Ρωτω κι εσας, οσοι με γνωριζετε προσωπικα.. Υπαρχω?? και πως Υπαρχω??

Ονειρευομαι και με βλεπω να ξυπναω απο την τωρα ζωη που ζω. Αυτην την ζωη που ξερω χρονια τωρα.. Την ζωη που πηρα στα χερια μου μετα την ασθενεια που με νοσηλεψε 4 μερες στο νοσοκομειο και που δεν μαθαμε ποτε τι ειναι .. τι ηταν.. "Ισως τα προεορτια σκληρυνσεως κατα πλακας" ειπαν.. ισως.. ισως να επαιξε μαζι μου και ο κρονος, καλη του ωρα, που εκανε συνοδο με τον γενεθλιο εκεινη την εποχη.. ισως.. πολλα ισως..

Ονειρευομαι και με βλεπω να ξυπναω απο την τωρα μου ζωη.. Την Ζωη, με τα γελια, τα κλαματα, τους καινουριους φιλους, (που απεκτησα μεσα απο το stardome) την απελευθερωση, τα παιδια που μεγαλωνω μεσα στην ηρεμια πλεον.. Την Ζωη, που σιγα σιγα αλλαξε απο τοτε προς το καλυτερο..

Ονειρευομαι και με βλεπω να ξυπναω και να με βρισκω καθηλωμενη σε ενα αναπηρικο καροτσακι.. παντρεμενη ακομα με εκεινον.. μονο που τωρα δεν με μαλωνει, δεν μου φωναζει.. απλα εισπραττω τον οικτο του..Βλεπω τα παιδια μου να μεγαλωνουν χωρις εμενα, τα βλεπω να κουβαλαν φορτιο μεγαλο στην πλατη τους, αισθανονται προδωμενα.. "γιατι μαμα?" ειναι μονιμως ζωγραφισμενο στο προσωπο τους.. Θελω να πεθανω.. εκει καθηλωμενη που ειμαι..

Μεσα στο ονειρο ξυπναω και καθομαι ακουνητη στο κρεββατι και σκεφτομαι..
Ποσο απεχει η λογικη απο την τρελλα?
Ποσο ζω στον κοσμο που νομιζω οτι ζω?
Αν εκεινη η ζωη ειναι η αληθεια και αυτη που νομιζω οτι ειναι αληθεια, ειναι το ψεμα??
Ίσως τα προεορτια σκληρυνσεως.." ειχαν πει..
Και αν δεν ηταν μονο προεορτια?
Αν στα αληθεια νοσησα και το μυαλο μου αρνηθηκε να συμβιβαστει με αυτην την πραγματικοτητα?
Αν εχτισα το δικο μου κοσμο και δραπετευσα εκει?
Που ειμαι τωρα?
Υπαρχω?
Πως ειμαι?

Οχι.. ΟΧΙ!! Κλεινω τα ματια μου.. και συνεχιζει το ονειρο σαν ανασκοπη ζωης, ετσι οπως μας δειχνουν οι ταινιες λιγο πριν πεθανει καποιος..
Κλαιω μεσα στο ονειρο.. "ΔΕΝ ειναι αληθεια φωναζω"
Ξερω οτι δεν ειναι αληθεια.. και αφηνομαι στο ονειρο ή στην πραγματικοτητα?
Ποιο απο τα 2 τελικα ειναι το ονειρο και ποια η πραγματικοτητα?

Χτυπαει το ξυπνητηρι.. να σηκωθω.. να ξυπνησω τα παιδια για το σχολειο.. ναι ναι.. λιγο ακομα.. ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ..!! Καθομαι για αλλη μια φορα ακουνητη στο κρεββατι, τα ματια κλειστα και δοκιμαζω να κουνησω τα δαχτυλα του ποδιου.. τιποτα.. ενω ξερω οτι τα κουναω.. τα κοιταω και δεν κουνιουνται.. ΦΡΙΚΗ! Θελω να σηκωθω.. δεν μπορω.. ΘΕΕ ΜΟΥ!!

ΔΕΝ ειναι αληθεια!!! Ξαναδοκιμαζω.. Ολα καλα!!!! κουνιουνται ολα!! ανακουφηση!!
Σηκωνομαι.. και με την ακρη του ματιου μου βλεπω το αναπηρικο καροτσακι στην γωνια του δωματιου.. να με περιμενει..