(Προσφατα ξεκινησα να διαβαζω το καινουριο βιβλιο της Βαμβουνακη (με την οποια δεν εχω και αριστες σχεσεις, αλλα παρολα αυτα σπευδω να την αγορασω ετσι για να εχω κατι στο οποιο μπορω να διαφωνω..
Χτες εφτασα στο σημειο του 'γραμματος' μια κοπελα της γραφει ενα γραμμα το οποιο βρηκα αν μη τι αλλο πολυ αληθινο απλο και αγνο.. ειναι ομως πολυ μεγαλο.. θελω να το μοιραστω μαζι σας, αλλα θα ειναι σε δοσεις.. Τελικα οι ιστοριες των ανθρωπων ειναι ολες ιδιες...) 29-7

Το γραμμα (συνεχεια και τελος)

Δεν ηξερα πώς να εξηγησω τη δικη μου κατασταση, τη γενικη αναστολη μου. Σκεφτηκα τα κοινοτοπα. Πως και οι πιο μεγαλοι ερωτες τελειωνουν μια μερα. Πως τα χρονια και η οδυνη που περασα εκλεισαν τις βαθυτερες πληγες, εμεινε μονο μια ροζ ουλη, αδιαπεραστη όμως στο χαδι. Όλα μια ροζ ουλη κι εγω, αδιαπερστη στο χαδι, μια και οι ουλες, νομιζω, χανουν από αισθαντικοτητα στην αφη. Σαν να παρελυσαν καποια τριχοειδη του αγγεια, καποια νευρα κατά την επουλωση.

(…) Σιγα σιγα, κερδιζοντας δεδομενα οι παρατηρησεις μου εμπαιναν σε ταξη. Εγραφα λες μια σχολαστικη διατριβη. Εκεινος μου μιλουσε με αγωνια, κρατουσε το χερι μου ωρες, περιμενε την συγκινηση μου καρτερικα και μου χαιδευε τον καρπο, εγω βουβα σχολιαζα την κατασταση. Εγραφα χωρις γραμματα το αριστουργημα μου. Το χρωστουσα στην οδυνη μου ολο αυτό, ετσι ελεγα. Στο μυστηριο των ψυχων που τρωει σαρκες. Σε ολες τις πονεμενες και τους πονεμενους εραστες λες και το χρωστουσα. Να μαθω τι γινεται. Το ασαφες που γινεται σαφες, ανακουφιζει, ετσι όπως και το ασυνειδητο όταν γινεται συνειδητο. Πρεπει να ξερω.. Πρεπει να ξερω… Μια και δεν τρεφεται πια η καρδια, ας πλουτισω τον εγκεφαλο μου. Είναι πολύ παραξενα όλα τουτα. Ειμαι πολύ παραξενη εγω η ιδια.

Και κατεληξα στο εξης παραλογο οσο και πραγματικο. Ποιος αλλωστε ειπε πως η ζωσα πραγματικοτητα εχει μεγαλη σχεση με την κοσμικη λογικη; Κατεληξα να παραμενω ερωτευμενη με τον αντρα του τοτε, για εκεινον ερχομαι τις νυχτες στο καφε. Σαν μνημοσυνο, όπως μια χηρα βρισκει λογο ζωης μονο στις επισκεψεις στο μνημα εκεινου. Ναι, ειμαι παντα ερωτευμενη με τον ερωτα που τοτε ζησαμε, με εκεινον που τοτε αγκαλιαζα ολακερη και εως θανατου.. (…) Είναι μια γνωση που η δυναμη της δεν περιγραφεται, δυνατοτερη από του θανατου την γνωση. Τουτος ο αντρας, σημερα, μου τον θυμιζει εκεινον που αγκαλιαζα για να χαθω, και δε μου τον θυμιζει.

Δεν μπορω να ξαναβρω όμως τον παλιο, γιατι μας χωριζει η προδοσια.

Η προδοσια του είναι παντοτινη. Ότι υπηρξε τοτε ως υλικο της μυθικης αγαπης μας ηταν η πιστη, ηταν η αγνοτητα, η απολυτη αγνοια του τι εκεινος αργοτερα θα μου κανει. Ημουν ένα παιδι που ανακαλυψε πως ο γονιος του μπορει μια νυχτα να το μαχαιρωσει. Που ξυπνησε αποτομα μια νυχτα και ειδε τη μαμα του από πανω του με το μαχαιρι της κουζινας.

Η προδοσια είναι παντοτινη.

Παντοτινα καταστροφικη.

Με εχει πια παντοτινα καταστρεψει.

Δεν αλλαζει αυτό. Και οι κατεστραμμενοι είναι σκληροι, τωρα πια καταντησαν σκληροτατοι με τον εαυτο τους. Γνωρισαν μεχρι που μπορει να φτασει μια καταστροφη, ποσο ποναει ο πονος. Γνωρισαν πως ο πιο αγαπημενος μπορει να γινει φονιας. Για να τα αντεξω αυτό πρεπει να μεταλλαχτω σε κελυφος μικρης χελωνας, αλλιως δεν θα ημουν εδώ, σʼένα καφε με στρογγυλα μαρμαρινα τραπεζακια, εξω από τον ταφο μου. Δε θα μπορουσα να καθομαι απεναντι του, σε απομερη γωνια, και να παρακολουθω τις αγωνιωδεις του προσπαθειες να με ξαναποκτησει, οσο ειλικρινεις κι αν είναι, που είναι. Το θεμα μου δεν είναι αυτό τωρα. Η αμφιβολια μου δεν είναι για το τι θελει, είναι για το τι μπορει. Τωρα το ειδα πως μπορει να με δολοφονησει. Γνωριζω πια ότι, στα ανθρωπινα, ορκοι διαρκειας δεν μπορουν να υπαρξουν, είναι ανεξελεγκτη η προδοσια. Γιʼαυτό δεν μπορω να σε αγαπησω παλι με τον τροπο που σε αγαπησα. (…)

Δεν ξεπερνω την προδοσια που, από θεο, τον γκρεμισε καταγης. Ηταν αμαρτια, ηταν υβρις να κανω έναν ανθρωπο θεο, το παραδεχομαι. Και αυτην την αμαρτια πληρωνω.. (…) Μου ορκιζεται παλι το φριχτο «Για τωρα, παντα» και με θυμωνει. Αυτος δεν καταλαβαινει, ειπαμε, γιατι αυτος δεν προδοθηκε. Αυτος εχει ακομα την ευλογια να μπορει να είναι αθωος. Δεν ξεει οσα ο ιδιος μου εμαθε. Ουτε τον εσκισαν τα ξυραφακια της σπασμενης κρυσταλλινης πιστης. Δεν εχει ιδεα τι μου εμαθε. (…)

Αδυνατον να ξεπερασω την προδοσια του.

Ας με συγχωρεσει ο θεος, που σιγουρα με καταλαβαινει. Κι αν συγχωρεσε τον Ιουδα, ειμαι βεβαιη πως δεν θα τον ξαναπαιτνε για μαθητη, αν επεστρεφε στον κοσμο, αν περιπλανιοταν ξανα στην λιμνη της Τιβεριαδας, κι αν δε σχεδιαζε να ξανασταυρωθει.

Η προδοσια είναι για παντα, γιατι σε αλλαζει ετσι για παντα. Γιατι σου κλεβει παντοτινα την αθωοτητα…

           

 

Πηγη: Ο Χορος των μεταμφιεσμενων - Μ. Βαμβουνακη