Όλα είναι μια χαρά. Τα ηφαίστεια ξυπνήσανε, τους μισθούς μας μειώνουνε, φοβόμαστε ότι θα μας απολύσουνε, ο πρώην μας κουνάει τη νυν μέσα στα μούτρα μας, εμείς δεν το ξεπερνάμε και θέλουμε να του σπάσουμε το υπηρεσιακό τηλέφωνο στο κεφάλι, οι φίλοι μας φοβούνται ότι θα τους απολύσουνε, οι συγγενείς μας αρρωσταίνουνε, το καλοκαίρι λέει μπορεί να το κάνουμε σκιπ λόγω του ηφαιστείου, άσε που τι να το κάναμε το καλοκαίρι αφού λεφτά δε θα έχουμε για διακοπές, οι συγγενείς μας φοβούνται ότι θα τους απολύσουνε, το προσεχές μέλλον μοιάζει πολύ δυσοίωνο κι έχουμε να περιφέρουμε και την απογοήτευσή μας την προσωπική απο δω κι από κει, παλεύουμε και με το μυαλό μας που επιμένει ότι αν τουλάχιστον τον είχαμε πίσω και ήταν όλα όπως πριν όλα τα υπόλοιπα καλύτερα θα τα αντέχαμε, μας ψάχνουνε οι τράπεζες που δεν ξέρουνε ότι παίρνουμε ήδη λειψά λεφτά δυο μήνες τώρα και ακόμα δεν έχουν φανεί καν οι περικοπές, και δεν ξέρω ποιος θα μείνει έστω να πετάξει την ηφαιστειακή μας τέφρα στη θάλασσα...

    (Καλά, σίγουρα υδροχόος είμαι εγώ, με τόσο βάρος;; Μπας και μου είχε πει ψέματα η μαμά;;;)