Το γραμμα (συνεχεια)

 

....Πρεπει να είναι, φαινεται, κληρονομικη η σκληρη καρδια. Δεν λενε πως η καρδια είναι ο σκληροτερος μυς; Στα παντα η δικη μου καρδια είναι από ζυμαρακι, σε όλα ευσυγκινητη, προβληματικα υποχωρητικη.. Σʼεκεινο όμως που θελω να σας εξιστορησω, εγινε πετρα. Με βαραινει, δε σηκωνεται. Μου γλιστρα κάθε τοσο από τα χερια, πεφτει βαρος στα ποδια μου και με εμποδιζει να βαδισω. Ένα τεραστιο «Όχι». Ένα ακατανοητο «Δεν μπορω»!

Τον δικο μου αγαπημενο αντρα τον ερωτευτηκα ολακερη. Θα ξερετε σιγουρα τι παει να πει ολακερη, το ειδα στα ματια σας πως το ξερετε, στους κυκλους κατω από τα ματια σας που πότε πότε σκουραινουν….

Κι εκεινος ολακερος με ερωτευτηκε, το γνωρισα βαθια, δεν ξεγελιεσαι στον ερωτα, όταν συμβαινειʼ άλλο αν αλλαζουν αυριο οι συσχετισμοι αδυναμιων που σχηματιζουν ένα ζευγαρι. Αλλο αν επεμβαινει ενας δαιμονας πλεονεξιας. Άλλο αν εμεις αλλαζουμε γιατι ειμαστε ρευστοι και υγροι. Οι δυναμεις της σεληνης μπορουν να αντιστρεψουν τη ροη ενός πορθμου.

Όμως, όταν συμβαινει ο ερωτας, το ξερεις καλα. Στον κοινο σπασμο αστραφτουν όλα και τα βλεπεις. Ας σκοτεινιασουν μετα. Εκεινο όμως που τοτε αντικρισες χαρασσεται αληθινο, το πιο αληθινο, της αποκαλυψης. Ο δικος μας ερωτας κρατησε σαν διαρκης κοινος σπασμος. Συνεβη. Το ξεραμε απολυτως και οι δυο τι ηταν αυτό που συνεβη, μας φοβιζε η ενατση, η ισχυς του, δεν υποφερονται τα απολυτα στον συμβατικο κοσμο. Μας ανυψωνε με μια καλη υπερηφανεια, που δεν ειχε σχεση με την αλλαζονεια – η μηπως ειχε; Πιστευαμε πως ημασταν ευλογημενοι, χαιδεμενα παιδια ενός μεροληπτικου Θεου. Οι δυο μας μαζι.

Μεχρι τη νυχτα που εκεινος αλλαξε. Η πανσεληνος αντεστρεψε, δαιμονικα, τα νερα του πορθμου.

Η αγωνια όταν ρωτας «Για παντα; Πες μου πως είναι για παντα!» είναι αγωνια φυσικη και μεταφυσικη. Και η βεβαιη απαντηση «Για παντα!» είναι μια απαντηση ειλικρινεις. Εννοει: «Τωρα μονο, για παντα!» Πρεπει να είναι κανεις προετοιμασμενος. Γινεται; Κάθε ερωτευμενος περιφρονει τον κανονα, είναι σιγουρος πως ζει την μονη εξαιρεση. Κατά καποιο τροπο εχει δικιο. Παντα εξαιρεση γινεσαι αμα ερωτευτεις.

Το δικο του το «Παντα» ραγισε λοιπον. Εσπασε σαν κρυσταλλο από μια υπερηχητικη νοτα κι από κρυσταλλο σκορπισε σε δεκαδες ξυραφια. Βρεθηκα ολογυμνη και σφιχταγκαλιασμενη με δεκαδες ξυραφια.  ...Μπηκε στο σπιτι μια νυχτα καταχλωμος και δυστυχης να ομολογησει πως αγκαλιαστηκε με άλλη γυναικα. Πως εκεινη περιμενει παιδι, πως πρεπει να είναι κοντα της, πως δεν μπορει να μεινει μαζι μου, πως δε μου αξιζει. Πως φταιει για όλα αυτος.

Τιποτα πιο απαισιο από το να σου λενε πως δεν αξιζεις το κακο που σου κανουν και που θα συνεχισουν να σου κανουν. Πως δεν φταις εσυ, πως εσυ εισαι υπεροχη, αλλα δεν σε θελουν πια… Είναι οι πιο φριχτοι επαινοι, πιο βαρβαροι από το να σε βρισουν, να σε κατηγορησουν, να σε κλοτσουν. Σου αφαιρουν ετσι κάθε ελπιδα. Εφυγε και εγω με «αξιοπρεπεια» χαθηκα, σιωπησα και περασα στην ανυπαρξια.

 

Πηγη: Ο Χορος των Μεταμφιεσμενων -  Μ.Βαμβουνακη