(Προσφατα ξεκινησα να διαβαζω το καινουριο βιβλιο της Βαμβουνακη (με την οποια δεν εχω και αριστες σχεσεις, αλλα παρολα αυτα σπευδω να την αγορασω ετσι για να εχω κατι στο οποιο μπορω να διαφωνω..
Χτες εφτασα στο σημειο του 'γραμματος' μια κοπελα της γραφει ενα γραμμα το οποιο βρηκα αν μη τι αλλο πολυ αληθινο απλο και αγνο.. ειναι ομως πολυ μεγαλο.. θελω να το μοιραστω μαζι σας, αλλα θα ειναι σε δοσεις.. Τελικα οι ιστοριες των ανθρωπων ειναι ολες ιδιες...) 29-7

Το γραμμα (συνεχεια)

«Δεν μπορω να ζησω χωρις εσενα» ειπε κατευθειαν, χωρις εισαγωγες.

«Εζησες!» Τον κατηγορουσα κυριολεκτικα που εζησε.

«Προσπαθησα από ντροπη εστω. Τωρα όμως χωρις εσενα πεθαινω»

«Δεν μου χρωστας τιποτα»

«Συγχωρα με. Δε στο ειπα ως χρεωστης. Δεν ηρθα να εξοφλησω τιποτα. Ηρθα να σε απαιτησω»

Αυτό μου αρεσε. Ετσι ναι, μονο ετσι. Όλα τα αλλα με υποτιμουσαν και μου ξυπνουσαν ολες τις μειονεξιες κι ολη την οργη, τη δικη μου και των προγονων μου.

«Με ποιο δικαιωμα με απαιτεις;» μπηκα στην αντεπιθεση ξαναβρισκοντας την χαμενη μου αξια. Όμως μου αρεσε ετσι. Επιτελους με ερεθιζε. Με ξανακανε, υστερα από έναν αιωνα γυναικα. Που σημαινει.. γυναικα του.

Αρχισε οντως να με απαιτει κι εγω αρχισα, ελκυομενη, να προβαλλω ηδονικες και για τους δυο μας ενστασεις. Ειχαμε εισελθει στην επιστροφη. Ξαναγινομασταν ζευγαρι και μονο από τον ξαναμμενο διαλογο μας σαν τελετουργια γαμηλια. Ναι, αρχισαν οι αισθησεις μου να τον θυμουνται, να τον τραβουν. Ενας πρωτογονος χορος λεξεων και κινησεων, που δεν αγγιζονταν ακομη, ξεκινησε αναμεσα μας. Η ενωση μα σε ένα κρεββατι θα ηταν εκρηξη. Θα επιζουσαμε επειτα από τοσο θαμμενο ποθο;

Ο Τολστοι λεει πως δεν εξηγειται τι κανει ένα ζευγαρι να ζευγαρωνει. Οʼτι και να πουμε τα πιο σημαντικα αιτια δεν τα καταλαβαινουμε, δεν ειναι του ανθρωπινου νομου οι γνησιοι ερωτες. Ο Τολστοι λεει πως Οι γαμοι κανονιζονται από τον ουρανο. Φαινεται όμως πως τετοιου ειδους κανονισμενοι γαμοι μοναχα ως ασπιλοι ευδοκιμουν. Το απολυτο που απαιτουν δεν τα βγαζει περα με την προδοσια. Μπορει να αγαπας ισοβια τον προδοτη σου, αλλα να γυρισεις πισω και να τον ξαναζησεις δε γινεται. Ετσι νομιζω.

Κι ετσι δεν κρατησε για μενα πολύ. Λες και επεστρεψα για λιγο στο παρελθον μας, αλλα αυτό δεν ειχε διαρκεια, διοτι παρον δεν μπορουσε να γινει. Το παρον αποδειχθηκε κυριαρχικοτερο. Το παρον με παγωνε ολη σαν ένα κρεμασμενο, κρυσταλλιασμενο σταλακτιτη. Δεν ελεγα ουτε να λιωσω ουτε να πεσω.

Όχι, δεν μπορεσα… Δεν μπορουσα πια. Το ιδιο βραδυ, στο καφε, κι αφου ανταλλαξαμε αποφασεις με ματια γεματα φως κεριων, για ραντεβου ξανα, για σμιξιμο ξανα, για μελλον, για παντοτινα παλι, εγω τραβηξα το χερι μου από το χερι του, βγηκα στους βρεγμενους δρομους της μαγικης νυχτας κι οσο βαδιζα γδυνομουν, απεμενα χωρις μαγεια.

Βαδιζα μονη με κρεμασμενη την τσαντα στον ωμο, με τα χερια στις τσεπες, με τα ματια στο πεσοδρομιο κατω, να γυρευουν να βρουν που θα σταματησουν, ποσο μπροστα, ποσο πισω. Το σωμα μου ακολουθουσε τα τακουνια μου, διαπιστωνοντας πως κανενας ενθουσιασμος δεν υπηρχε. Αντιθετα το σωμα μου το ψυχραιμο, το μοναχικο, που κερδισα από το χρονο, μιζερο αγωνα να επιβιωσω, δεν αλλαζε, δε ζεσταινοταν, δεν επηρεαζοταν.

Θεωρητικα, το αποψινο συμβαν, θα επρεπε να είναι ένα αδιανοητο μεχρι χθες θαυμα. Αυτά που μου ειπε, αυτά που μου εξηγησε, αυτά που μου προτεινε ηταν η πραγματωση μιας τοσο ιδανικης φαντασιωσης, που ουτε τολμουσα να φαντασιωθω στα χρονια της ερημιας μου. Κι όμως, δε λειτουργουσαν στην καρδια και στο αιμα μου. Ακατανοητο το τι ειχα παθει. Ποια λοβοτομη πετυχε τοσο αποτελεσματικα;

Τον συναντησα αρκετες φορες στο καφε εκεινο. Μιλησαμε για χιλια πραγματα δικα μας, εκεινα που προαιωνια μας ενωναν και μας επαννεφεραν στο φαινομενο της ενωσης μας. Για λιγες στιγμες ελπισα πως ξαναγεννιομουν. Δεν κρατουσε, δεν διαρκουσε. Συντομα ελιωνα, γινομουν λογικη και ψυχραιμη, αμυνομενη οικτρα σαν μια μικρη χελωνα. Τολμησα μια φορα και του δοθηκα, ελπιζοντας σε μια αναβιωση εκεινου που ειχαμε ισοβια κερδισει. Το ισοβιο τερματισε σε μια στροφη του βιου μας.  Συντομα η αγκαλια μας και ολες οι κινησεις του ερωτα εγιναν μια κενη τελετουργια για μενα. Μια προσπαθεια χωρις παροξυσμο, χωρις καν παρασυρμο. Και η ηδονη ακομα, ο τελικος κοινος σπασμος μας, ηταν για μενα ηδονη μονο. Το απειρο που αντικριζα αλλοτε, μου ειχε κλεισει την πυλη.Σαν τους πρωτοπλαστους, γυμνη, αποδιωγμενη από τον παραδεισο, με συναισθηση της γυμνοτητας μου. Τι μου συνεβαινε; Το καβουκι της μικρης χελωνας εμπαινε σκληρο αναμεσα μας.

Από τις συναντησεις μας εφευγα λιγοτερη από οση πηγαινα. Ολο και λιγοτερη από συναντηση σε συναντηση. Εκεινος ξεπερνουσε τον εαυτο του. Και όπως συνηθιζεται, οσο με αισθανοταν ταλαντευομενη, χλιαρη, τοσο εκεινος αναβε και ξαναπιστευε τυφλα στον ποθο για μενα. Θερμος, ειλικρινης, γεματος λαχταρα, γεματος μετανοια, γεματος ταπεινωση, γεματος πιστη πως άλλο δρομο από το δικο μας για να συνεχισει δεν εχει, γεματος προθυμια να παραδωσει ότι εχει και ότι είναι, μπορουσε να φτανει στην απελπισια γιατι ελπιζε. Εκεινος, βλεπετε, δεν ειχε προδοθει. Εγω όμως ουτε ελπιδα, ουτε απελπισια μπορουσα να αισθανθω…

 

Πηγη: Ο χορος των μεταμφιεσμενων - Μ. Βαμβουνακη