Love is a many splendored thing, λέει ένα παλιό τραγούδι και σίγουρα κανείς δεν αμφιβάλλει γι' αυτό, τι είναι όμως η αγάπη και κυρίως πώς την αντιλαμβάνεται ο καθένας από μας; Στην παραδοσιακή Αστρολογία ο πλανήτης που καθορίζει τα θέματα της αγάπης είναι η Αφροδίτη, η θεά της ομορφιάς και του έρωτα. Η σύγχρονη Αστρολογία δεν διαφωνεί, κάνει εντούτοις την εξής διάκριση: Η Αφροδίτη αντιπροσωπεύει τη δύναμη της έλξης και της απώθησης, είναι η παρόρμηση που μας ωθεί στο να συνάψουμε σχέσεις, άπαξ όμως και αυτές δημιουργηθούν, τη σκυτάλη παραλαμβάνει η Σελήνη, η οποία και θα παίξει τον κυρίαρχο ρόλο στα θέματα συνύπαρξης. Τι γίνεται όμως όταν η Αφροδίτη σχηματίζει όψεις με τους συλλογικούς πλανήτες, δηλαδή τον Ουρανό, τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα;

Η Αφροδίτη λοιπόν, ανάλογα με το ζώδιο και τον οίκο που καταλαμβάνει στο χάρτη μας, δείχνει τις αξίες μας, δηλαδή αυτό που θεωρούμε όμορφο και πολύ φυσιολογικά θέλουμε να αποκτήσουμε, να το κάνουμε δικό μας, γιατί θα είμαστε δυστυχισμένοι χωρίς αυτό. Είναι όμως ένας προσωπικός πλανήτης, δηλαδή ένας πλανήτης στον οποίο επιβάλλει τη θέλησή του το εγώ. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα και πρόβλημα, τα πάντα όμως εξαρτώνται σε ποιο επίπεδο βρίσκονται οι σχέσεις εγώ-εαυτού, δηλαδή η ατομική ύπαρξη και το συλλογικό ασυνείδητο, από το οποίο αναδύεται το κάθε ξεχωριστό και μοναδικό εγώ.

Οι συλλογικοί πλανήτες είναι, όπως λέει η σύγχρονη Αστρολογία, πλανήτες που χαρακτηρίζουν γενιές. Θα μπορούσαμε πολύ συνοπτικά να πούμε πως ο Ουρανός αντιπροσωπεύει το συλλογικό νου, ο Ποσειδώνας το συλλογικό συναίσθημα και ο Πλούτωνας τη συλλογική βούληση. Ο καθένας από μας ανήκει σε μία γενιά Ουρανού, Ποσειδώνα και Πλούτωνα, δηλαδή ανάλογα με τα ζώδια που βρίσκονται αυτοί το κάθε άτομο καλείται να φέρει στο φως συγκεκριμένες πτυχές του συλλογικού ασυνείδητου κι έτσι εξηγείται και το περιβόητο χάσμα των γενεών, καθώς οι προτεραιότητες κάθε γενιάς είναι διαφορετικές. Επομένως, είναι πλανήτες που δεν έχουν καμία σχέση με το εγώ ή, καλύτερα, δεν ενδιαφέρονται για το άτομο και την ευτυχία του, αλλά το αντιμετωπίζουν σαν σταγόνα στον ωκεανό, η οποία έχει το λειτουργικό ρόλο να εξυπηρετεί το σύνολο. Για τους πλανήτες αυτούς το εγώ έχει μια πολύ περιορισμένη οπτική γωνία, η οποία δεν πρέπει ποτέ και με τίποτα να σταθεί εμπόδιο στην εξέλιξη του συνόλου. Η μόνη στάση που φαίνεται να μπορεί να κρατήσει το εγώ κάτω από ισχυρές διελεύσεις ή όψεις των συλλογικών πλανητών είναι η καθαρά θρησκευτική στάση τού «Ας γίνει το θέλημά σου». Κατά συνέπεια, οι προσωπικοί πλανήτες που σχηματίζουν όψεις με τους συλλογικούς είναι το όχημα με το οποίο κάθε άτομο θα πραγματώσει τις συλλογικές απαιτήσεις της γενιάς του.

Γενέθλιες (δύσκολες) όψεις της Αφροδίτης με τον Ουρανό

(αφορούν κυρίως τετράγωνο, αντιθέσεις, συνόδους)

Οι όψεις Αφροδίτης-Ουρανού έχουν εισπράξει πολύ αρνητική δημοσιότητα και κατηγορούνται για υπερβολική ψυχρότητα και για ανικανότητα να συνάψουν ουσιαστικές και δεσμευτικές σχέσεις. Τα άτομα με αυτές τις όψεις θεωρούνται άτομα που αγαπούν υπερβολικά την ελευθερία τους, που νιώθουν μια έλξη για πιο σύντομες και εκκεντρικού τύπου σχέσεις και γενικότερα οι σχέσεις που συνάπτουν φαίνεται να έχουν ένα προδιαγεγραμμένο τέλος, καθώς μόλις βγει το συναίσθημα στην επιφάνεια ασφυκτιούν και συμπεριφέρονται σαν να τους έκοψες την παροχή οξυγόνου.

Τι κρύβεται πίσω από αυτές τις συμπεριφορές; Μα η τελειομανία του Ουρανού. Ο Ουρανός στη μυθολογία πετούσε τα παιδιά του στα Τάρταρα, αηδιασμένος από την ασχήμια τους. Δεν είναι Θεός που αγαπά την ενσάρκωση και τη μορφή, αλλά προτιμά να ζει σε έναν κόσμο όπου τα πάντα είναι in potentia, εν δυνάμει. Από τη στιγμή που κάτι θα αποκτήσει μορφή, ξεφεύγει από το πεδίο των απεριόριστων δυνατοτήτων. Τα άτομα με Αφροδίτη-Ουρανό, μόλις περάσει το στάδιο της πρώτης έλξης, αρχίζουν και εντοπίζουν τα στραβά και τα λάθη της σχέσης. Ουσιαστικά αυτό που δεν μπορούν να δεχτούν είναι ότι έχουν να κάνουν με έναν άλλο άνθρωπο, που εκτός από προτερήματα, έχει και ελαττώματα. Το γεγονός αυτό τους χαλάει την ιδέα ενός συμμετρικά τέλειου κόσμου, που μόνο όμως στο πεδίο των ιδεών μπορεί να υπάρξει. Γι' αυτό και έχει κατηγορηθεί αυτή η όψη για απιστία, γιατί για τον Ουράνιο τύπο πάντα θα υπάρχει κάτι καλύτερο εκεί έξω. Η απιστία εδώ δεν έχει να κάνει με την αναζήτηση σωματικής ηδονής, άλλωστε ο Ουρανός κατά βάση αντιπαθεί το σώμα, απλά μόλις αισθανθούν τα άτομα αυτά ότι μια κατάσταση εδραιώνεται και πάει να γίνει κατεστημένο, αντιδρούν έντονα γιατί αισθάνονται περιορισμένοι, εγκλωβισμένοι, η σχέση πια καταντάει φυλακή και πρέπει οπωσδήποτε να αποδράσουν.

Ο Ουρανός όμως είναι και ο πλανήτης της νέας γνώσης και τα άτομα με Αφροδίτη-Ουρανό θα γίνουν οι κομιστές αυτής της νέας γνώσης στον τομέα των σχέσεων. Η νέα γνώση όμως προϋποθέτει πειραματισμό και συνεχή ανανέωση. Δεν είναι ότι το άτομο με αυτήν την όψη είναι ανίκανο να δεσμευτεί, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι ότι στο δικό του κόσμο η δίψα για μάθηση υπερέχει της συναισθηματικής εγγύτητας. Κακά τα ψέματα, ο καθένας από μας είναι μια πεπερασμένη οντότητα και έχει πολύ συγκεκριμένα πράγματα να δώσει σε μία σχέση, οπότε ο Ουρανός θα πάρει ό,τι έχει να πάρει και θα προχωρήσει μπροστά, αυτός είναι ο προορισμός του. Και δεν είναι ότι δεν έχει συναισθήματα, απλά προσπαθεί να τα ελέγξει, γιατί γνωρίζει καλά ότι το συναίσθημα ισούται με στασιμότητα. Το συναίσθημα σε δένει με πρόσωπα και καταστάσεις κι επομένως αποκλείει την αλλαγή και την εξέλιξη που είναι η τροφή του Ουρανού.

Γενέθλιες (δύσκολες) όψεις της Αφροδίτης με τον Ποσειδώνα

(αφορούν κυρίως τετράγωνο, αντίθεση, σύνοδο)

Μπορεί ο Ποσειδώνας να θεωρείται η ανώτερη οκτάβα της Αφροδίτης και η Αφροδίτη να έχει έξαρση στους Ιχθύς, στην πραγματική ζωή όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα για τα άτομα με όψεις Αφροδίτης-Ποσειδώνα. Η Αφροδίτη, όταν συνδυάζεται με την ποσειδώνια ενέργεια, δεν μπορεί να δείξει το εγωιστικό της πρόσωπο και να κάνει το παν για κερδίσει το αντικείμενο του πόθου της. Ο Ποσειδώνας τής υπενθυμίζει συνέχεια ότι δεν βρίσκεται εδώ για να επιδίδεται χωρίς ενοχές στο κυνήγι των εφήμερων και ποταπών απολαύσεων, αλλά για να μάθει την ιερότητα της αγάπης. Και η αγάπη είναι ιερή μόνο όταν δύο καρδιές χτυπούν σαν μία κι όταν το αρσενικό και το θηλυκό συγχωνεύονται για να δημιουργήσουν μια ολοκληρωμένη μονάδα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν.

Ο Ποσειδώνας λοιπόν είναι μια πολύ δύσκολη ενέργεια, η οποία φαίνεται να μην έχει θέση στο σύγχρονο κόσμο που, καθώς περάσαμε ή περνάμε στην εποχή του Υδροχόου, ο θεός που λατρεύεται πλέον είναι ο Κρόνος, με τον Ουρανό σαν κερασάκι στη τούρτα. Μόνο που από τον Κρόνο απομονώσαμε την αρχή της χωριστικότητας και την αναγάγαμε σε ύψιστη αρχή, παραβλέποντας ότι η χωριστικότητα είναι το εργαλείο που χρησιμοποιεί ο πλανήτης αυτός για να μας οδηγήσει σε αυτό που αποκαλούσε ο Γιουγκ εξατομικευμένη συνείδηση. Ο Κρόνος κι ο Ποσειδώνας είναι πιστοί φίλοι και άψογοι συνεργάτες σε ένα ιδεατό επίπεδο και τα προβλήματα που ανακύπτουν με κάποιον από τους δύο είναι γιατί ο άλλος δεν λειτουργεί σωστά. Ο Ποσειδώνας λοιπόν θα δημιουργήσει προβλήματα σε μία Αφροδίτη που δεν θα έχει φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο συνείδησης και θα την οδηγήσει σε σχέσεις όπου θα έχει το ρόλο του θύματος, όπου θα θυσιάσει τις προσωπικές της ανάγκες, όπου θα γίνεται χαλί για να την πατήσουν, ερμηνεύοντας τον λανθασμένα, ο οποίος ναι μεν θέλει τη συγχώνευση, αλλά τη συγχώνευση δύο ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.

Ο Ποσειδώνας δεν θέλει να τον χρησιμοποιούμε σαν άλλοθι για να επιστρέψουμε στην εμβρυϊκή κατάσταση. Η επιστροφή στην πηγή της δημιουργίας θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής και θα πρέπει να κατέχεις πολύ καλά την Κρόνια πραγματικότητα για να καταφέρεις να αποδράσεις με τον πλέον κατάλληλο τρόπο απ' αυτήν. Επειδή όμως κανείς δεν μας μαθαίνει για τον Ποσειδώνα, έχουμε όλες αυτές τις αρρωστημένες καταστάσεις ιδιαίτερα στον έρωτα. Σχέσεις αποτυχημένες, σχέσεις που υπάρχουν μόνο στη φαντασία, παντελής έλλειψη ικανοποίησης από μια τόσο φυσιολογική λειτουργία κι όλα αυτά επειδή δήθεν έχουμε υψηλά ιδανικά, ενώ στην ουσία αρνούμαστε πεισματικά να ενηλικιωθούμε. Το δώρο του Ποσειδώνα, η διονυσιακή έκσταση, είναι το ξύπνημα σε μια νέα κατάσταση ύπαρξης και αντίληψης της πραγματικότητας και είναι ιεροσυλία να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για να ξεφύγουμε από τα δεσμά της «μίζερης» καθημερινότητας.

Γενέθλιες (δύσκολες) όψεις της Αφροδίτης με τον Πλούτωνα

(αφορούν κυρίως τετράγωνο, αντίθεση, σύνοδο)

Η όψη Αφροδίτης-Πλούτωνα είναι όψη- ηφαίστειο. Κι όπως δεν πρέπει ποτέ να κάνεις το λάθος να θεωρήσεις ένα ανενεργό ηφαίστειο σβηστό, το ίδιο δεν πρέπει να κάνεις με αυτήν την όψη και να τη θεωρήσεις αδρανή, επειδή δεν έχει μέχρι τώρα εκδηλωθεί στη ζωή σου. Είναι μια Αφροδίτη παντελώς ανίκανη για επιφανειακές σχέσεις. Μπορεί, ανάλογα με το ζώδιό της, να τις επιδιώκει και να μη θέλει να σηκώσει το σταυρό του μαρτυρίου, ο Πλούτωνας όμως δεν θα την αφήσει. Κάποια στιγμή που θα κυκλοφορεί αμέριμνη και θα αισθάνεται σίγουρη για τον εαυτό της, θα ανοίξει η γη κάτω από τα πόδια της και θα εισέλθει με το έτσι θέλω στον κάτω κόσμο. Οι Πλουτώνιες σχέσεις είναι πολύ βαθιές, αλλά και πολύ σκοτεινές συγχρόνως. Είναι οι σχέσεις όπου θα έρθεις αντιμέτωπος με τον αρχαϊκό και πρωτόγονο κόσμο των ενστίκτων, στον οποίο δεν έχει θέση ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός.

Ο Πλούτωνας ακολουθεί τη θεωρία του Δαρβίνου στο ότι επιβιώνει ο ισχυρότερος κι αυτό γιατί ενδιαφέρεται για την εξέλιξη του είδους, αδιαφορώντας για τις μεμονωμένες οντότητες. Ο Πλούτωνας, όπως λέει κι η Liz Greene, είναι η ισχυρότατη δύναμη της φύσης, που όταν κάποιος, κάτι ή ακόμα κι ένα είδος ολόκληρο παρεμποδίζει την εξέλιξη, εξαφανίζεται, όπως έγινε με τους δεινόσαυρους που είχαν καταντήσει τα πλέον άχρηστα πλάσματα. Στις Πλουτώνιες λοιπόν σχέσεις, υπάρχει σύγκρουση δύο διαφορετικών βουλήσεων και θα γίνει μάχη για να επικρατήσει η ισχυρότερη, για να αποκτήσει ο ένας από τους δύο τον έλεγχο της σχέσης. Όποιος χάσει, θα εξαφανιστεί. Ουσιαστικά, βέβαια, ο καθένας παλεύει με τον εαυτό του και ο άλλος απλά έρχεται την κατάλληλη στιγμή ως το πλέον κατάλληλο άτομο για να προβάλλει ο καθένας τις ανάγκες του.

Είναι σχέσεις που έχουν συνήθως περιορισμένη διάρκεια ζωής, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση αδιάφορες. Είναι τόσο δυνατές όσο χρειάζεται ώστε να μην το βάλεις στα πόδια με την πρώτη δυσκολία και θα είναι τόσο ισχυρή η έλξη που θα αισθάνεσαι, ώστε όσο θα κρατήσει να μην μπορείς να διανοηθείς άλλο πρόσωπο στη ζωή σου. Είναι σχέσεις όχι του τύπου «και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», αλλά σχέσεις που στόχο έχουν να σε αφήσουν μετά το πέρασμά τους έναν πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο, έχοντας δώσει τη μάχη με τη σκιά σου. Έχουν πολλή απόγνωση, πολύ κλάμα, πολλή δυστυχία κι αυτό γιατί η προσωπική σου βούληση θα δεχτεί ένα ισχυρό πλήγμα, καθώς θα διαπιστώνεις πως ό,τι και να κάνεις, δεν θα έχεις το αποτέλεσμα που θέλεις. Κατά συνέπεια, θα οδηγηθείς στο συμπέρασμα ότι υπάρχει μια άλλη θέληση, ανώτερη από τη δική σου, που ξέρει ίσως καλύτερα το καλό σου από σένα τον ίδιο.

Όχι ευτυχία. Συνείδηση!

Η ψυχαναλυτική θεωρία του Γιουγκ μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα τι ακριβώς ζητάνε αυτές οι όψεις από μας. Ο Γιουγκ αποκαλούσε την ιδανική σχέση «ψυχολογική σχέση» και έλεγε ότι δεν μπορεί να υπάρξει ψυχολογική σχέση ανάμεσα σε δύο μη συνειδητοποιημένους ανθρώπους. Και συνειδητοποιημένος άνθρωπος είναι αυτός που έχει το «γνώθι σαυτόν», που εξετάζει συνεχώς τη ζωή του βγάζοντας συμπεράσματα για τον εαυτό του και ξέρει ανά πάσα στιγμή τι του συμβαίνει και γιατί, χωρίς να παραδίδεται αμαχητί στα ένστικτά του. Βέβαια, συμπληρώνει: «Το πολύ ζώο (ένστικτο) καταστρέφει τον πολιτισμένο άνθρωπο, ο πολύς πολιτισμός όμως δημιουργεί άρρωστα ζώα». Πραγματική ένωση λοιπόν μπορούμε να έχουμε μόνο όταν δύο άνθρωποι βαδίζουν στο δρόμο της αυτοσυνειδητοποίησης.

Αν μεταφέρουμε αυτή τη θεωρία στην Αστρολογία, διαπιστώνουμε ότι ο Γιουγκ περιγράφει μοναδικά τις τρεις όψεις που περιγράψαμε παραπάνω. Η όψη Αφροδίτης-Πλούτωνα έχει το σκοπό να διδάξει στο άτομο την αξία του κόσμου των ενστίκτων και χτυπάει ιδιαίτερα τους υπερβολικά «πολιτισμένους» ανθρώπους, οι οποίοι απαξιώνουν την ενστικτώδη συμπεριφορά και τη θεωρούν ένδειξη μη εξελιγμένης προσωπικότητας. Ο Πλούτωνας θα υπενθυμίσει σε αυτούς τους ανθρώπους ότι ανήκουν κι αυτοί στο ζωικό είδος που λέγεται άνθρωπος.

Η ψυχολογική σχέση όμως δεν μπορεί να μένει επ' άπειρον στον κόσμο των ενστίκτων, διαφορετικά δεν μπορούμε να μιλάμε για συνείδηση. Θα πρέπει να καλλιεργηθεί αυτό που λέει ο Daryl Sharp στο βιβλίο του «Getting to Κnow You» «οικειότητα με απόσταση», το οποίο είναι η επιτομή της όψης Αφροδίτης-Ουρανού. Βέβαια, για τους περισσότερους ανθρώπους αυτό είναι σχήμα οξύμωρο και φαντάζει ψυχρό, είναι όμως κατά τον Γιουγκ ένα απαραίτητο στάδιο. Κρατώ οπωσδήποτε μια απόσταση για να μπορέσω να εξετάσω αντικειμενικά τη σχέση, να δω τι μου προσφέρει, ποιες ανάγκες μου προβάλλω στον άλλον που δεν μου φταίει σε τίποτα και -ίσως το πιο σημαντικό- γιατί διάλεξα το συγκεκριμένο άνθρωπο τη συγκεκριμένη στιγμή και πώς αυτός ο άνθρωπος αντανακλά αυτό που συμβαίνει μέσα μου.

Έτσι μόνο με την κατάκτηση αυτής της γνώσης του Ουρανού, την οποία βέβαια θα πρέπει να αποκρυσταλλώσει ο Κρόνος, θα μπορέσω να προχωρήσω στη συγχώνευση που υπόσχεται η όψη Αφροδίτης-Ποσειδώνα. Γιατί θα επιλέξω τη διονυσιακή έκσταση συνειδητά χωρίς να διατρέχω κανέναν κίνδυνο, ως σύγχρονος Οδυσσέας, να γοητευτώ τόσο από το τραγούδι των Σειρήνων ώστε να προκαλέσω την καταστροφή μου. Και δεν θα διατρέχω κίνδυνο γιατί θα ξέρω πού βαδίζω, πού πατώ και πού βρίσκομαι και -κυρίως- θα ξέρω ότι, έχοντας χτίσει μια ισχυρή προσωπικότητα, μπορώ να μπαινοβγαίνω αναίμακτα στον Ποσειδώνιο κόσμο, τον οποίο και μπορώ να εγκαταλείψω ανά πάσα στιγμή, εφόσον το επιλέξω.

Βέβαια, όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο Γιουγκ, ο δρόμος προς την προσωπική ολοκλήρωση και αυτοσυνειδητοποίηση είναι πολύ μακρύς και πολύ λίγοι από μας φτάνουν στο τέλος του. Γι' αυτό και οι όψεις των προσωπικών μας πλανητών, και στην προκειμένη περίπτωση της Αφροδίτης, με τους συλλογικούς πλανήτες δεν είναι συνήθως ευχάριστες όψεις, ιδιαίτερα οι λεγόμενες δυσαρμονικές (αντίθεση, τετράγωνο). Σε πρώτη φάση πρέπει ίσως να αποδεχτούμε το γεγονός ότι κανείς μας δεν γεννιέται με εγγυήσεις καλοπέρασης και ευτυχίας σε αυτόν τον κόσμο, το οποίο όμως δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Απλά έτσι έχουν τα πράγματα. Εξάλλου, δεν έχει καμία λογική όλοι μας να έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε από τη ζωή, καθώς είναι τέτοια η αλληλεπίδραση, που όταν εγώ έχω κάτι, κάποιος άλλος το στερείται. Και ο σκοπός των συλλογικών πλανητών είναι να ανοίξουν την πόρτα στη συνείδηση για να γνωρίσει το άτομο και άλλες διαστάσεις, τις οποίες και πρέπει να ενσωματώσει στη γήινη μορφή ζωής.

Ακόμα κι αν δεν φτάσουμε ποτέ σ' αυτό το σημείο, εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεργαστούμε με αυτές τις όψεις και, όταν αυτές ενεργοποιούνται, τουλάχιστον να μην επιτρέπουμε στο εγώ να έχει τον πλήρη έλεγχο. Στο υπέροχο βιβλίο της Susan Howatch «Glamorous Powers», ο μοναχός ήρωας βλέπει ένα όραμα, που μετά από ατέλειωτες ώρες συζήτησης και ψυχανάλυσης με τον πνευματικό του, ο τελευταίος καταλήγει στο συμπέρασμα πως ο μοναχός πρέπει να εγκαταλείψει το μοναστήρι και να επιστρέψει στα εγκόσμια. «Μα εγώ δεν θέλω να φύγω από το μοναστήρι!», δηλώνει αυτός με πείσμα. Κι απαντάει ο πνευματικός: «Ποιος νοιάζεται για το τι θέλεις εσύ; Αυτό που θέλει ο Θεός είναι το σημαντικό!». Ίσως υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που καλούμαστε να υιοθετήσουμε μια ανάλογου τύπου θρησκευτικότητα. Ίσως...