Η αρχή γίνεται όταν αποφασίζεις να κάνεις βουτιά στα βάθη της ψυχής, να πάψεις να κρύβεσαι από αυτά που ξεπροβάλουν από μέσα. Δε το καταλαβαίνει, καταλαβαίνει ό,τι θέλει. Δίνει άλλο νόημα - υλικό. Δε λες τίποτα.
  Αποφασίζεις να πολεμήσεις αυτή τη φωτιά αλλαγής, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς, με φωτιά-αλλαγές. Εξακολουθεί να καταλαβαίνει ό,τι θέλει.
  Αποφασίζεις να κρατήσεις το είναι σου, δε σκορπιέσαι, δε μπορείς, δεν είσαι έτσι. Πάλι καταλαβαίνει ό,τι θέλει - εξ ιδίων. Δε μιλάς, το θεωρείς άσκοπο, έχεις την ιδιοτροπία να περιμένεις απόλυτη εμπιστοσύνη χωρίς να πρέπει να απολογηθείς. Τα έχεις καλά με τον εαυτό σου κι αυτό σου φτάνει. Θα πρέπει να το δει αν σε ξέρει.
  Σε αναγκάζει να εξηγηθείς, χάνει εκεί ένα κομμάτι σου. Παλινδρομεί, μιλάει με γρίφους. Συνεχίζεις να προσπαθείς να συνεννοηθείς κάνοντας το ίδιο. Όταν πια μιλάς απλά, ψάχνει να δει τί είναι από πίσω. Ποδήλατο λες - καφετιέρα καταλαβαίνει. Έχασα αγαπημένες φωτογραφίες λες - σκοτεινό υπονοούμενο ψάχνει.
  Αποφασίζεις να κάνεις ύστατη προσπάθεια να αγκαλιάσεις κάθε τι γιατί είναι δικό του - χωρίς σκοτεινά υπονοούμενα - διακριτικά και ειλικρινά. Και τότε, σε λούζει με όλα αυτά που σου είχε φυλαγμένα - αφού εσύ δε μίλαγες. Χτύπημα κάτω από τη μέση ενώ είχες γείρει στον ώμο.
  Φταις. Ε, παραδέξου το. Δε ξεκαθάρισες τη διαφορά μεταξύ ανεκτικότητας - μαλθακότητας. Δε κατάλαβε πως έμενες επειδή ήθελες, όχι από αδυναμία.
  Τίποτα δε κατάλαβε. Πως μπόρεσε; Εσύ φταις, μάθε επιτέλους..