δύσκολα μας βάζεις magneto μου απόψε και έχω και βαλίτσα να φτιάξω για αύριο αφού όμως η ερώτησή σου είναι λακωνική....να σου απαντήσω και εγώ μονολεκτικά ...ΝΑΙ
Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι που δεν είναι εμείς,σε μια εξωτερική δύναμη,ακόμα κ όσοι δηλώνουν άθεοι.Αυτό ωφελεί στο να νιώθουμε οτι κάποιος-εκτός του εαυτού μας-μπορεί να μας βοηθήσει αλλά,επίσης,αν κάτι πάει στραβά,θα υπάρχει κάποιος που θα του ρίξουμε τις ευθύνες,ως γνήσιοι εγωιστές by default. Εγώ πιστεύω,ναι,αλλά όχι σαν αυτό που δείχνουν οι αναγεννησιακές εικόνες-σοβαρός ασπροντυμένος μεσήλικας με άσπρη γενειάδα.Περισσότερο κάτι σαν ενέργεια.Ενέργεια που πηγάζει από μέσα μας,αυτό είναι που ονομάζει ο χριστιανισμός ως πίστη,που είναι τόσο δυνατή ώστε να συμβούν "θαύματα".Η εκκλησία αυτό το ονομάζει Θεό.
Γενικά πιστεύω γιατί έχω ανάγκη να πιστεύω αλλά για λόγους που δύσκολα μπορώ να εξηγήσω και να καταλάβετε "θυμώνω" μαζί του μερικές φορές και λέω ότι δεν πιστεύω!Σας μπέρδεψα?
Στην ενέργεια του σύμπαντος, την δύναμη του ανθρώπινου μυαλού, την ροή των συναισθημάτων και την τόνωση των αισθήσεων...ναι πιστεύω, αλλα δυστυχώς ή ευτυχώς, ποτέ σε κάποια θρησκεία...Αθεη όχι, άθρησκη ναι!
Αν και οι μέρες θεωρούνται άγιες, ξεκάθαρα απαντώ ότι όχι, δεν πιστεύω στον θεό που μας έφτιαξαν. Η επιστήμη δεν αφήνει περιθώριο για τέτοιου είδους πεποιθήσεις.
Πιστεύω όμως στην συμπαντική δικαιοσύνη και στην σοφία της φύσης.
Ωστόσο έχω την πρόθεση να συνεισφέρω στην συζήτηση το παρακάτω:
Ο μοναδικός ορισμός της πίστης στην Αγία Γραφή υπάρχει στην Προς Εβραίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου: "Πίστις εστίν, ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων" (Εβρ. ια΄ 1) . Αυτό σημαίνει ότι πίστη είναι η απόλυτη βεβαιότητα και η ακλόνητη πεποίθηση, ότι ο πιστός θα απολαύσει στο μέλλον αγαθά τα οποία τώρα φαίνεται πως δεν υπάρχουν, αλλά τα ελπίζει, τα περιμένει να πραγματοποιηθούν.
συνήθως δηλώνω "αγνωστικίστρια".
οι πράξεις μου δεν αποδεικνύουν κάποια πίστη ή αφοσίωση, παρόλα αυτά συχνά βρίσκω τον εαυτό μου σε στιγμές αδυναμίας να προσπαθεί να έρθει σε επαφή με κάποια ανώτερη δύναμη -αναρωτιόντας αν είμαι "τελείως" ασυγχώρητη.
κ από την άλλη, αν έβρισκα συμπαράσταση στους ίδιους τους ανθρώπους, ίσως αυτό να μην το χρειαζόμουν καθόλου.
πιστευω..αλλα τον Θεο δεν μπορω να τον παρακαλεσω,τον νιωθω μακρυνο.με την Παναγια θα συνομιλησω...θα ζητησω βοηθεια...ειναι πιο κοντα...ανθρωπος,γυναικα,μητερα...
Για όποιον πιστεύει στο Θεό, προφανώς και υπάρχει....
Για όποιον δεν πιστεύει, φυσικά και δεν υπάρχει..
Είναι μια συζήτηση, αν όχι διαμάχη, χωρίς νόημα....
Οι μεν δεν μπορούν να πείσουν τους δε...Οϋτε άλλωστε χρειάζεται...
Όμως εκεί που σταματάει η επιστήμη, αρχίζει ο Θεός...
Και όπως διαβάζω τη ρήση της Αγίας Γραφής, δε μου βγαίνει μέλλοντας...
Τα αγαθά, το θαύμα, δε τα βέπουμε ή δε θέλουμε να τα δούμε...
Αυτό δε σημαίνει ότι το θαύμα δε γίνεται κάπου και μάλιστα τώρα, την ώρα που μιλάμε...
...ο άνθρωπος από καταβολής του είχε την ανάγκει να πιστεύει σε κάτι ανωτερο, πιο δυνατό από αυτόν σε κάτι θε'ι'κό.
Από όλες τις γνωστές θρησκείες του κόσμου ο Χριστιανισμός είναι η μόνη που κυρήσσει την ανάσταση του ανθρώπου, μια και ο Χριστός αναστήθει εκ των νεκρών, και όπως αναφερει και ο ευαγγελιστής Ιωάννης, "...Εγώ ειμί το Φως του κόσμου? ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ΄ έξει το Φως της ζωής», δλδ, Το ανέσπερο Φως του Χριστού καταυγάζει το είναι εκείνου, που Τον ακολουθεί απαρέγκλιτα.
Το θεμα της πίστης ειναι κατι που πηγαζει εσωτερικά, και όταν πιστεύεις, πιστεύεις με την καρδιά σου όχι ορθολογιστικά, και προσωπικά ΝΑΙ πιστεύω στον Θεό....
Όταν η κουβέντα αφορά στα περί θέου το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ασκητική του Καζαντζάκη και το δικό του ¨Πιστέυω", ίσως γιατί αυτόν τον θέο μπορώ να τον κατανοήσω...
http://www.diaplous.org/library/askitiki.php#16
Μοναχικε ορθα μιλεις.
Ολα θεμα αντιληψης ειναι.. εγω πχ βλεπω το θαυμα σε ενα δεντρο που βγαζει καρπους μεσα στο καταχειμωνο, βλεπω το θαυμα καθε που γεννιεται ενα παιδι, σκυλι, γατι.. Ακομα και ο θανατος, ενα μικρο θαυμα ειναι, το περασμα σε μια αλλη κατασταση οπως και η γεννηση εξαλλου..
Υπαρχει θεος, ναι, αγαπη ειναι αυτος και ειναι το μονο που κινει βουνα, πιστευω στον θεο μεσα μου και σε ολα τα πραγματα μεσα στο συμπαν και στην αρμονικη του λειτουργια... αγαπα, εχε πιστη στον εαυτο σου, εχε ελπιδα και οραμα και το συμπαν (θεος) θα σε ανταμειψει.. αν οχι τοτε θα δεις εναν θεο τιμωρο (οτι ειμαστε, προκαλουμε, ο νους αναγνωριζει, μονο οτι γνωριζει)
Από το «Αλφαβητάρι της πίστης» του Χρήστου Γιανναρά: Oι άνθρωποι αφαιρούμε από την πίστη την
πρωταρχική λεκτική της σημασία, τη σημασία της εμπιστοσύνης. Kατανοούμε την
πίστη σαν να πρόκειται για ατομικές πεποιθήσεις, για ατομική αρετή, ατομική
αξιομισθία, δικαίωση, σωτηρία όχι για σχέση εμπιστοσύνης.Tρεις δρόμοι απιστίαςIσως είναι τρεις οι σίγουροι δρόμοι για να μην
φτάσει ποτέ ο άνθρωπος στο χάρισμα της πίστης.O
πρώτος δρόμος:
Nα περιορίζει τη μεταφυσική του αναζήτηση σε προσλαμβάνουσες θανάτου, όχι σε
προσλαμβάνουσες ζωής.O
δεύτερος:
Nα ταυτίζει τη μεταφυσική με την αποτυχία εγκόσμιων θεσμών που τους αισθάνεται
σαν απειλή ευνουχισμού της ψυχής και του κορμιού του.O
τρίτος δρόμος:
Nα περιορίζει ο άνθρωπος τη γνώση της πραγματικότητας μόνο στις προτάσεις της
ευκλείδειας γεωμετρίας και της νευτώνειας φυσικής, να μην εμπιστεύεται το
κάλλος ούτε τον έρωτα ως τρόπο της γνώσης.Tι θα πει «προσλαμβάνουσες θανάτου και όχι
ζωής»; θα πει: Nα εξαντλεί ο άνθρωπος τη μεταφυσική του
αναζήτηση μόνο στο ενδεχόμενο να υπάρχει «Kάποιος» που μας περιμένει («μας την
έχει στημένη») μετά τον θάνατο, μετά το τέλος της ζωής. «Kάποιος» που τον νιώθουμε
έξω από τη ζωή, που ο «χώρος» του είναι το μεταθανάτιο άγνωστο. Nα συναρτά ο
άνθρωπος τον Θεό όχι θετικά με τη ζωή, αλλά μόνο με την άρνηση, με τον
μη?θάνατο ? μετά ? τον?θάνατο, μόνο με το ενδεχόμενο α?θανασίας (τιμωρητικής ή
βραβευτικής).Nα μη διανοείται ο άνθρωπος ότι μπορεί ο Θεός
να έχει οποιαδήποτε σχέση με την έκπληξη της ομορφιάς, με τα χρώματα, τα
αρώματα, τις γεύσεις, την ευγλωττία της αφής, τη χαρά της μουσικής. Nα είναι
αδιανόητο ότι μπορεί να εναθρωπίσει ο Θεός, να γίνει αδύναμο βρέφος σε φάτνη
αλόγων παραμένοντας η Aιτιώδης Aρχή του ιλιγγιώδους χορού των δισεκατομμυρίων
γαλαξιών, των θαυμάτων της απροσδιοριστίας στον υποατομικό χώρο, του κυκεώνα
των νευρώνων σε κάθε εγκέφαλο.
Sorry vers...είπα να γλιτώσω χρόνο γμτ... στο τέλος θα ξεχάσω τι θέλω να βάλω στη βαλίτσα!!!!
Η πίστη προϋποθέτει σχέση εμπιστοσύνης. Το Θεό μπορεί να τον βρεις στην ομορφιά, στα χρώματα, στην ευγλωτία της αφής, στη μουσική, στη μαγεία όλων των μικρών και μεγάλων πραγμάτων που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε....Ο Γιανναράς δίνει ένα πολύ όμορφο παράδειγμα..."Σκεφτείτε τον άντρα που μια κοπέλα τον καλεί σε δείπνο και έχει ετοιμάσει την καλύτερη κουζίνα της, έχει στολίσει με λουλούδια το τραπέζι, έχει ανάψει κεριά, έχει διαλέξει κρασί με βελούδινη γεύση. Όλα αυτά για να του πει άφωνα αλλά εύγλωττα " Σε αγαπώ, είμαι ερωτευμένη μαζί σου". Κι όμως ο άλλος δεν καταλαβαίνει τίποτα, δεν ξέρει να συλλαβίσει στην ομορφιά και στην πρόνοια την κλήση, δεν υποψιάζεται τη σημαντική της αγάπης. Είναι ακριβώς η εικόνα του ανθρώπου που προσπερνάει την ομορφιά του κόσμου ανίκανος να διακρίνει σε αυτήν έρωτα μανικό του Θεού ειδικά και αποκλειστικά για το πρόσωπό του".
Προηγουμένως απάντησα "ναι" πιστεύοντας οτι ο Θεός δεν είναι απαραίτητα και άρρηκτα δεμένος με μια θρησκεία και προπαντός με τη λατρευτική εκδήλωση της θρησκείας.
Από την άλλη σκέφτομαι οτι και οι θρησκείες και οι λατρευτικές εκδηλώσεις είναι μέρος της πίστης.
Και πάλι όμως η πρώτη και μονιλεκτική απάντηση που έχω να δώσω είναι "ναι"..
Παιδί του κατηχητικού (παρολίγον να πάρω πόδι..), βαθεια θρησκευόμενης μητέρας και γιαγιάς (τον πουστη, θε μου σχωρα με) με έντονη ροπη στη μεταφυσική και άλλα συναφή (αυτά με βρήκαν, δε διάλεξα τίποτα), Σελήνη, Ποσειδώνα στον 9ο, στον Τοξότη, θα πω όχι, δεν υπάρχει τίποτα.Μας δουλεύουν.
Πάσχα:
- Μια ανάμνηση των Εβραίων από το πέρασμα από την Ερυθρά (αν θυμάμαι καλά τη θάλασσα)
-Ορφέας
-Διόνυσος
-Μύθρα
αν θες πες το Θεό. πες το Βούδα, πες το Μωάμεθ, πες το Δία, πες το Διόνυσο, πες το Πάνα, πες το Έρωτα, πες το π, πες το Άπειρο, πες το Σύμπαν, πες το Αρμονία, πες το Συμμετρία, πες το Μαθηματικά, πες το Μουσική, πες το Έμπνευση, πες το Χάος, πες το Ένας, πες το Όλοι, πες το τίποτα, πες το όλα...το πιστέυω.
πιστεύω σε αυτό που κρύβεται πίσω άπ'ολα αυτα
πιστεύω στον θεό καταιγίδα των νεάτερνταλ
πιστεύω ότι αυτή η λέξη εμπεριέχει όλα όσα δεν μπορούμε ακόμα να φτάσουμε με τις λέξεις αλλά πάντα είχαμε την ανάγκη να ονοματίσουμε.
είναι ενέργεια, είναι μέρος μας και είμαστε μέρος της, είναι τόσο απόμακρο όσο και προσωπικό
ό,τι και αν είναι, το πιστεύω ότι είναι.
πιστευω οτι ολα στον κοσμο υπακουουν σε μια ταξη σε ενα νομι που ρυθμιζει τα παντα.πιστευω ακομη οτι οπως στρωνει κανει κοιμαται και πως καθενας τελικα μεχρι να φυγει απο αυτο τον κοσμο εχει παρει οτι του αξιζε. και τελος πιστευω στον κυκλο των πραγματων . οτικανεις ερχεται πισω σε σενα και οτι δεν εκανες θα ρθει η στιγμη που θα αναρωτηθεις .αν βγεις μειον στον απολογισμο τοτε δεν εκμεταλευτηκες σωστα τις ευκαιριες δεν καλλιεργησες τα ταλεντα σου δεν ελαβες υποψη την υποσχεση του συμπαντος που σου δωθηκε οταν γεννιοσουν. και κυριως δεν υπηρξες ακεραιος πρωτα απεναντι στον εαυτο σου και μετα στον κοσμο γυρω σου. αν αυτο καποιοι το λενε τιμωρια απο το θεο θα το δεχτω. αν παλι κανεις ταμειο και βρεις οτι εχει πλεονασμα αυτο σημαινει οτι ηρθες στον κοσμο περασες απαυτο και κατι καλο εγινε κατι καλο αφησες πισω σου.αν αυτο ειναι ανταμοιβη απο το θεο κι αυτο το δεχομαι.
αν ολα αυτα σημαινουν οτι πιστευω στο θεο τοτε ναι πιστευω
Πιστεύετε στο Θεό?
Πιστεύω όμως στην συμπαντική δικαιοσύνη και στην σοφία της φύσης.
Ωστόσο έχω την πρόθεση να συνεισφέρω στην συζήτηση το παρακάτω:
Ο μοναδικός ορισμός της πίστης στην Αγία Γραφή υπάρχει στην Προς Εβραίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου: "Πίστις εστίν, ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων" (Εβρ. ια΄ 1) . Αυτό σημαίνει ότι πίστη είναι η απόλυτη βεβαιότητα και η ακλόνητη πεποίθηση, ότι ο πιστός θα απολαύσει στο μέλλον αγαθά τα οποία τώρα φαίνεται πως δεν υπάρχουν, αλλά τα ελπίζει, τα περιμένει να πραγματοποιηθούν.
οι πράξεις μου δεν αποδεικνύουν κάποια πίστη ή αφοσίωση, παρόλα αυτά συχνά βρίσκω τον εαυτό μου σε στιγμές αδυναμίας να προσπαθεί να έρθει σε επαφή με κάποια ανώτερη δύναμη -αναρωτιόντας αν είμαι "τελείως" ασυγχώρητη.
κ από την άλλη, αν έβρισκα συμπαράσταση στους ίδιους τους ανθρώπους, ίσως αυτό να μην το χρειαζόμουν καθόλου.
Για όποιον δεν πιστεύει, φυσικά και δεν υπάρχει..
Είναι μια συζήτηση, αν όχι διαμάχη, χωρίς νόημα....
Οι μεν δεν μπορούν να πείσουν τους δε...Οϋτε άλλωστε χρειάζεται...
Όμως εκεί που σταματάει η επιστήμη, αρχίζει ο Θεός...
Και όπως διαβάζω τη ρήση της Αγίας Γραφής, δε μου βγαίνει μέλλοντας...
Τα αγαθά, το θαύμα, δε τα βέπουμε ή δε θέλουμε να τα δούμε...
Αυτό δε σημαίνει ότι το θαύμα δε γίνεται κάπου και μάλιστα τώρα, την ώρα που μιλάμε...
Από όλες τις γνωστές θρησκείες του κόσμου ο Χριστιανισμός είναι η μόνη που κυρήσσει την ανάσταση του ανθρώπου, μια και ο Χριστός αναστήθει εκ των νεκρών, και όπως αναφερει και ο ευαγγελιστής Ιωάννης, "...Εγώ ειμί το Φως του κόσμου? ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ΄ έξει το Φως της ζωής», δλδ, Το ανέσπερο Φως του Χριστού καταυγάζει το είναι εκείνου, που Τον ακολουθεί απαρέγκλιτα.
Το θεμα της πίστης ειναι κατι που πηγαζει εσωτερικά, και όταν πιστεύεις, πιστεύεις με την καρδιά σου όχι ορθολογιστικά, και προσωπικά ΝΑΙ πιστεύω στον Θεό....
http://www.diaplous.org/library/askitiki.php#16
Ολα θεμα αντιληψης ειναι.. εγω πχ βλεπω το θαυμα σε ενα δεντρο που βγαζει καρπους μεσα στο καταχειμωνο, βλεπω το θαυμα καθε που γεννιεται ενα παιδι, σκυλι, γατι.. Ακομα και ο θανατος, ενα μικρο θαυμα ειναι, το περασμα σε μια αλλη κατασταση οπως και η γεννηση εξαλλου..
Υπαρχει θεος, ναι, αγαπη ειναι αυτος και ειναι το μονο που κινει βουνα, πιστευω στον θεο μεσα μου και σε ολα τα πραγματα μεσα στο συμπαν και στην αρμονικη του λειτουργια... αγαπα, εχε πιστη στον εαυτο σου, εχε ελπιδα και οραμα και το συμπαν (θεος) θα σε ανταμειψει.. αν οχι τοτε θα δεις εναν θεο τιμωρο (οτι ειμαστε, προκαλουμε, ο νους αναγνωριζει, μονο οτι γνωριζει)
Oι άνθρωποι αφαιρούμε από την πίστη την
πρωταρχική λεκτική της σημασία, τη σημασία της εμπιστοσύνης. Kατανοούμε την
πίστη σαν να πρόκειται για ατομικές πεποιθήσεις, για ατομική αρετή, ατομική
αξιομισθία, δικαίωση, σωτηρία όχι για σχέση εμπιστοσύνης. Tρεις δρόμοι απιστίας Iσως είναι τρεις οι σίγουροι δρόμοι για να μην
φτάσει ποτέ ο άνθρωπος στο χάρισμα της πίστης.O
πρώτος δρόμος:
Nα περιορίζει τη μεταφυσική του αναζήτηση σε προσλαμβάνουσες θανάτου, όχι σε
προσλαμβάνουσες ζωής.O
δεύτερος:
Nα ταυτίζει τη μεταφυσική με την αποτυχία εγκόσμιων θεσμών που τους αισθάνεται
σαν απειλή ευνουχισμού της ψυχής και του κορμιού του.O
τρίτος δρόμος:
Nα περιορίζει ο άνθρωπος τη γνώση της πραγματικότητας μόνο στις προτάσεις της
ευκλείδειας γεωμετρίας και της νευτώνειας φυσικής, να μην εμπιστεύεται το
κάλλος ούτε τον έρωτα ως τρόπο της γνώσης. Tι θα πει «προσλαμβάνουσες θανάτου και όχι
ζωής»; θα πει: Nα εξαντλεί ο άνθρωπος τη μεταφυσική του
αναζήτηση μόνο στο ενδεχόμενο να υπάρχει «Kάποιος» που μας περιμένει («μας την
έχει στημένη») μετά τον θάνατο, μετά το τέλος της ζωής. «Kάποιος» που τον νιώθουμε
έξω από τη ζωή, που ο «χώρος» του είναι το μεταθανάτιο άγνωστο. Nα συναρτά ο
άνθρωπος τον Θεό όχι θετικά με τη ζωή, αλλά μόνο με την άρνηση, με τον
μη?θάνατο ? μετά ? τον?θάνατο, μόνο με το ενδεχόμενο α?θανασίας (τιμωρητικής ή
βραβευτικής).Nα μη διανοείται ο άνθρωπος ότι μπορεί ο Θεός
να έχει οποιαδήποτε σχέση με την έκπληξη της ομορφιάς, με τα χρώματα, τα
αρώματα, τις γεύσεις, την ευγλωττία της αφής, τη χαρά της μουσικής. Nα είναι
αδιανόητο ότι μπορεί να εναθρωπίσει ο Θεός, να γίνει αδύναμο βρέφος σε φάτνη
αλόγων παραμένοντας η Aιτιώδης Aρχή του ιλιγγιώδους χορού των δισεκατομμυρίων
γαλαξιών, των θαυμάτων της απροσδιοριστίας στον υποατομικό χώρο, του κυκεώνα
των νευρώνων σε κάθε εγκέφαλο.
http://www.youtube.com/watch?v=Jb7xq3nGeRA&feature=related
Η πίστη προϋποθέτει σχέση εμπιστοσύνης. Το Θεό μπορεί να τον βρεις στην ομορφιά, στα χρώματα, στην ευγλωτία της αφής, στη μουσική, στη μαγεία όλων των μικρών και μεγάλων πραγμάτων που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε....Ο Γιανναράς δίνει ένα πολύ όμορφο παράδειγμα..."Σκεφτείτε τον άντρα που μια κοπέλα τον καλεί σε δείπνο και έχει ετοιμάσει την καλύτερη κουζίνα της, έχει στολίσει με λουλούδια το τραπέζι, έχει ανάψει κεριά, έχει διαλέξει κρασί με βελούδινη γεύση. Όλα αυτά για να του πει άφωνα αλλά εύγλωττα " Σε αγαπώ, είμαι ερωτευμένη μαζί σου". Κι όμως ο άλλος δεν καταλαβαίνει τίποτα, δεν ξέρει να συλλαβίσει στην ομορφιά και στην πρόνοια την κλήση, δεν υποψιάζεται τη σημαντική της αγάπης. Είναι ακριβώς η εικόνα του ανθρώπου που προσπερνάει την ομορφιά του κόσμου ανίκανος να διακρίνει σε αυτήν έρωτα μανικό του Θεού ειδικά και αποκλειστικά για το πρόσωπό του".
Αντε να φτιαξεις τις βαλιτσουλες σου και ΚΑΛΑ να περασεις!
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/nikolaos/curriculumvitae.htm
Από την άλλη σκέφτομαι οτι και οι θρησκείες και οι λατρευτικές εκδηλώσεις είναι μέρος της πίστης.
Και πάλι όμως η πρώτη και μονιλεκτική απάντηση που έχω να δώσω είναι "ναι"..
Πάσχα:
- Μια ανάμνηση των Εβραίων από το πέρασμα από την Ερυθρά (αν θυμάμαι καλά τη θάλασσα)
-Ορφέας
-Διόνυσος
-Μύθρα
πιστεύω σε αυτό που κρύβεται πίσω άπ'ολα αυτα
πιστεύω στον θεό καταιγίδα των νεάτερνταλ
πιστεύω ότι αυτή η λέξη εμπεριέχει όλα όσα δεν μπορούμε ακόμα να φτάσουμε με τις λέξεις αλλά πάντα είχαμε την ανάγκη να ονοματίσουμε.
είναι ενέργεια, είναι μέρος μας και είμαστε μέρος της, είναι τόσο απόμακρο όσο και προσωπικό
ό,τι και αν είναι, το πιστεύω ότι είναι.
αν ολα αυτα σημαινουν οτι πιστευω στο θεο τοτε ναι πιστευω
Και η απάντηση α λα Τσακ Νόρις : "Τόσο το χειρότερο για εκείνον...!!"
Με χιουμοράκι και πολύ αυτοσαρκασμό!
Καλές γιορτές να έχετε και να περάσετε πολύ πολύ όμορφα....
xoxo Matta girl!
Υ.Γ. Επιτέλους πήγε η Αφρο στα κριάρια και ησυχάσαμε. Γέλασε λίγο το χειλάκι μας ρε αδερφέ!
maresei na diavazw gia 8riskeies alla mexri ekei