τοσο καιρο το σκεφτομαι και τελικα δεν καταλαβαινω... πριν γινει αναδρομη ηταν παραδεισος, ακομα και οταν γυρισε αναδρομη,....ως ορθοδρομη η Αφροδιτη με τσακισε,,,, και συνεχιζει. Δεν υπαρχει καμια ευνοια, δεν εχω που να πιαστω. Οτι με ενδιαφερει αυτη την στιγμη εχει γυρισει εναντιον μου και ερημην μου. Δεν ξερω αν υπαρχει κατι στον χαρτη μου που την φρεναρει ή αν ολος αυτος ο πονος που νιωθω και δεν μπορω να συνελθω ειναι για το γ@@@μενο καλο μου,..,.. καθε μερα νιωθω οτι σκαρφαλωνω καπου για να βρω οξυγονο για το μυαλο μου, για την καρδια μου για την ψυχη μου και ολο αυτο δεν εχει τελειωμο... δεν μπορω αλλο

Χρονια πολλα στο αδερφακι μου και σε οσους γιορταζουν σημερα. Λυπαμαι που και σημερα δεν μπορω να χαμογελασω για εκεινους.