Στο νησί, ο επιτάφιος κατεβαίνει στν παραλία, μπαίνει στη θάλασσα για να γίνει τρισάγιο για όσους έχουν φύγει.

   Στη μικρή βραχονησίδα απέναντι, φωτίζουν πύρινοι σταυροί και πολλές μικρές φωτίτσες.

   Στην απαλά ανατριχιασμένη θάλασσα, διάσπαρτα τα βαρκάκια αντανακλώνται μαζί με φώτα, κεριά, βεγγαλικά..

   Η υγρασία είναι το μόνο ενοχλητικό στοιχείο, αν λίγο απορροφηθείς την ξεχνάς, μέχρι που νοιώθεις τη ραχοκοκκαλιά σου σφιγμένη και τη θυμάσαι πάλι.

   Μαγεία χορταίνει η καρδιά, το μάτι, η ψυχή..

   Μερικές φορές ξεχνάω πόσο μου αρέσει να είμαι κοντά στη θάλασσα - αν και προτιμώ μια ηλιόλουστη, ζεστή χειμερινή μέρα από μια ανοιξιάτικη, ψυχρή, υγρή νύχτα.

   Ανηφορίζοντας μετά στο κοιμητήριο, το σκηνικό γίνεται πιο μυστηριακό..κάθε μνήμα έχει πάνω κολλημένο ένα αναμένο κεράκι, οι άνθρωποι είναι εκεί παρόντες, ο καθένας πάνω από την απώλειά του, στο δικό του επιτάφιο, να τον στολίσει με το δάκρυ του που πέφτοντας σχηματίζει γιρλάντες από πανέμορφα λουλούδια..

   Έφτιαξα κι εγώ τις δικές μου από λουλούδια αλλόκοτα γιατί είχα νομίζω ζαλιστεί κάπως από τα θυμιατά..

   Όταν όλο αυτό τελειώσει, τα κεράκια αρχίζουν να σβήνουν ένα ένα, ο κόσμος να απομακρύνεται..

   Είχα παγώσει...................μια περίεργη οικειότητα.................με σκούντησαν και συνήλθα......με περιμένουν.............................

   Φεύγω για τώρα....