβερνήτης τριπλότητας κλπ) που διαφωνούν. Παρόλ' αυτά, δεν είναι εύκολο να παραβλέψει κανείς εντελώς το γεγονός ότι υπάρχουν πράγματι «διαφωνούντες» που θα ήθελαν να οδηγήσουν τα πράγματα σε διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν του στρατηγού.

 

Για τον λόγο αυτό, υιοθετήθηκε μετέπειτα η μέθοδος της αξιολόγησης των θεμελιωδών δυνάμεων που βασίζεται στο γεγονός ότι δεν είναι όλες οι δυνάμεις ισοδύναμες. Ένας πλανήτης δηλαδή που βρίσκεται στα όριά του, δεν μπορεί να έχει την ίδια βαρύτητα με αυτόν που βρίσκεται σε κυριαρχία. Ως εκ τούτου, καθιερώθηκε ένα σύστημα βαθμολόγησης κατά σειρά σπουδαιότητας που δίνει στον πλανήτη που έχει κυριαρχία σε ένα ζώδιο τον βαθμό 5 (π.χ. Άρης στον Κριό), στον πλανήτη που έχει έξαρση σε ένα ζώδιο τον βαθμό 4 (π.χ. Κρόνος στον Ζυγό), στον πλανήτη που βρίσκεται στην τριπλότητά του τον βαθμό 3, στα όριά του τον βαθμό 2 και στο πρόσωπό του τον βαθμό 1. Ως εξέλιξη αυτής της βαθμολόγησης προέκυψε η θεωρία του almuten (επικυρίαρχου) που αναφέρεται σ' εκείνον τον πλανήτη που έχει την υψηλότερη βαθμολογία σε μία συγκεκριμένη μοίρα και αυτός είναι που θεωρείται ο πραγματικός κυβερνήτης της.

 

Παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ωροσκόπο στην 5 μοίρα του Ζυγού σε ημερήσιο χάρτη. Η συνηθέστερη λύση που έφτασε μέχρι τις μέρες μας και με την οποία συμφωνεί και ο Frawley, είναι να θεωρείται κυβερνήτης του ωροσκόπου αυτού η Αφροδίτη, που είναι ο πλανήτης που κυβερνά τον Ζυγό. Αν δεν θέλουμε να υιοθετήσουμε αυτή τη λύση αναζητούμε στον πίνακα των θεμελιωδών δυνάμεων τους πλανήτες που έχουν «δύναμη» στη θέση αυτή. Έχουμε αρχικά ασφαλώς την Αφροδίτη (κυριαρχία - 5 βαθμούς), τον Κρόνο (έξαρση - 4 βαθμούς), πάλι τον Κρόνο (τριπλότητα - 3 βαθμούς), εκ νέου τον Κρόνο (όρια - 2 βαθμούς) και τέλος τη Σελήνη (1 βαθμός). Κατά την αρχαιοελληνική άποψη, η μοίρα αυτή έχει τρεις κυβερνήτες, την Αφροδίτη, τον Κρόνο και τη Σελήνη. Σύμφωνα με τη θεωρία του επικυρίαρχου όμως, ο Κρόνος συγκεντρώνει μακράν την υψηλότερη βαθμολογία και είναι αυτός ο τελικός κυβερνήτης της μοίρας αυτής. Είναι αρκετοί αστρολόγοι σήμερα που - στην ωριαία κυρίως - προτιμούν τον almuten από τον κυβερνήτη.

 

 

Τυχαίες δυνάμεις: Η ισχύς της οικοθεσίας

 

Οι τυχαίες δυνάμεις (accidental dignities) έχουν περισσότερο να κάνουν με τη θέση των πλανητών στον αστρολογικό μας χάρτη κι όχι με το ζώδιο που αυτοί βρίσκονται. Π.χ. Όψεις ακριβείας με άλλους πλανήτες, σύνοδος με τους Δεσμούς ή με κάποιον απλανή αστέρα, η ταχύτητα του πλανήτη κλπ. αλλά η πιο σημαντική τυχαία δύναμη είναι αυτή της οικοθεσίας. Οι τέσσερις γωνίες του ωροσκοπίου [ή αλλιώς οι γωνιακοί οίκοι, δηλαδή ο ωροσκόπος (1ος οίκος), το μεσουράνημα (10ος οίκος), η δύση (7ος οίκος) και το ναδίρ (4ος οίκος)] σχηματίζουν τον λεγόμενο "σταυρό της ενσάρκωσης" και είναι εκεί όπου το πνεύμα μετατρέπεται σε ύλη. Είναι τα τέσσερα σημεία "δράσης" του ωροσκοπίου, εκεί που συμβαίνουν "πράγματα". Θεωρείται μάλλον αδύνατο ένας πλανήτης που βρίσκεται σε στενή σύνοδο με τις γωνίες να μην κάνει αισθητή την παρουσία του. Συνεπώς οποιοσδήποτε πλανήτης σε ένα από αυτούς τους οίκους θεωρείται σε ισχυρή θέση. Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους οίκους, διαδοχικούς και κατιόντες;

 

Για να κατανοήσουμε το πώς καθιερώθηκε αυτή η διάκριση των οίκων, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι στην αστρολογία έχουμε δύο κινήσεις, τη δευτερεύουσα και την πρωτεύουσα. Η πρώτη είναι η κίνηση της Γης γύρω από τον Ήλιο, αναφέρεται στην κίνηση των πλανητών μέσα στον ζωδιακό κύκλο και είναι αντίστροφη της κίνησης των δεικτών του ρολογιού. Για παράδειγμα, αν στον χάρτη σας έχετε ακμή 9^ου οίκου στον Καρκίνο, στον 10^ο θα έχετε Λέοντα, στον 11^ο Παρθένο κ.ο.κ. (χρησιμοποιώντας χάριν ευκολίας το σύστημα των ίσων οίκων). Οι πλανήτες, κινούμενοι στον ζωδιακό, πρώτα θα διασχίσουν τον 9^ο οίκο σας, μετά τον 10^ο και ύστερα τον 11^ο. Η δεύτερη, η πρωτεύουσα κίνηση, που αντιστοιχεί στην περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονά της είναι σύμφωνη με αυτή των δεικτών του ρολογιού.

 

Ας αναλύσουμε λίγο πιο διεξοδικά την πρωτεύουσα κίνηση συγκρίνοντας την με την δευτερεύουσα. Οι πλανήτες, που κινούνται με τη δευτερεύουσα κίνηση, κινούνται πολύ αργά. Ακόμα και η Σελήνη σε δύο ώρες θα έχει μετακινηθεί περίπου μία μοίρα. Η πρωτεύουσα κίνηση όμως είναι πολύ πιο γρήγορη (η Γη χρειάζεται έναν χρόνο για να πλήρη περιστροφή γύρω από τον Ήλιο, ενώ γύρω από τον άξονά της περιστρέφεται μόλις σε 24 ώρες) και αυτό φαίνεται από τον ωροσκόπο που αλλάζει ζώδιο κάθε δύο ώρες περίπου, με αποτέλεσμα όλα τα ζώδια να έχουν «ανατείλει» κατά τη διάρκεια ενός 24ώρου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ένας πλανήτης που κατά την ανατολή του Ηλίου βρίσκεται στον 1^ο οίκο, το επόμενο δίωρο να περάσει στον 12^ο, στη συνέχεια στον 11^ο κ.ο.κ., καθώς ο ίδιος, που κινείται με τη δευτερεύουσα κίνηση, έχει μετακινηθεί ελάχιστα.

 

Με βάση λοιπόν την πρωτεύουσα κίνηση και με δεδομένη την ισχύ των γωνιακών οίκων που προαναφέραμε, τι παρατηρούμε; Ότι ένας πλανήτης που βρίσκεται στον 12^ο οίκο, στον 3^ο, στον 6^ο ή στον 9^ο οίκο, έχει μόλις αφήσει μια θέση ισχύος, αυτή της γωνίας, έχει δηλαδή «πέσει» από ψηλά, «κατέρχεται». Είναι μια κατάσταση τύπου «Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Είναι ο βασιλιάς που μόλις εκθρονίστηκε και καθώς βιώνει το σοκ της πτώσης δεν είναι σε θέση ακόμα να αναλάβει πρωτοβουλίες και δράση. Καθώς περνάει στους διαδοχικούς οίκους, η κατάσταση βελτιώνεται, γιατί ναι μεν δεν βρίσκεται ακόμη κοντά σε γωνία, αλλά έχει περάσει το πρώτο σοκ και έχει πάρει ήδη το δρόμο για την επόμενη θέση ισχύος, την άλλη γωνία. Γι' αυτόν τον λόγο, οι διαδοχικοί οίκοι θεωρούνται πιο «δυνατοί» από τους κατιόντες, όμως δεν πρέπει να λησμονούμε πως πάντα οι γωνιακοί οίκοι είναι οι πιο ισχυροί όλων.

 

 

Ενώνοντας τα κομμάτια

 

Πώς θα συνδυάσουμε τώρα θεμελιώδεις και τυχαίες δυνάμεις; Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε δύο υποψηφίους για μια θέση εργασίας, οι οποίοι συμβολίζονται ο ένας από τον Άρη στον Κριό (στο ζώδιο που κυβερνά), αλλά στον δωδέκατο οίκο (σε κατιόντα οίκο) και ο δεύτερος από τον Άρη στον Ταύρο (στο ζώδιο που βρίσκεται σε αδυναμία), αλλά σε σύνοδο με το Μεσουράνημα (θέση ισχύος). Οι θεμελιώδεις δυνάμεις τι μας λένε; Ότι ο πρώτος υποψήφιος έχει περισσότερα ποιοτικά χαρακτηριστικά από τον δεύτερο, ότι αυτός είναι ο υποψήφιος με τα περισσότερα προσόντα και που αντικειμενικά του αξίζει η θέση. Όμως βρίσκεται στον 12^ο οίκο. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι αν και έχει τα προσόντα, δεν είναι σε θέση να πλασάρει τον εαυτό του, να προβάλει όλα τα θετικά χαρακτηριστικά του με τον προσήκοντα τρόπο. Αντίθετα, ο άλλος υποψήφιος δεν έχει τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά, αλλά έχει σιγουριά και πίστη στον εαυτό του. Αν έχουμε να κάνουμε με γραπτό διαγωνισμό, αυτός που θα πάρει τη θέση θα είναι πιθανότατα ο Άρης στον Κριό, που έχει τη γνώση με το μέρος του. Αν όμως έχουμε να κάνουμε με προφορική συνέντευξη, ο Άρης στον Ταύρο θα κάνει πολύ καλύτερη εντύπωση και πιθανότατα να πάρει εκείνος τελικά τη θέση.

 

Ποιο είναι προτιμότερο; Δύσκολο να το πει κανείς. Ο Άρης στον Κριό και στον 12ο οίκο έχει με το μέρος του την ποιότητα και ελπίζει κάτω από τις κατάλληλες αστρολογικές συνθήκες να μπορέσει να εκφράσει το πλήρες δυναμικό του, ενώ ο Άρης στον Ταύρο και στον 10ο οίκο μπορεί να έχει την επιτυχία, αλλά κάτω από τις κατάλληλες αστρολογικές συνθήκες μπορεί να φανεί η κενότητα του και να πέσει από το βάθρο. Το γεγονός όμως πως δεν μπορούμε με ευκολία να διαλέξουμε τι είναι καλύτερο ή χειρότερο σ' αυτή την περίπτωση, δεν σημαίνει ότι οι θεμελιώδεις και τυχαίες δυνάμεις δεν έχουν αξία. Αντίθετα, μας αποκάλυψαν με μεγάλη ακρίβεια τη διαφορά των δύο υποψηφίων, δηλαδή πού ακριβώς υπερτερεί και υστερεί ο καθένας τους.

 

Ένα άλλο παράδειγμα που επίσης καταδεικνύει την πολυπλοκότητα της αστρολογίας, αλλά και τη μεγάλη δυσκολία να μιλήσεις με όρους "καλό" και "κακό", είναι ο χάρτης του Στρος-Καν. Ο Στρος-Καν έχει Άρη στον Κριό, στον 10ο οίκο και Αφροδίτη στον Ταύρο, επίσης στον 10ο οίκο. Από πλευράς θεμελιωδών δυνάμεων είναι και οι δύο σε εξαιρετική κατάσταση, καθώς βρίσκονται στο ζώδιο που κυβερνούν. Αλλά και από πλευράς οικοθεσίας τα πάνε θαυμάσια, ευρισκόμενοι και οι δύο σε γωνιακό οίκο, με ένα ελαφρύ προβάδισμα να το έχει ο Άρης που βρίσκεται πιο κοντά στο Μεσουράνημα. Έχουμε δηλαδή δύο πλανήτες που βρίσκονται στο καλύτερο γι' αυτούς περιβάλλον και συγχρόνως έχουν τη δύναμη να δράσουν απερίσπαστοι, ευρισκόμενοι σε γωνιακό οίκο. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι είναι δύο πλανήτες που εκφράζουν δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Ιδιαίτερα στο θέμα του έρωτα που μας ενδιαφέρει, ο Άρης στον Κριό εκφράζει θα λέγαμε την "αρσενική" αντίληψη αυτού, δηλαδή "με ενδιαφέρει να κατακτήσω το αντικείμενο του πόθου μου μέσω του σεξ και μετά να προχωρήσω στην επόμενη κατάκτηση", ενώ η Αφροδίτη εκφράζει τη "θηλυκή" αντίληψη στον έρωτα, δηλαδή "με ενδιαφέρει να κατακτήσω το αντικείμενο του πόθου μου χρησιμοποιώντας τα θέλγητρά μου, με σκοπό να μείνουμε μαζί όσο περισσότερο γίνεται". Αυτές οι δύο απόψεις στον χάρτη του Στρος-Καν συγκρούονται έντονα, έχοντας μάλιστα και συμμάχους. Ο Άρης (κυβερνήτης και του 5ου οίκου, σημειωτέον) έχει σύμμαχο τη Σελήνη, τη συναισθηματική κατάσταση του Στρος-Καν, που βρίσκεται επίσης στον Κριό και σε σύνοδο με το Μεσουράνημα, άρα θέλει αυτό που θέλει κι ο Άρης, ενώ η Αφροδίτη έχει σύμμαχο τον Ήλιο, τον κυβερνήτη του ωροσκόπου, τον βασικότερο ίσως πλανήτη ενός χάρτη, που βρίσκεται στον Ταύρο και θέλει επομένως αυτό που θέλει κι η Αφροδίτη. Πώς να μην έχουμε σύγκρουση κάτω από αυτές τις συνθήκες; Σύγκρουση γιγάντων, μάλιστα.

 

Αποτέλεσμα; Ο Στρος-Καν έχει κάνει τρεις γάμους προς το παρόν, που σημαίνει ότι δεν έχει πάψει να ελπίζει σε μία σχέση διαρκείας, αλλά οι σχέσεις αυτές σαμποτάρονται από τη μεγάλη του ανάγκη να "κατακτήσει" όποια... καμαριέρα βρεθεί στον δρόμο του. Κι όταν έχουμε μια τόσο έντονη σύγκρουση, κάποια στιγμή έρχεται και η κρίση, με μαθηματική μάλιστα βεβαιότητα.

 

Καλό, κακό ή απλά ζήτημα επιλογής;

 

Δεν είναι μόνο θεωρητικό το πρόβλημα της διάκρισης ανάμεσα σε "καλό" και "κακό", αλλά συνάμα και πρακτικό. Οι θεμελιώδεις και οι τυχαίες δυνάμεις μπορούν να δώσουν πολύτιμες πληροφορίες για την κατάσταση ενός πλανήτη, αλλά για να εκτιμηθεί το αντίκτυπο που θα έχει αυτός στη ζωή ενός ατόμου, θα πρέπει να εξεταστεί ο συνολικός χάρτης και οι σχέσεις του με τους υπόλοιπους πλανήτες.

 

Στο φινάλε της ταινίας Broadcast News ο William Hurt μπορεί να έφτασε πάρα πολύ ψηλά, αλλά λόγω της κενότητας και της "ανηθικότητας" του, έχασε την Holly Hunter και την ερωτική ευτυχία. Ο Άλμπερτ Μπρουκς προσελήφθη από ένα πολύ μικρότερο κανάλι, βρήκε μια δουλειά με πολύ λιγότερο άγχος και δημιούργησε οικογένεια. Ποτέ όμως δεν έκανε την καριέρα που ονειρευόταν και που του άξιζε.

 

Η επιλογή δική σας.