Προτείνω να αρχίσουμε να λέμε πέρα από αυτά που μας προβληματίζουν/απογοητεύουν/κουράζουν/στενοχωρούν κ.λ.π. και όσα μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα όσο αυτονόητα και αν μας φαίνονται...Νιώθω όμορφα: όταν ακούω την μαμά μου στο τηλέφωνο να με καθηυσχάζει μόνο με τον τόνο της φωνης της, όταν από το τίποτα γινόμαστε παρέα και γελάμε, όταν σκέφτομαι ότι επί της ουσίας είναι ελάχιστα αυτά τα οποία δεν μπορώ να παλέψω...