Προσφατα ξεκινησα να διαβαζω το καινουριο βιβλιο της Βαμβουνακη (με την οποια δεν εχω και αριστες σχεσεις, αλλα παρολα αυτα σπευδω να την αγορασω ετσι για να εχω κατι στο οποιο μπορω να διαφωνω..
Χτες εφτασα στο σημειο του 'γραμματος' μια κοπελα της γραφει ενα γραμμα το οποιο βρηκα αν μη τι αλλο πολυ αληθινο απλο και αγνο.. ειναι ομως πολυ μεγαλο.. θελω να το μοιραστω μαζι σας, αλλα θα ειναι σε δοσεις.. Τελικα οι ιστοριες των ανθρωπων ειναι ολες ιδιες...

Το γραμμα (συνεχεια)

Ειμαι από κεινες που η αξιοπρεπεια τις «παρηγορει» περισσοτερο, που τις προφυλασσει καλυτερα μεσα στην κολαση τους. Είναι και θεμα εγωισμου. Να θελεις να τον πονεσεις με την αξιοπρεπεια σου. Να τον εκδικηθεις.  Δεν ξερω δηλαδη αν ηταν ειλικρινεις αξιοπρεπεια η δικη μου ή αν ηταν κινηση τακτικης. Μπορει και να ανακατωνονται, ως συνηθως, οι πιο αντιθετες προθεσεις στο κεφαλι μου.

Χαθηκαμε για τριαμιση χρονια. Εντελως χαθηκα. Ποτε δεν ρωτησα για την ζωη του. Δεν αντεχα να πληροφορηθω πως συνεχιζει να υπαρχει διχως εμενα. Δεν μπορουσα να το διανοηθω. Επεσα βαρια στο κενο του και εξαφανιστηκα από οʼτι θεωρειται ζωη. Σιωπηλα.

Όχι, δεν τον περιμενα να γυρισει πισω, σιχαινομαι τετοιες θλιβερες αναμονες. Διαισθανομουν πως δεν υπηρχε ελπιδα, πως όλα τελειωσαν δια παντως. …Τη νεα γυναικα που παντρευτηκε δεν τη μισησα, δεν την φθονησα, τη θαυμασα μαλλον. Ενιωθα πως για να είναι μαζι της, για να την προτιμησε, θα είναι σπουδαια γυναικα. Σας το ειπα παραπανω: τον αγαπησα ολακερη. Δεν απεμεινε ουτε ένα μου κυτταρο που να μην του δοθει. Ακομη και μελλοντικο κυτταρο, μια και η βιολογια λεει πως τα κυτταρα μας αντικαθιστανται με καινουρια. Κληροδοτουσα τη λατρεια του από γενια σε γενια της σαρκας μου.

Μια νυχτα με ξυπνησε το τηλεφωνο. Απλωσα το χερι μου εξω από τον υπνο, εξω από το παπλωμα κι επιασα το ακουστικο. Ηταν εκεινος. Παλι νυχτα, οι δικες μας μεγαλες στιγμες παντοτε νυχτερινες. Ηταν εκεινος! Ποσο εκεινος ηταν; Κι εγω που ταφηκα μουμια της καρδιας μου, πως θα του φανει η φωνη μου;

Τριαμιση χρονια δεν ειχα ακουσει την φωνη του. Σοβαρος όπως παντα, τιμιος όπως παντα, καλος όπως παντα, ποτε δεν προσπαθησα να τον μειωσω, προκειμενου να αντεξω την απωλεια του. Δεν ηταν τυχαιο που τον αγαπησα ετσι όπως τον αγαπησα, το αξιζε, το κερδισε – για να με σκοτωσει μετα όπως με σκοτωσε, φαντασου ποση ζωη μπορουσε να προσφερει! Ακουγα την φωνη του, κανοντας αστραπιαια επαναληψη σε όλα οσα με στοιχειωσαν μεταξυ ζωης και θανατου.

Παρακαλεσε να βρεθουμε, ηθελε να μου μιλησει. Η πρωτη μου αντιδραση, ο τρομος του πονου. Το παραδεχομαι, η μεγαλη εξαντληση του να επιβιωνω χωρις χαρα με ειχε κανει δειλη. Ειχα, πες, ατροφησει. Πως θα τα βγαλω περα με την επαφη, με την εικονα του; Πως θα του δειξω την εικονα μου; Ειχα καταφερει όπως όπως με την αναμνηση να τον υπομενω, αλλα από κοντα; Μεσα σε ένα πραγματικο τωρα; Η κουρασμενη υγεια μου επαναστατησε, εγινα το ενστικτο επιβιωσης που με θεραπειες καταφερα να επανακτησω.

(…)Σʼεκεινο το τηλεφωνημα  της νυχτας, αρχικα του αρνηθηκα την συναντηση. Δεν μπορουσα, δε θα τα καταφερνα. Το δερμα μου μαζευοταν και ζαρωνε, όπως το σωμα του σαλιγκαριου όταν το ακουμπα ξυλαρακι. Ωστοσο, η εμπιστοσυνη που παντα του ειχα και παρεμενε, ξεσηκωθηκε συντομα, θερμος ανεμος στο παγωμενο σπιτι. Ηταν τελικα η φωνη του! Η ιδια του η φωνη…Και αφεθηκα. Ας με σκοτωνε λοιπον. Δεν υπηρχε τιποτα να φοβηθω. Όλα τα ειχα παθει. Ειπα τρεμοντας «ναι».

Σε ένα καφε στο κεντρο της Αθηνας (…) , ηρθε και καθισε απεναντι και με κοιταζε. Εκανα κι εγω πως τον κοιταζω. Τα ματια του, εκει, ιδια περιπου. Με γυρευαν, όπως παλια με γυρευαν, με περισσοτερη αγωνια τωρα. Και μονο η αγωνια στα ματια του με βεβαιωνε πως, ναι, ειχε μετανιωσει, ειχε επιστρεψει. Μετα την ανακουφιση, την ικανοποιηση, την ερεθισμενη ευτυχια, που δεν προλαβαινε να χωνεψει η καρδια μου, αλλα το μυαλο μου την χαιροταν σαν διηγηση, επειτα από τουτα τα αστραπιαια που αλλαζουν ζωες και προσανατολισμους, αρχισα να γινομαι πιο σχολαστικη. Τα ματια του!... Μα υπηρχαν τοσα χρονια καπου αλλου τα ματια του χωρις να κοιτανε εμενα; Μπορουσε να κοιταζει ετσι και την άλλη γυναικα; Μπορεσε; Τα μαλλια του ειχαν λιγο, ελαχιστα, ασπρισει στους κροταφους, ποτε συνεβει αυτό; Από ποιες αγνωστες σε μενα στεναχωριες βαφτηκε τουτο το γκριζο χρωμα; Εζησε λοιπον μακρια μου; Ζει; Γινοταν ανυποφορη η ανακαλυψη ότι ζει και ότι δειχνει παντα γοητευτικος. Στην ψυχη μου ένα ξυραφι, από κεινο το θρυμματισμενο κρυσταλλο, μετακινηθηκε και μου εσκισε το στομαχι. Αιμορραγουσα για το βλεμμα του, για τις στεναχωριες του, για το ότι υπηρξε και διχως εμενα. Για το ότι μπορεσε κι εζησε χωρις εμενα. Για το ότι φορα αυτό το πουκαμισο που δε σιδερωσα εγω. Ηταν ζηλια!

(…) Η ζηλια!... Η φριχτη, ακαταβλητη ζηλια, σαν ιος στο αιμα που πιανει τον εγκεφαλο, προξενει παραισθησεις φριχτες, κακιστες, αβασταχτες για τον θλιβερο ζηλιαρη. Ηταν ενας εαυτος καινουριος και φαρμακερος, ποτέ ως τωρα δεν τον ηξερα. Ουτε τοτε που ειπε πως μʼαφηνει ουτε στη μοναξια ζηλεψα. Τωρα… πρωτη φορα… που τον βλεπω περιπου ιδιον, πως υπηρξε, πως υπαρχει, πως είναι ντυμενος κομψα.

Δε θα σας πω πολλα, είναι απιστευτη η φλυαρια των ερωτευμενων, ανιαρη, ακομα και αηδιαστικη για εκεινον που την ακουει. Πρεπει καποια στιγμη να σεβονται τον ακροατη, τον αναγνωστη τους, γιατι μπορουν να τον ξερανουν από την πληξη. Είναι και γελοια τα ερωτικα λογια για οσους δεν είναι ερωτευμενοι και τα ακουν. Θα σας πω τα κυριοτερα. Εκεινα που ισως θεωρησετε παθολογικα και που σας ενδιαφερουν.       

 

Πηγη: Ο χορος των Μεταμφιεμενων - Μ. Βαμβουνακη