Συνέβη τον Μάρτιο του 2000

Είναι ένα μουντό πρωινό, όχι κρύο, αλλά γκρίζο, με ένα αχνό φως να βγαίνει δειλά πίσω από τα σύννεφα, σε έναν γενικά θαμπό τόνο. Η ατμόσφαιρα βαριά έξω από το μαιευτήριο Μητέρα, όπως είναι συνήθως όταν προμηνύεται καταιγίδα…Αντικρύζω το κτήριο με βαριά καρδιά. Γιατί να πρέπει να είμαι εδώ αυτή τη στιγμή; Γιατί να μη βρίσκομαι σπίτι μου, στις δουλειές μου, στα παιδιά μου; Βάζω δύναμη στα πόδια μου για να μη σέρνομαι και προσπαθώ να  σκεφτώ θετικά.
Ηρέμησε, όλα καλά θα είναι, όλα καλά. Δεν θα σου συμβεί αυτό που φοβάσαι. Δεν είναι τίποτα. Να, τώρα θα  δεις το γιατρό και θα σε καθησυχάσει. Θα γελάσετε ανακουφισμένοι, θα πάρεις την απάντηση της ιστολογικής και θα φύγεις για να συνεχίσεις τη ζωή σου.

Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια, μπαίνω μέσα, κατεβαίνω τις σκάλες, φτάνω στο Κέντρο Μαστού. Η κυρία στο γκισέ της αίθουσας αναμονής μου λέει να περιμένω. Μια κουβέντα είναι... Η καρδιά μου τραντάζει το στήθος μου. Η μικρή τομή στο δεξι μαστό τσιτώνει, αλλά αυτό δεν με απασχολεί. Περιμένω. Δεν θέλω να σκέφτομαι το κακό ενδεχόμενο, γιατί θα πάθω πανικό. Όμως είναι εκεί. Η σκέψη έρχεται και ξανάρχεται. Λες; Όχι όχι, αποκλείεται. Πάω στοίχημα πως είναι false alarm. Πάρε ανάσες και μη σκέφτεσαι.. Σφίξε τα χέρια σου να μην τρέμουν. Περιμένω κι αλλο. Τις προηγούμενες μέρες οι υπεύθυνοι του ιστολογικού με καθησύχασαν. Είναι σύνηθες λεει, να κρατούν τα δείγματα γύρω στις 10 μέρες για να είναι σίγουροι ότι έχει γίνει λεπτομερής έλεγχος και να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα λάθους. Και μέχρι στιγμής, μου είπαν χτες, δεν έχει βρεθεί τίποτα ανησυχητικό. Γιατί λοιπόν φοβάμαι; Εντάξει ρε Λ, δεν είναι και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο να περιμένεις αποτελέσματα βιοψίας για τον όγκο που βρέθηκε στο στήθος σου, αλλά και τί έγινε; ( στις 10 πιθανότητες έχεις 9 να είναι καλοήθης). Τι, εσένα θα τύχει; Σιγά. Εσύ ήσουν πάντα μετρημένη, ούτε πίνεις ούτε καπνίζεις εδώ και 2-3 χρόνια, έχεις θηλάσει και τα δύο παιδάκια σου. Δεν έχεις ιστορικό από τη μαμά σου, μόνο από τη γιαγιά…Μικρές οι πιθανότητες λοιπόν. Μικρότερες από 10%.

Περιμένω λίγο ακόμα, σηκώνομαι, κάνω βόλτες, δείχνω ψύχραιμη, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Ο χώρος είναι στενόχωρος. Ναι, σου φέρνει στεναχώρια. Είναι το 1^ο ή 2^ο υπόγειο (αλήθεια, γιατί τα Κέντρα Μαστού δεν βρίσκονται ποτέ σε όροφο ή έστω στο ισόγειο;) και είναι πολύ χαμηλοτάβανο. Για να φαίνεται πιο μεγάλο έχουν γύρω - γύρω καθρέφτες, όπως και στο ταβάνι. Μια ζαλάδα δηλαδή. Είμαι μόνη. Ανυπομονώ. Σφίγγω τα χέρια και τα δόντια για να μη βρίσω τη γραμματέα που με έχουν και περιμένω τόση ώρα. Μα καλά, αφού με ειδοποίησαν, τι περιμένουν; Τώρα θα κάνουν την ανάλυση; Κοιτάζω τη φάτσα μου στον καθρέφτη. Ποιά είναι αυτή; Μου φαίνεται πιο αδύνατη και με αλλοιωμένη έκφραση. Κάτι δεν πάει καλά.

Εμφανίζεται ο γυναικολόγος μου. Σοβαρός, χωρίς τα χαμόγελα και τις ζεστές χειραψίες που συνηθίζει. Με παίρνει παράμερα. Λ, μου λέει, μην ανησυχείς , αυτά τα πράγματα πλέον αντιμετωπίζονται  με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Μιλάμε δηλαδή για πλήρη ίαση.

Αύτά τα πράγματα; Πλήρη ίαση; Τι λόγια είναι αυτά; Χαμογελάω, την ώρα που η ψυχή μου βουλιάζει στα σπλάχνα μου. Δηλαδή;

-Κοίτα, βρήκαν κάτι. Βέβαια θα τα ξαναπεράσουμε και πάλι, για να είμαστε σίγουροι. Αλλά δεν νομίζω ότι θα βρούμε κάτι διαφορετικό. Μέχρι σήμερα το πρωί δεν έδειχνε τίποτα. Και την τελευταία ώρα…φάνηκε ότι είναι κακοήθεια.

-Κ...και τώρα γιατρέ; ρωτάω χαμογελώντας παρανοϊκά.

-Τώρα θα πρέπει να αφαιρεθεί ο όγκος και να μπεις σε θεραπεία. Οσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα.

Μπουκώνω με δάκρυα. Μου έρχεται να κλάψω, να φωνάξω, να λιποθυμήσω. Κρατιέμαι.

-Μάλιστα, κατάλαβα. Δηλαδή έχω καρκίνο.

-Εχεις πολύ μεγάλες πιθανότητες να το ξεπεράσεις.Είσαι νέα, γερή. Ο καρκίνος δεν είναι μοιραίος στις μέρες μας.

Ο γιατρός τα λέει αυτά με ψύχραιμη αισιοδοξία, αλλά επειδή τον ξέρω κάποια χρόνια, σου λέω ποτέ δεν τον έχω ξαναδεί έτσι. Είναι συγκλονισμένος. Σαν να μην το περίμενε ποτέ να του τύχει τέτοιο πράγμα. Σαν τρομοκρατημένος. Σχεδόν μου ήρθε να τον παρηγορήσω.

Εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι θα πρέπει να απευθυνθώ σε άλλο γιατρό.

Μέσα στο κουβάρι του μυαλού μου ακούω τη φωνή του να μου λέει, Θα πρέπει να ενημερώσεις τον Π.Ελα από δω.

Μου δίνει ένα τηλέφωνο - ή μήπως ήταν το δικό μου, δε θυμάμαι, και παίρνω τον Π, που περιμένει απάντηση στο σπίτι κάνοντας baby-sitting στα μωρά. Του τα λέω.

Ραγισμένες φωνές και στις δυο άκρες του ακουστικού.

-Μου είπε ο κος Χρόνης ότι στις μέρες μας ο καρκίνος δεν είναι μοιραίος. Μπορούμε να ελπίζουμε ακόμα και σε πλήρη ίαση, λέω στον άντρα μου, με ψεύτικη ελπίδα.

-Μάλιστα…λέει ο Π σκεπτικός. Ελα σπίτι τώρα και τα λέμε από κοντά. Εντάξει, μη φοβάσαι, θα δούμε τι θα κάνουμε.

Φεύγω καραβοτσακισμένη. Πάω στο πάρκινγκ σχεδόν τρεκλίζοντας, πάντα όμως προσέχοντας να μη φαίνεται ότι είμαι υπό κατάρρευση. Ψηλά το κεφάλι! λέω μέσα μου. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είσαι. Διασταυρώνομαι με κάποιους ανθρώπους, δεν τους βλέπω, αλλά σκέφτομαι άραγε να φαίνεται στο πρόσωπό μου ότι είμαι μελλοθάνατη; 

Τελικά το όνειρο ήταν προφητικό. Κι εγώ που δεν πίστευα σε τέτοια πράγματα.

Πριν από 2 μήνες περίπου, όταν περίμενα αποτελέσματα από τη μαστογραφία, τη νύχτα πριν να πάρω το φιλμ στα χέρια μου, ονειρεύτηκα μια συνάδελφο. Το επώνυμό  της ήταν Βερυκόκου. Την είδα όμορφη και αριστοκρατική να έρχεται προς το μέρος μου και να μου φέρνει ένα εντυπωσιακό χρυσό δαχτυλίδι, με το αγαπημένο μου πετράδι. Ένα λαμπερό σμαράγδι. Είχα χαρεί πάρα πολύ. Όταν ξύπνησα, θυμήθηκα ότι το κόσμημα στον ύπνο μου πάντα μου έφερνε κακά μαντάτα. Πήγα να πάρω τη μαστογραφία, φοβούμενη ότι ίσως τα νέα θα ήταν δυσάρεστα. Ανοίγοντας το φάκελο διάβασα τη διάγνωση….αποτιτανώσεις στο δεξιό μαστό. Χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. Υπογραφή, ο ακτινολόγος Χ. Βερύκκοκος..