Θα σε αναγνωρίσει όταν σε δει;

Θα σου δώσει αυτό που έχει για σένα;"

Γιατί, με αναγνωρίζω εγώ;

Πόσο έχω πια προσπαθήσει για τα πάντα... πόσο έχω δουλέψει... συγχωρέσει... δικαιολογήσει... ψάξει... διαβάσει... παρακαλέσει για ένα έστω και μικρό, τόσο δα, νόημα για όλα αυτά που συμβαίνουν... για όλα αυτά που εύχομαι και δεν έρχονται... και που όταν ίσως έρθουν, είναι μισά... για όλα αυτά που "προσφέρω" και δεν εκτιμούνται... για όλη αυτήν την απέραντη αγάπη, που θεωρείται δεδομένη... για τα όνειρα που δεν μου επιτρέπω καν να σκεφτώ...

και για αυτόν τον ΘΥΜΟ... αυτόν τον απέραντο ΘΥΜΟ, που δεν ξέρω καν πως να διαχειστώ...