Δεν έχω παράπονο, τελευταία έχω κάνει μεγάλες προόδους. Τα' χω βρει με τον εαυτό μου, έχω παραδεχτεί τι θέλω στ' αλήθεια και τι όχι - μεγάλη υπόθεση - και νιώθω ότι δε χρειάζεται πια να κυνηγάω στόχους αλλωνών που σχετίζονται με το φαίνεσθαι. Ταυτόχρονα, και όχι άσχετα με όλα αυτά, ήρθε και η κατακεφαλιά, ντανγκ στο δόξα πατρί, από εκεί που δεν το περίμενα (υδροχοάκι παιδί μου, ξενέρωτο, δεν καταλαβαίνω μία από αυτά τα πράγματα). Και μπορεί να χαλιέμαι που δε φαίνεται να τσουλάει και από την άλλη τόσο κατακόρυφα όσο είναι για μένα, και μπορεί να σκέφτομαι ότι ζω τη μέρα της μαρμότας και ερωτεύομαι τον ίδιο άνθρωπο πολλές φορές στην ίδια ζωή, και ανάθεμα αν μπορώ να βρω τι να κάνω διαφορετικό αυτή τη φορά για να μην έχει την ίδια τύχη, και μπορεί να είμαι τη μια μέρα lost in space μέσα στην ευτυχία μου και την άλλη να προσγειώνομαι ανώμαλα, αλλά το σημαντικό είναι ότι θυμήθηκα ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να με εμπνεύσουν ξανά και ότι το ζήτημα είναι να ζεις όμορφα πράγματα, όχι να κρατάς από τα μαλλιά αυτό που έχεις για να φτάσεις να ζήσεις τελικά το μικροαστικό όνειρο και το τέλος της ελληνικής ταινίας. Έχει ρίσκο, αλλά είναι πιο ειλικρινές και πιο ζωντανό. Κι αν σου κάτσει;;;;

 p.s.  Φαγώθηκε το stardome με το εξωτερικό και τα εξωτερικά και τους ανθρώπους από το εξωτερικό σε ζώδιο και ωροσκόπο. Κι εμένα η κουτουλιά απ' όξω μου ήρθε. Τυχαίο;! ...Και τι θα γίνει στη συνέχεια;;;