"Μήπως ήρθε η στιγμή για μας τους Ελληνες να θυμηθούμε τον Πολιτισμό; την Τέχνη; την Αισθητική;"
Όμορφη ευχή δε λέω. Αλλά ακόμη και σε 10 χρόνια ο Νεοέλληνας θα προτιμά να περνάει μια βραδιά στα μπουζούκια ακούγοντας την κάθε σκυλού του τσιφτετελοπόπ ρεύματος παρά να περάσει 2 ώρες σε ένα μουσείο. Σαν κοινωνία έχουμε την κουλτούρα που μας αξίζει. Και αυτή παραμένει πολύ χαμηλού επιπέδου.
Για ρώτα πόσοι νέοι Αθηναίοι έχουν ανέβει στην Ακρόπολη που είναι δίπλα τους; Το μόνο που θυμούνται οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι μια εκδρομή του δημοτικού σχολείου...
Και πάλι συμμερίζομαι την ευχή σου, αδυνατώ όμως να δω πως θα εκπληρωθεί... Καλή σου μέρα.
ισως βρισκομαστε μπροστα σε μια καινουρια αρχη...ηδη πιστευω οτι ο τσιφτετελληνας αρχιζει να αντιλαμβανεται οτι ο ωχαδερφισμος κ το δε βαριεσαι δεν μας πανε πουθενα. εχουμε ηδη αγγιξει τον πατο, αλλα για ποσο ακομα θα παραμεινουμε εκει, ειναι αγνωστο.
ας μη μενουμε παντως μονο στην γκρινια και την απαξιωση...οταν συμβαινει κατι καλο κι αξιολογο ας του δινουμε τη σημασια και τη βαρυτητα που του αξιζει. ας μην ζουμε χωρις ελπιδα, ειναι αδικο για μας και τα παιδια μας.
(σε ευχαριστω που διεθεσες το χρονο σου για να καταθεσεις την αποψη σου...ησουν ο/η μονος/η, οπως βλεπεις )
Ναι, προσωπικά όταν καθημερινά γυρνώ με το ποδήλατο μέσα στην Αθήνα,στους μποτιλιαρισμένους δρόμους, όπου όλοι είναι ακινητοποιημένοι με τα αυτοκίνητα των πολλών δόσεων,με πιάνει μια μελαγχολία για την επιμονή του Έλληνα να σκέφτεται τόσο "παρτάκικα", σε σημείο όπου όταν προσθέσεις πολλές εγωιστικές συμπεριφορές το άθροισμα των επιμέρων μερών σου δίνει μια Ελλάδα που είναι "ανυπόφορή "προς όλες τις μεριές..Ο νέος Έλληνας γαλουχήθηκε να κάνει αυτό που του καπνίζει εις βάρος του συνόλου και σε μετάφραση της ιδιωτικής του καλοβολεμένης ζωούλας, όπου στο τέλος η συνολική κοινωνική δομή τον ξεβολεύει και αυτόν.
Από την άλλη όμως χαιρομαι και ελπίζω γιατί βλέπω ανθρώπους να αντιστέκοντια, να λένε όχι σε όλη αυτήν την κατρακύλα.Από τα μέσα μεταφοράς που διαλέγουν, από τα χάπενινγκς στους δρόμους, από την ιδιαίτερη στάση ζωής που επιλέγουν στις τέχνες,γράμματα, στις σχέσεις τους με τους ανθρώπους-ΕΛΠΙΔΑ-
Εκει που οι μνήμες βάφονται νωπές,
το αίμα του θηράματος θα βρέχει εσαεί το δρόμο.
Εκει που η επανάληψη του καθημερινού χειμώνα
τον ήλιο αγύρτη θα κρατά
μοναχό στην σκίτη ενός ροδοστάλαχτου αυλώνα,
η ηλιαχτίδα,
θα βρει το όχημα και θα τρυπώσει.
Δέος και περηφάνεια
Όμορφη ευχή δε λέω. Αλλά ακόμη και σε 10 χρόνια ο Νεοέλληνας θα προτιμά να περνάει μια βραδιά στα μπουζούκια ακούγοντας την κάθε σκυλού του τσιφτετελοπόπ ρεύματος παρά να περάσει 2 ώρες σε ένα μουσείο. Σαν κοινωνία έχουμε την κουλτούρα που μας αξίζει. Και αυτή παραμένει πολύ χαμηλού επιπέδου.
Για ρώτα πόσοι νέοι Αθηναίοι έχουν ανέβει στην Ακρόπολη που είναι δίπλα τους; Το μόνο που θυμούνται οι περισσότεροι, ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι μια εκδρομή του δημοτικού σχολείου...
Και πάλι συμμερίζομαι την ευχή σου, αδυνατώ όμως να δω πως θα εκπληρωθεί... Καλή σου μέρα.
ας μη μενουμε παντως μονο στην γκρινια και την απαξιωση...οταν συμβαινει κατι καλο κι αξιολογο ας του δινουμε τη σημασια και τη βαρυτητα που του αξιζει. ας μην ζουμε χωρις ελπιδα, ειναι αδικο για μας και τα παιδια μας.
(σε ευχαριστω που διεθεσες το χρονο σου για να καταθεσεις την αποψη σου...ησουν ο/η μονος/η, οπως βλεπεις )
Από την άλλη όμως χαιρομαι και ελπίζω γιατί βλέπω ανθρώπους να αντιστέκοντια, να λένε όχι σε όλη αυτήν την κατρακύλα.Από τα μέσα μεταφοράς που διαλέγουν, από τα χάπενινγκς στους δρόμους, από την ιδιαίτερη στάση ζωής που επιλέγουν στις τέχνες,γράμματα, στις σχέσεις τους με τους ανθρώπους-ΕΛΠΙΔΑ-
Εκει που οι μνήμες βάφονται νωπές,
το αίμα του θηράματος θα βρέχει εσαεί το δρόμο.
Εκει που η επανάληψη του καθημερινού χειμώνα
τον ήλιο αγύρτη θα κρατά
μοναχό στην σκίτη ενός ροδοστάλαχτου αυλώνα,
η ηλιαχτίδα,
θα βρει το όχημα και θα τρυπώσει.