Πέρισυ τέτοιες μέρες ετοιμαζόμουν για ευχές. Φέτος δεν έχω διάθεση να το κάνω, γιατί είναι λιγότερες οι ευχές που έχω να δώσω. Απ'την άλλη, λέω, χαίρομαι γιαυτές που μπορώ ακόμα να δίνω..................Θέλω - ετεροχρονισμένα γιατί τώρα απέκτησα πρόσβαση - να ευχαριστήσω τον κ.Πανόπουλο για το editorial στο Jupiter Αυγούστου ''Η καταπίεση της ευτυχίας''. Ήταν μια εποχή κατά την οποία έχασα τρεις αγαπημένους μου ανθρώπους, τον ένα μετά τον άλλο, σε διάστημα ακριβώς ενός μήνα!......Δε ξέρω πώς έγινε και δόθηκε ένα τέλος στο μαρτύριο τριών ανθρώπων την ίδια χρονική στιγμή. Πιθανόν αυτό το τελευταίο πισωγύρισμα του Πλούτωνα ενεργοποίησε την αντίθεση Β.Δεσμού - Κρόνου στον άξονα 2ου - 8ου, ίσως οι Εκλείψεις............

    Τη στιγμή που ένοιωθα τη πίεση ''σύνελθε!'' από τη μια στιγμή στην άλλη, επειδή ''έτσι πρέπει'', τη στιγμή που έψαχνα στα άστρα να βρω το γιατί, τί σκοπός υπάρχει, τί πρέπει να αποκομίσω και να καταφέρω να κατανοήσω πώς και προς τα πού να διοχετεύσω την ενέργεια που τότε ήταν απλά μούδιασμα που με έπνιγε, τα λόγια αυτά ήταν σανίδα σωτηρίας, έδωσαν μορφή σε όλα αυτά που δε μπορούσα να εκφράσω εγώ: "Δεν είσαι καλά γιατί δεν είσαι καλά"......................"Εάν κυκλοφορείς συνεχώς με ένα χαμόγελο στα χείλη σου, χάνεις ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής σου που είναι δημιουργικό, παραγωγικό και απαραίτητο για την εξέλιξή σου".......................  "Μέσα από τα σκοτάδια της ψυχής ξεπηδάνε παράξενα και υπέροχα πράγματα"..............................................

   Ακόμη προσπαθώ, δεν έχω διοχετεύσει όλα αυτά τα συναισθήματα σε κάτι δημιουργικό, αλλά το βλέπω, το ξεμπλοκάρισμα είναι κοντά. Κι είναι πάντα σωτήριο να το παλεύεις, όχι να κρύβεσαι από τον εαυτό σου. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Αν αγαπήσεις τα σκοτάδια σου, μόνο τότε ζεις αρμονικά με τον εαυτό σου.

                                                                                                   Hello, Is There Anybody Out There?