Το πρώτο που πρέπει να κάνεις σε αυτή την περίπτωση, είναι αρχικά να ελέγξεις την ποιότητα της συνόδου. Υπάρχουν αρχές πλανητών που συγχωνεύονται εύκολα, και άλλες που είναι δυσαρμονικές. Έτσι, ενώ μια σύνοδος Ερμή \Αφροδίτης μπορεί να σταθεί καλά σε ένα ωροσκόπιο, η σύνοδος Ερμή\Άρη δεν είναι και τόσο αγώγιμη. Η μεν πρώτη περίπτωση δίνει στον άνθρωπο γλυκύτητα και άνεση στην έκφραση των αισθημάτων του, χάρη, επικοινωνιακή δεινότητα και πολλές φορές μια όμορφη φωνή, ενώ η δεύτερη μπορεί να κάνει το άτομο νευρικό, υπερκινητικό, να εκφράζεται απότομα και να γίνεται εριστικό. Ωστόσο έχει έναν ζωηρό, γρήγορο, πρωτότυπο και έξυπνο μυαλό. Το άτομο είναι ετοιμόλογο.
Αυτός είναι ο λόγος που η σύνοδοι αποτελούν όψεις διττής ερμηνείας. Η τελική τους ενέργεια θα κριθεί από το τι άλλες όψεις δέχεται αυτή η σύνοδος και πως αυτές μεταβάλουν ή εκτρέπουν την δυναμική της.
Στην περίπτωση αυτή, που η τριπλή σύνοδος δέχεται το τρίγωνο του Πλούτωνα, είναι μία από τις καλλίτερες όψεις που θα μπορούσε να συμβαίνουν! Ιδιαίτερα το τρίγωνο του Άρη με τον Πλούτωνα, θα είναι για σένα πάντα ένα πηγάδι από το οποίο μπορείς να αντλείς πόρους ζωής, ακόμα και όταν όλα δείχνουν ότι ναυαγεί η ζωή σου.
ΥΓ: Τώρα μου εξηγούνται πολλά. Πλούτωνας ισχυρός. Κάτι σε σένα είναι βαθύ και αυτό φαίνεται.
Στην πράξη εφαρμόζονται όλα αυτά τζέμι? Και εσύ πως τα βλέπεις να εφαρμόζονται?
Έχει ενδιαφέρον για μένα το πώς τα θεωρητικά εφόδια μετατρέπονται σε πραγματικότητα.
αλφα ευχαριστω πολυ για την επεξηγηση εισαι απολυτως σαφης. οταν αρχισα να ασχολουμαι με την αστρολογια δε μπορουσα να φανταστω ποσο ενδιαφερον κρυβει και ποσα πραγματα να ανακαλυψει κανεις.
φιλε flame το πως εφαρμοζονται ακομα το ψαχνω . σιγουρα το πρωτο βημα ειναι να αναγνωρισεις την υπαρξη αυτων των στοιχειων, μετα να προσπαθησεις να δεις τι σημαινει το καθενα και τελικα να καταφερεις να δεις πως εφαρμοζονται. αυτο ομως εμενα μου κανει κατι πολυ κοντινο στο να γνωρισεις τελικα τον εαυτο σου. αυτογνωσια.... δυσκολο αλλα οχι ακατορθωτο.. ισως το πιο μαγικο ταξιδι
Ισως ακουστεί λίγο περισσότερο πεζό απο ότι ίσως θα περίμενε κάποιος απο υδάτινο ζώδιο, αλλά πιστεύω ότι η αξία ενός χαρίσματος, μιας δεξιότητας, κάποιου μικρού ταλέντου σε κάθε περίπτωση, εξαρτάται απο τη δυνατότητα αξιοποίησης του και πόσο εύκολα η γρήγορα αυτή προκύπτει. Άκόμη και στην περίπτωση που θεωρήσουμε ουσιαστικό καταλύτη, τον ίδιο τον άνθρωπο.
Καλό είναι να έχεις 200 εν δυνάμη, θεωρητικά ταλέντα. Εφόσον δεν αποκαλύπ[τονται, ή δεν μπορείς να τα αποκαλύψεις όμως, είναι περίπου το ίδιο καλά σαν να μην τα είχες καθόλου..
Και προφανώς μπορεί να μην είναι εύκολο να αξιοποιήσεις τα πάντα. Τείνω περισσότερο στο "λίγα και καλά και άμεσα" επι του παρόντος, 'ομως. Λόγω του ότι θεωρώ καλύτερο να λαμβάνεις βοήθειες σε τομείς που υστερείς και να έχεις βασικούς πυλώνες ανάπτυξης. Κάποια ταλέντα αναπτύσσονται με τα χρόνια και τις καταστάσεις.Ωστόσο, όντας μη προφήτης, δεν μπορεί να ξέρει κάποιος πόσο χρόνο θα υπάρχει στον πλανήτη για να τα καλλιεργήσει.
Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το ότι δεν μπορούμε να αφομοιώσουμε πράγματα απο τους άλλους. Στην πραγματικότητα έχω πολλές ενδείξεις ότι αυτό συμβαίνει κατα κανόνα και θεωρώ τη συγκεκριμμένη ικανότητα την αξιολογότερη ίσως όλων. Αφού με αυτήν "δημιουργείς καθώς πορεύεσαι" και κατα κάποιο τρόπο υπερέχεις σε κάθε περίπτωση του να έχεις πράγματα μέσα σου που δεν ξέρεις αν ποτέ θα έρθουν στην επιφάνεια.
Δεν γνωρίζω εαν έχω αυτή την ικανότητα, γιατί τώρα τελευταία έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι θα την ήθελα έναντι οποιουδήποτε άλλου ταλέντου, μου φαίνεται πιο χρήσιμη και αξιόλογη. Μπορεί να είναι και μια φάση που περνάω, αλλά αυτή την περίοδο, η αυτογνωσία μου φαίνεται ουτοπική, ποιος μπορεί να γνωρίσει ποτέ πραγματικά τον ευατό του σε σύνολο, δεδομένων και των αλλαγών σε υπαρξιακό, γνωστικό ή άλλο επίπεδο που συντελούνται?
Προσωπικά πάντοτε, θα το προτιμούσα σε υποσυνείδητο επίπεδο, στρέφοντας την προσοχή σε άλλα πράγματα. Περίπου όπως το να περιδιαβαίνεις ένα δάσος κοντά στο σπίτι σου και σταδιακά μαθαίνεις πράγματα για το κάθε δένδρο απλώς επειδή περπατάς ανάμεσα τους και όχι με σύστημα(εξάλου δεν είμαστε όλοι γεωπόνοι/δασολόγοι κλπ). Ανάλογα με την έκταση του δάσους, πιθανότατα δεν θα το μάθεις ποτέ όλο, νέα δέντρα θα φυτρώσουν και θα μεγαλώσουν, κάποια τμήματα ίσως καούν και δεν θα ισχύουν πια. Θα είναι εκεί όμως και θα αποτελεί πάντοτε τμήμα σου.
Αυτή τη στιγμή είμαι πιο προσανατολισμένος σε κάτι που έχεις καλλιεργήσει, ή έχεις μεταφυτέψει στο μποστάνι σου απο αλλού, αλλά ξέρεις τι παράγει και τι αποδίδει και πότε. Που να έχει καρπό σε συγκεκριμμένο χρονικό ορίζοντα που στην ουσία επέλεξες αφού με δική σου ευθύνη το έχεις μεταφυτεύσει.
Flamescreen73, καθόλου δεν εκτροχιάζεις την συζήτηση, και προσωπικά όταν βλέπω καλογραμμένες και ολοκληρωμένες απόψεις, χαίρομαι ιδιαίτερα!
Θα συμφωνήσω σε όλα όσα γράφεις, με μια μικρή συμπλήρωση που εγώ την θεωρώ δεδομένη. Η αυτογνωσία είναι μια επίπονη διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ! Αλλάζουμε κάθε μέρα και η αυτογνωσία συμπορεύεται με τις αλλαγές μας που προκύπτουν από τα καθημερινά μας βιώματα. Από τις συνολικές εμπειρίες μας στην ζωή.
Αυτό που δεν μου είναι απόλυτα σαφές, είναι η μεταφορά που χρησιμοποιείς με το δάσος και την βελτίωσή μας μέσα από την επαφή μας με τους άλλους. Συγχώρησέ με αλλά χάθηκα λίγο. Βλέπεις, δύο ψάρια μαζί, δεν είναι και δύσκολο να χαθούμε κάπου εκεί στο δάσος...
Πάντως, έτσι για να το διανθίσουμε λίγο, τα είδη της νοημοσύνης είναι 8 καιτο πιο χρήσιμο για τον άνθρωπο, είναι περίπου κάτι σαν αυτό που περιγράφεις. Η συναισθηματική ή αλλιώς Διαπροσωπική νοημοσύνη:
(στο παραθέτω έτσι όπως υπάρχει στο διαδίκτυο) Η διαπροσωπική νοημοσύνη βασίζεται στην ικανότητα του ανθρώπου να καταλαβαίνει τους άλλους. Πιο συγκεκριμένα, να μπορεί να επισημάνει τους σκοπούς, τα κίνητρα και τα ενδιαφέροντά τους, να κατανοήσει τη συμπεριφορά τους και να δουλέψει μαζί τους αποτελεσματικά. Περιλαμβάνει την αποτελεσματική λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία, την ικανότητα παρατήρησης και ανάλυσης των ατομικών διαφορών και την ικανότητα συνεργατικής σχέσης και δουλειάς. Η κύρια πηγή της ευφυΐας αυτής βρίσκεται στον μετωπιαίο λοβό και στον νέο φλοιό. Δάσκαλοι, γονείς, πολιτικοί, ψυχολόγοι, πωλητές, διευθυντές, θεραπευτές, αλλά και θρησκευτικοί ηγέτες βασίζονται στη διαπροσωπική νοημοσύνη. Τα παιδιά αναπτύσσουν σταδιακά τη διαπροσωπική τους νοημοσύνη αποκτώντας με το πέρασμα του χρόνου εμπειρίες μέσα από τη ζωή τους στην οικογένεια, στις παρέες, στο σχολείο και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Με τη σταδιακή συμμετοχή τους σε ομάδες εργασίας οι οποίες δουλεύουν για έναν κοινό σκοπό, με τη συνεργασία και την αλληλεπίδραση με άλλα παιδιά, γνωρίζοντας τη διαφορετικότητά τους και μαθαίνοντας να αντιδρούν στις διαθέσεις τους και εξελίσσοντας τον εαυτό τους μέσα από τα λάθη και τις εμπειρίες τους τα παιδιά αναπτύσσουν τη διαπροσωπική τους νοημοσύνη. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι σχέσεις με τους ενηλίκους. Όταν, π.χ., τα παιδιά πείθουν διακριτικά το δάσκαλό τους για παράταση χρόνου ώστε να τελειώσουν την εργασία τους ή όταν διαπραγματεύονται με τους γονείς τους για το πόση ώρα θα παίξουν με το αγαπημένο τους παιχνίδι και πότε θα διαβάσουν.
εχω τη γνωμη οτι το να γνωρισει κανεις τον εαυτο του ειναι μαι διαδικασια επιπονη , που χρειαζεται επιμονη και υπομονη . δεν υπαρχει ενας και μοναδικος δρομος προς την κατευθυνση αυτη .οπως ο καθε ανθρωπος ειναι ξεχωριστος ετσι και ο δρομος που θα ακολουθησει ειναι ξεχωριστος. και προσωπικα πιστευω οτι μπορουμε να μαθουμε πολλα πραγματα για μας απο τους αλλους και ταυτοχρονα αποστασιοποιουμενοι απο τη δικη μας ζωη. σαν να συμβαινουν δηλαδη σε καποιον αλλο οσα συμβαινουν σε μας. αλλωστε δε ζουμε απομονωμενοι απο τους αλλους ανθρωπους.. αλληλεπιδρουμε . επηρεαζουμε και επηρεαζομαστε. αρα λοιπον αν συνθεσουμε τα δυο εχουμε εναν πολυ ενδιαφεροντα τροπο να ανακαλυψουμε τον εαυτο μας τα ταλεντα μας, παρολαυτα πιστευω επισης οτι για να ειμαστε σε θεση να αξιολογησουμε οτιδηποτε που προερχεται απο τους αλλους πρεπει να εχουμε κανει τα πρωτα βηματα με τον εαυτο μας . αλλιως υπαρχει ο κινδυνος να ζουμε ξενες ζωες να χαθουμε και να νομιζουμε οτι ειμαστε αυτο που βλεπουμε στους αλλους. η αστρολογια νομιζω οτι βοηθαει προς αυτη την κατευθυνση
Έτσι είναι gemi, κι εγώ θεωρώ ότι οι τρόποι που μαθαίνουμε τον εαυτό μας είναι πολλοί και ποικίλουν ανάλογα με την προσωπικότητα. Κάποιοι μαθαίνουν από τα λάθη τους, κάποιοι παρακολουθώντας τον εαυτό τους και κάποιοι άλλοι παρατηρώντας τις ζωές και τις συμπεριφορές άλλων. Η τελευταία περίπτωση όμως, είναι κοινή για όλους. Οι "άλλοι" είναι πάντα ο καθρέφτης αξιολόγησης του εαυτού μας. Όταν συνηθίζουμε να αντιδρούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αυτό είναι τόσο υποσυνείδητο που οι άλλοι είναι εκείνοι που θα το επισημάνουν και θα μας το πουν ή θα μας το δώσουν να το καταλάβουμε μέσα από την συμπεριφορά τους προς εμάς. Εκφράσεις όπως "είναι ο καθρέφτης μου", βρίσκω ότι μάλλον στέκουν, αφού μέσα από τους άλλους οριοθετούμε τον εαυτό μας.
Αστρολογικά μιλώντας, οι "άλλοι" είναι ο 7ος οίκος μας και για παράδειγμα, όταν ένας άνθρωπος έχει Άρη στον 7ο οίκο του, τείνει να κάνει σχέσεις που συνήθως έχουν ταραχές και φασαρίες, καυγάδες. Αυτό γίνεται γιατί αν υποθέσουμε ότι εμείς είμαστε ο 1ος οίκος, αυτό που βλέπουμε στους «άλλους» δλδ απέναντι στον 7ο είναι τα στοιχεία του Άρη. Ένταση, έξαψη, εριστικότατα κτλ. Αυτό συμβαίνει γιατί προβάλουμε στους άλλους αυτά που έχουμε μέσα μας. Όπως επίσης συμβαίνει το πρώτο ελάττωμα που αναγνωρίζουμε στους άλλους, να είναι αυτό που αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι το έχουμε κι εμείς.
ΥΓ: Πάω μια βόλτα κι όταν γυρίσω θα διαβάσω τις απόψεις σας...
Στη συγκεκριμμένη περίπτωση, ΑΛΦΑ, ας θεωρήσουμε λοιπόν την αυτογνωσία, ως τη φωτιά που χρειάζεται για να ζεσταθεί κάποιος(η φωτιά με τη γνώση είναι συχνός παραλληλισμός). Και το ταξίδι που χρειάζεται για να την φτάσεις, ως τη διαδικασία που απαιτείται για να ανάψεις τη φωτιά και να ζεσταθείς.
Στόχος, ΜΠΟΡΕΙ βέβαια να είναι και το ταξίδι, όμως στη συγκεκριμμένη περίπτωση, στόχος είναι αρχικά το τέλος, το άναμμα της φλόγας, η κατα συνέπεια θαλπωρή που προκύπτει απο τη ζέστη, η επιβίωση σε μεταφορικό επίπεδο, η αξιοποίηση της αυτογνωσίας. Που όμως δεν αρκεί, εφόσον ο στόχος δεν επιτυγχάνεται. Μη επιτεύξιμος στόχος μπορεί να διαφοροποιηθεί και να προστεθεί η επιλογή της ωραιοποίησης του, αλλά εφόσον υπάρχει η συνείδηση του αρχικού στόχου, δεν μπορεί να σταματήσει να είναι συμβιβασμός και κατ'επέκταση λιγότερο ικανοποιητικός απο την ολοκλήρωση του αρχικού στόχου.
Περίπου σα να παιδεύσαι με δυο ξύλα και λίγο προσάνναμα για κάποιο χρονικό διάστημα να ανάψεις φωτιά και να έρχεται κάποιος και σου λέει "α, φωτιά ήθελες? Πάρε τον αναπτήρα μου". Φυσικά η αυτογνωσία είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να σου το προσφέρει ολόκληρο(γιατί κανείς δεν έχει ούτε καν το δικό του), αλλά έδωσα το παράδειγμα για να τονίσω την αίσθηση του ανικανοποίητου.
Δεν υπονόησα ότι απαραίτητα βελτιώνεσαι απο την επαφή με τους άλλους. Μπορεί όμως να συμβαίνει και αυτό. Αλλά για την επαφή με τους άλλους αφού το αναφέραμε, μπορούμε να δώσουμε και άλλα δύο παραδείγματα...της αιμοληψίας απο ασύμβατο δότη, ως προς την ομάδα αίματος και το φόρτισμα κινητού με ασύμβατο φορτιστή. Μπορείς να πάρεις απο τέτοια επαφή, αλλά μπορείς και να χάσεις και τα δεδομένα/υγεία που έχεις.(και το αντίθετο αλλά παρατηρείς την επιδείνωση συνήθως' κάνεις δεν αναφωνεί "θαυμάσια, φορτίστηκε το κινητό μου!" είναι διαδικασία που προβλέπεται. Αν χαλάσει η συσκευή σου, τότε καταλαβαίνεις ότι ο φορτιστής ήταν λάθος.)
Έδωσα το δάσος ως το μέγεθος της πολυπλοκότητας ενός συνηθισμένου ανθρώπου και το γιατί η αυτογνωσία είναι θεωρητικά αδύνατο να επιτευχθεί, που όπως βλέπω, συμφωνούμε. Γιατί είναι διαδραστικός οργανισμός που μεγαλώνει και ζεί ή πεθαίνει με
τις δικές μας παρεμβάσεις(ακόμη και αν αυτές είναι αποτέλεσμα δράσεων άλλων που μας επηρέασαν). Έτσι και το δάσος, μεγαλώνει και μεταβάλλεται συνέχεια.
Αυτό που λέω και επικεντρώνομαι δεν είναι απαραίτητα η επαφή με τους άλλους, υπο την έννοια για παράδειγμα της δοσοληψίας που μπορεί να έχω με κάποιο φίλο ή φίλη καθημερινά. Μπορεί να δώ κάπου κάτι που μου αρέσει ή να το αντιληφθώ απο κάτι που διάβασα κάποτε, ή να νομίσω ότι το αντιλήφθηκα και στην πραγματικότητα είναι δική μου σύλληψη. Αλλά σε κάθε περίπτωση, που το εντάσσω στη δική μου πραγματικότητα και ξέρω τι μου αποδίδει.
Αν θες είναι όπως μια πυραμίδα. Μπορείς να χτίσεις μια πυραμίδα έως 10 μέτρων εύκολα(δεδομένου ότι έχεις τα υλικά τις άδειες και το εργατικό δυναμικό, ή το χρόνο αν το κάνεις μόνος)και να δείς το αποτέλεσμα της και να ξέρεις ότι κάτι έχεις κάνει. Ισως και να είσαι περήφανος, ακόμη και εαν πήρες τα σχέδια απο αλλού. Εαν πάς να χτίσεις την πυραμίδα της Γκίζας είναι ένα φιλόδοξο σχέδιο. Εαν σου πάρει στην καλύτερη 50 χρόνια, είναι κάτι που πρέπει να σκεφτείς. Πιθανόν να μη ζησεις να δεις την ολοκλήρωση, αλλά ξεκινάς να κάνεις κάτι για να το δείς τελειωμένο. Την εποχή που πρωτοχτίστηκε, ίσως με ικανοποιούσε και η συμμετοχή στο ότι κάτι γίνεται. Τώρα έχουν αλλάξει τα δεδομένα.
Γνωρίζεις ότι αύριο ίσως δεν ζεις που παλιά δεν το ήξερες και θα δεις μόνο τη θεμελίωση ίσως.
Η περιήγηση ίσως αξίζει(δεν χρησιμοποιώ τον όρο ταξίδι, γιατί για μένα είναι σαν να κάθεσαι μόνιμα σε ένα αεροπλάνο ή τρένο κάτι που θεωρώ περιοριστικό για τους ορίζοντες κάποιου) αλλά όχι για όλα. Π.Χ. ψάχνω να βρώ το τσίγκινο δαχτυλίδι που είχα χαρίσει κάποτε στη σύντροφό μου και της έπεσε στο αποχετευτικό σύστημα. Έστω ότι ξέρω ότι θα το βρώ. Σε αυτό όμως το παράδειγμα έχει σημασία η επίτευξη του στόχου(με τη συναισθηματική αξία που είχε το αντικείμενο που βρίσκω), ενώ η διαδρομή/περιήγηση, όχι και τόσο. Ας πούμε ότι δεν θέλω να καυχηθώ που σύρθηκα ανάμεσα στα βοθρολύμματα και σίγουρα η επίτευξη του στόχου έχει σημασία γιατί αν κρατούσε για πάντα και δεν το έβρισκα, δεν θα είχα και πολλά να πώ. Ο στόχος δίνει αξία, εκτός αν μιλάμε για το αποχετευτικό σύστημα του Μανχάτταν και έχω να καυχηθώ για τις μάχες με τους κροκόδειλους κλπ. που ζουν εκεί.
Αλλιώς θα έπρεπε να εξηγήσω γιατί έτρεχα να κυνηγάω ένα ευτελές παλιοδαχτυλίδι ΄και δεν μπορούσα να πάρω κάτι άλλο πιο όμορφο. (Και αν ο άλλος δεν έχει προσωπική αντίληψη περι του έρωτα ή για τις βλακείες που κάνουμε για αυτόν, πως να του εξηγήσεις ακριβώς.)
Το συγκεκριμμένο παράδειγμα δεν το δίνω για να μπερδέψω, αλλά για να καταστήσω σαφές ότι αυτό που εννοούμε όταν λέμε "ταξίδι" δεν είναι πάντα αρκετό και χρειαζόμαστε και τον τελικό προορισμό. Σίγουρα δεν παραλληλίζω με βοθρολύμματα τα "ταξίδια" που κάνουμε(αν και κάποια θα είναι λόγω πιθανοτήτων).
Έτσι σκέφτομαι τώρα και μάλλον στον κοντινό χρονικό ορίζοντα. Θέλω μικρής διάρκειας ταξίδια, όμορφες περιηγήσεις και επιτεύξιμο προορισμό. Και η αυτογνωσία δεν ανήκει σε αυτά, με τα παρόντα δεδομένα. Δεν χτίζω τον Πύργο της Βαβέλ(και μιας που αναφερθήκαμε σε Πυραμίδες, γνώμη μου είναι ότι αποτελεί τη βάση για αυτή την ιστορία η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας.)
εχω τη γνωμη οτι η αστρολογια πανω απολα μας διδασκει την ισορροπια. πως θα καταφερουμε να εξισορροπησουμε τις συχνα αντιθετες δυναμεις που υπαρχουν μεσα μας και κατ'επεκταση διοχετευονται με διαφορους τροπους προς τα εξω. πως θα αμβλυνουμε τα αρνητικα και οτι μας βαραινει με τη βοηθεια των θετικων μας σημειων. γιαυτο το λογο πιστευω οτι πραγματικα κακα στοιχεια δεν υπαρχουν στους χαρτες μας. ολα εξυπηρεοτυν ενα σκοπο . κατα τη γνωμη μου ειναι να γινουμε καλυτεροι και να γνωρισουμε τον εαυτο μας. γιαυτο και δεν εχει νοημα να λεμε εχω πχ τον κρονο μου σε κακη θεση και μου κανει χαλαστρα ή εχω τον ερμη μου σε τετραγωνο με τον χι πλανητη και μου προκαλει το ταδε. αυτο ισχυει και μας ταλαιπωρει μεχρι ομως το σημειο που το αντιλαμβανομαστε και επεμβαινει η δικη μας βουληση. το συμπαν μας δινει τα εφοδια με τις καλες θεσεις ή οψεις. το αν θα τα χρησιμοποιησουμε και πως ειναι αποκλειστικα δικη μας ευθυνη.και οι δυσκολιες ενα σκοπο εχουν να γινουμε καλυτεροι μεσα απο τον αγωνα. οπως επισης υπεροχα τριγωνα και φοβερες πλανητικες θεσεις μπορουν αν κανουν απιστευτα 'κακους' ανθρωπους. ολα υπαρχουν για να καταφερουμε να ισορροπησουμε. αν οντως εκμεταλλευτουμε σωστα και τα θετικα και τα αρνητικα τοτε θα εχουμε γνωρισει και τον εαυτο μας ενω ταυτοχρονα θα συμβαλλει σαυτο και η αλληλεπιδραση μας με τους αλλους .. νομιζω οτι ειναι εξαιρετικα συνθετο και ταυτοχρονα τοσο απλο που δυσκολευομαστε να το αντιληφθουμε σε ολο του το μεγεθος.το παιχνιδι ολο ειναι στην ισορροπια..αλλωστε το συμπαν βασιζεται σαυτη.
υγ και τωρα συγχαιρω journey γιατι με αφρο σε τετοια θεση σιγουρα τα πραγματα ειναι -δε θα πω ευκολοτερα- σιγουρα ομως καλυτερ να εχεις εκει την αφροδιτη παρα τον ουρανο ας πουμε που τα τιναζει ολα ταν αερα ε? προσκυνω λατρευτη..χααχαχαχχα
flamescreen73, παρʼ ότι αγαπώ πολύ τα παραδείγματα, τις μεταφορές και τις παρομοιάσεις, μερικές φορές περιπλέκουν τα πράγματα.
Αν το θέμα μας είναι η αυτογνωσία και η χρησιμότητά της ή η δυνατότητα να την αποκτήσουμε, θα έλεγα - με την άδειά σου - ότι θα ήταν σωστό να την τοποθετήσουμε σε μια πιο ορθολογιστική βάση.
Στο βαθμό που συμφωνούμε ότι "αυτογνωσία" είναι η ικανότητα να γνωρίζουμε σε βάθος τι κινητοποιεί θετικά ή αρνητικά τους ψυχικούς μας μοχλούς, να γνωρίζουμε σε βάθος το σύνολο των δεξιοτήτων μας και τις αδυναμίες μας, τότε θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι αυτό σαν κατάσταση είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο και έχει κάποια όρια ως βάση δεδομένων.
Ναι, ο εαυτός μας αλλάζει και έτσι η αυτογνωσία συμπορεύεται των αλλαγών, αλλάζοντας και εκείνη, αλλά αυτό έχει ένα όριο ή μάλλον καλύτερα, έχει μία κατακτημένη βάση. Μία κορυφή.
Και εξηγούμε, για να μπει η συζήτηση σε μια πραγματική προοπτική.
Σύμφωνα με τις αρχές της ψυχολογίας, ο άνθρωπος διαμορφώνει χαρακτήρα στα πρώτα περίπου 7 χρόνια της ζωής του. Όταν λέμε ότι διαμορφώνει χαρακτήρα, εννοούμε τις "μήτρες" των επεξεργαστών που θα παράγουν τις κόπιες των συναισθηματικών εμπειριών του. Όσο περισσότερο ώριμοι και αναλυτικοί είμαστε, τόσο περισσότερο μπορούμε να επέμβουμε σε αυτές τις "μήτρες" και να αλλάξουμε το σχήμα τους, αλλάζοντας και το σχήμα της κόπιας. Η παρέμβασή μας όμως, δεν μπορεί ποτέ να είναι καθοριστική. Υπάρχει κάτι στον διαμορφωμένο χαρακτήρα της ενήλικης ζωή μας, που προς χάριν της συζήτησης θα το βαφτίσω αδόκιμα "βασικό εαυτό" . Σαφώς και στην πορεία της ζωής μας, διάφοροι παράγοντες θα τροποποιήσουν των χαρακτήρα μας, αλλά όχι των "βασικό εαυτό" .
Η αυτογνωσία ουσιαστικά, είναι η γνώση και η ενσυναίσθηση του "βασικού εαυτού" μας. Αφού κατακτήσουμε την κορυφή του βασικού εαυτού, που αυτό είναι το κυρίως ταξίδι μας ή περιήγηση αν προτιμάς, τότε έχουμε κατακτήσει αυτογνωσία.
Από αυτή τη βάση δεδομένου, μπορούμε πια να παρακολουθούμε τις αλλαγές του βασικού μας εαυτού, έχοντας όλο τον χρόνο παρατήρησης και αφομοίωσης των καινούργιων δεδομένων.
Για μένα η αυτογνωσία είναι ένας σκοπός με πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Τον διαχωρισμό του άγνωστου "αυτό" από το επιθυμητό "εγώ" .
να ρωτησω κατι ακομα...
Αυτός είναι ο λόγος που η σύνοδοι αποτελούν όψεις διττής ερμηνείας. Η τελική τους ενέργεια θα κριθεί από το τι άλλες όψεις δέχεται αυτή η σύνοδος και πως αυτές μεταβάλουν ή εκτρέπουν την δυναμική της.
Στην περίπτωση αυτή, που η τριπλή σύνοδος δέχεται το τρίγωνο του Πλούτωνα, είναι μία από τις καλλίτερες όψεις που θα μπορούσε να συμβαίνουν! Ιδιαίτερα το τρίγωνο του Άρη με τον Πλούτωνα, θα είναι για σένα πάντα ένα πηγάδι από το οποίο μπορείς να αντλείς πόρους ζωής, ακόμα και όταν όλα δείχνουν ότι ναυαγεί η ζωή σου.
ΥΓ: Τώρα μου εξηγούνται πολλά. Πλούτωνας ισχυρός. Κάτι σε σένα είναι βαθύ και αυτό φαίνεται.
Έχει ενδιαφέρον για μένα το πώς τα θεωρητικά εφόδια μετατρέπονται σε πραγματικότητα.
φιλε flame το πως εφαρμοζονται ακομα το ψαχνω . σιγουρα το πρωτο βημα ειναι να αναγνωρισεις την υπαρξη αυτων των στοιχειων, μετα να προσπαθησεις να δεις τι σημαινει το καθενα και τελικα να καταφερεις να δεις πως εφαρμοζονται. αυτο ομως εμενα μου κανει κατι πολυ κοντινο στο να γνωρισεις τελικα τον εαυτο σου. αυτογνωσια.... δυσκολο αλλα οχι ακατορθωτο.. ισως το πιο μαγικο ταξιδι
Καλό είναι να έχεις 200 εν δυνάμη, θεωρητικά ταλέντα. Εφόσον δεν αποκαλύπ[τονται, ή δεν μπορείς να τα αποκαλύψεις όμως, είναι περίπου το ίδιο καλά σαν να μην τα είχες καθόλου..
Και προφανώς μπορεί να μην είναι εύκολο να αξιοποιήσεις τα πάντα. Τείνω περισσότερο στο "λίγα και καλά και άμεσα" επι του παρόντος, 'ομως. Λόγω του ότι θεωρώ καλύτερο να λαμβάνεις βοήθειες σε τομείς που υστερείς και να έχεις βασικούς πυλώνες ανάπτυξης. Κάποια ταλέντα αναπτύσσονται με τα χρόνια και τις καταστάσεις.Ωστόσο, όντας μη προφήτης, δεν μπορεί να ξέρει κάποιος πόσο χρόνο θα υπάρχει στον πλανήτη για να τα καλλιεργήσει.
Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το ότι δεν μπορούμε να αφομοιώσουμε πράγματα απο τους άλλους. Στην πραγματικότητα έχω πολλές ενδείξεις ότι αυτό συμβαίνει κατα κανόνα και θεωρώ τη συγκεκριμμένη ικανότητα την αξιολογότερη ίσως όλων. Αφού με αυτήν "δημιουργείς καθώς πορεύεσαι" και κατα κάποιο τρόπο υπερέχεις σε κάθε περίπτωση του να έχεις πράγματα μέσα σου που δεν ξέρεις αν ποτέ θα έρθουν στην επιφάνεια.
Δεν γνωρίζω εαν έχω αυτή την ικανότητα, γιατί τώρα τελευταία έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι θα την ήθελα έναντι οποιουδήποτε άλλου ταλέντου, μου φαίνεται πιο χρήσιμη και αξιόλογη. Μπορεί να είναι και μια φάση που περνάω, αλλά αυτή την περίοδο, η αυτογνωσία μου φαίνεται ουτοπική, ποιος μπορεί να γνωρίσει ποτέ πραγματικά τον ευατό του σε σύνολο, δεδομένων και των αλλαγών σε υπαρξιακό, γνωστικό ή άλλο επίπεδο που συντελούνται?
Προσωπικά πάντοτε, θα το προτιμούσα σε υποσυνείδητο επίπεδο, στρέφοντας την προσοχή σε άλλα πράγματα. Περίπου όπως το να περιδιαβαίνεις ένα δάσος κοντά στο σπίτι σου και σταδιακά μαθαίνεις πράγματα για το κάθε δένδρο απλώς επειδή περπατάς ανάμεσα τους και όχι με σύστημα(εξάλου δεν είμαστε όλοι γεωπόνοι/δασολόγοι κλπ). Ανάλογα με την έκταση του δάσους, πιθανότατα δεν θα το μάθεις ποτέ όλο, νέα δέντρα θα φυτρώσουν και θα μεγαλώσουν, κάποια τμήματα ίσως καούν και δεν θα ισχύουν πια. Θα είναι εκεί όμως και θα αποτελεί πάντοτε τμήμα σου.
Αυτή τη στιγμή είμαι πιο προσανατολισμένος σε κάτι που έχεις καλλιεργήσει, ή έχεις μεταφυτέψει στο μποστάνι σου απο αλλού, αλλά ξέρεις τι παράγει και τι αποδίδει και πότε. Που να έχει καρπό σε συγκεκριμμένο χρονικό ορίζοντα που στην ουσία επέλεξες αφού με δική σου ευθύνη το έχεις μεταφυτεύσει.
Θα συμφωνήσω σε όλα όσα γράφεις, με μια μικρή συμπλήρωση που εγώ την θεωρώ δεδομένη. Η αυτογνωσία είναι μια επίπονη διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ! Αλλάζουμε κάθε μέρα και η αυτογνωσία συμπορεύεται με τις αλλαγές μας που προκύπτουν από τα καθημερινά μας βιώματα. Από τις συνολικές εμπειρίες μας στην ζωή.
Αυτό που δεν μου είναι απόλυτα σαφές, είναι η μεταφορά που χρησιμοποιείς με το δάσος και την βελτίωσή μας μέσα από την επαφή μας με τους άλλους. Συγχώρησέ με αλλά χάθηκα λίγο. Βλέπεις, δύο ψάρια μαζί, δεν είναι και δύσκολο να χαθούμε κάπου εκεί στο δάσος...
Πάντως, έτσι για να το διανθίσουμε λίγο, τα είδη της νοημοσύνης είναι 8 και το πιο χρήσιμο για τον άνθρωπο, είναι περίπου κάτι σαν αυτό που περιγράφεις. Η συναισθηματική ή αλλιώς Διαπροσωπική νοημοσύνη:
(στο παραθέτω έτσι όπως υπάρχει στο διαδίκτυο) Η διαπροσωπική νοημοσύνη βασίζεται στην ικανότητα του ανθρώπου να καταλαβαίνει τους άλλους. Πιο συγκεκριμένα, να μπορεί να επισημάνει τους σκοπούς, τα κίνητρα και τα ενδιαφέροντά τους, να κατανοήσει τη συμπεριφορά τους και να δουλέψει μαζί τους αποτελεσματικά. Περιλαμβάνει την αποτελεσματική λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία, την ικανότητα παρατήρησης και ανάλυσης των ατομικών διαφορών και την ικανότητα συνεργατικής σχέσης και δουλειάς. Η κύρια πηγή της ευφυΐας αυτής βρίσκεται στον μετωπιαίο λοβό και στον νέο φλοιό. Δάσκαλοι, γονείς, πολιτικοί, ψυχολόγοι, πωλητές, διευθυντές, θεραπευτές, αλλά και θρησκευτικοί ηγέτες βασίζονται στη διαπροσωπική νοημοσύνη. Τα παιδιά αναπτύσσουν σταδιακά τη διαπροσωπική τους νοημοσύνη αποκτώντας με το πέρασμα του χρόνου εμπειρίες μέσα από τη ζωή τους στην οικογένεια, στις παρέες, στο σχολείο και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Με τη σταδιακή συμμετοχή τους σε ομάδες εργασίας οι οποίες δουλεύουν για έναν κοινό σκοπό, με τη συνεργασία και την αλληλεπίδραση με άλλα παιδιά, γνωρίζοντας τη διαφορετικότητά τους και μαθαίνοντας να αντιδρούν στις διαθέσεις τους και εξελίσσοντας τον εαυτό τους μέσα από τα λάθη και τις εμπειρίες τους τα παιδιά αναπτύσσουν τη διαπροσωπική τους νοημοσύνη. Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι σχέσεις με τους ενηλίκους. Όταν, π.χ., τα παιδιά πείθουν διακριτικά το δάσκαλό τους για παράταση χρόνου ώστε να τελειώσουν την εργασία τους ή όταν διαπραγματεύονται με τους γονείς τους για το πόση ώρα θα παίξουν με το αγαπημένο τους παιχνίδι και πότε θα διαβάσουν.
Αστρολογικά μιλώντας, οι "άλλοι" είναι ο 7ος οίκος μας και για παράδειγμα, όταν ένας άνθρωπος έχει Άρη στον 7ο οίκο του, τείνει να κάνει σχέσεις που συνήθως έχουν ταραχές και φασαρίες, καυγάδες. Αυτό γίνεται γιατί αν υποθέσουμε ότι εμείς είμαστε ο 1ος οίκος, αυτό που βλέπουμε στους «άλλους» δλδ απέναντι στον 7ο είναι τα στοιχεία του Άρη. Ένταση, έξαψη, εριστικότατα κτλ. Αυτό συμβαίνει γιατί προβάλουμε στους άλλους αυτά που έχουμε μέσα μας. Όπως επίσης συμβαίνει το πρώτο ελάττωμα που αναγνωρίζουμε στους άλλους, να είναι αυτό που αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι το έχουμε κι εμείς.
ΥΓ: Πάω μια βόλτα κι όταν γυρίσω θα διαβάσω τις απόψεις σας...
Στόχος, ΜΠΟΡΕΙ βέβαια να είναι και το ταξίδι, όμως στη συγκεκριμμένη περίπτωση, στόχος είναι αρχικά το τέλος, το άναμμα της φλόγας, η κατα συνέπεια θαλπωρή που προκύπτει απο τη ζέστη, η επιβίωση σε μεταφορικό επίπεδο, η αξιοποίηση της αυτογνωσίας. Που όμως δεν αρκεί, εφόσον ο στόχος δεν επιτυγχάνεται. Μη επιτεύξιμος στόχος μπορεί να διαφοροποιηθεί και να προστεθεί η επιλογή της ωραιοποίησης του, αλλά εφόσον υπάρχει η συνείδηση του αρχικού στόχου, δεν μπορεί να σταματήσει να είναι συμβιβασμός και κατ'επέκταση λιγότερο ικανοποιητικός απο την ολοκλήρωση του αρχικού στόχου.
Περίπου σα να παιδεύσαι με δυο ξύλα και λίγο προσάνναμα για κάποιο χρονικό διάστημα να ανάψεις φωτιά και να έρχεται κάποιος και σου λέει "α, φωτιά ήθελες? Πάρε τον αναπτήρα μου". Φυσικά η αυτογνωσία είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να σου το προσφέρει ολόκληρο(γιατί κανείς δεν έχει ούτε καν το δικό του), αλλά έδωσα το παράδειγμα για να τονίσω την αίσθηση του ανικανοποίητου.
Δεν υπονόησα ότι απαραίτητα βελτιώνεσαι απο την επαφή με τους άλλους. Μπορεί όμως να συμβαίνει και αυτό. Αλλά για την επαφή με τους άλλους αφού το αναφέραμε, μπορούμε να δώσουμε και άλλα δύο παραδείγματα...της αιμοληψίας απο ασύμβατο δότη, ως προς την ομάδα αίματος και το φόρτισμα κινητού με ασύμβατο φορτιστή. Μπορείς να πάρεις απο τέτοια επαφή, αλλά μπορείς και να χάσεις και τα δεδομένα/υγεία που έχεις.(και το αντίθετο αλλά παρατηρείς την επιδείνωση συνήθως' κάνεις δεν αναφωνεί "θαυμάσια, φορτίστηκε το κινητό μου!" είναι διαδικασία που προβλέπεται. Αν χαλάσει η συσκευή σου, τότε καταλαβαίνεις ότι ο φορτιστής ήταν λάθος.)
Έδωσα το δάσος ως το μέγεθος της πολυπλοκότητας ενός συνηθισμένου ανθρώπου και το γιατί η αυτογνωσία είναι θεωρητικά αδύνατο να επιτευχθεί, που όπως βλέπω, συμφωνούμε. Γιατί είναι διαδραστικός οργανισμός που μεγαλώνει και ζεί ή πεθαίνει με
τις δικές μας παρεμβάσεις(ακόμη και αν αυτές είναι αποτέλεσμα δράσεων άλλων που μας επηρέασαν). Έτσι και το δάσος, μεγαλώνει και μεταβάλλεται συνέχεια.
Αυτό που λέω και επικεντρώνομαι δεν είναι απαραίτητα η επαφή με τους άλλους, υπο την έννοια για παράδειγμα της δοσοληψίας που μπορεί να έχω με κάποιο φίλο ή φίλη καθημερινά. Μπορεί να δώ κάπου κάτι που μου αρέσει ή να το αντιληφθώ απο κάτι που διάβασα κάποτε, ή να νομίσω ότι το αντιλήφθηκα και στην πραγματικότητα είναι δική μου σύλληψη. Αλλά σε κάθε περίπτωση, που το εντάσσω στη δική μου πραγματικότητα και ξέρω τι μου αποδίδει.
Αν θες είναι όπως μια πυραμίδα. Μπορείς να χτίσεις μια πυραμίδα έως 10 μέτρων εύκολα(δεδομένου ότι έχεις τα υλικά τις άδειες και το εργατικό δυναμικό, ή το χρόνο αν το κάνεις μόνος)και να δείς το αποτέλεσμα της και να ξέρεις ότι κάτι έχεις κάνει. Ισως και να είσαι περήφανος, ακόμη και εαν πήρες τα σχέδια απο αλλού. Εαν πάς να χτίσεις την πυραμίδα της Γκίζας είναι ένα φιλόδοξο σχέδιο. Εαν σου πάρει στην καλύτερη 50 χρόνια, είναι κάτι που πρέπει να σκεφτείς. Πιθανόν να μη ζησεις να δεις την ολοκλήρωση, αλλά ξεκινάς να κάνεις κάτι για να το δείς τελειωμένο. Την εποχή που πρωτοχτίστηκε, ίσως με ικανοποιούσε και η συμμετοχή στο ότι κάτι γίνεται. Τώρα έχουν αλλάξει τα δεδομένα.
Γνωρίζεις ότι αύριο ίσως δεν ζεις που παλιά δεν το ήξερες και θα δεις μόνο τη θεμελίωση ίσως.
Η περιήγηση ίσως αξίζει(δεν χρησιμοποιώ τον όρο ταξίδι, γιατί για μένα είναι σαν να κάθεσαι μόνιμα σε ένα αεροπλάνο ή τρένο κάτι που θεωρώ περιοριστικό για τους ορίζοντες κάποιου) αλλά όχι για όλα. Π.Χ. ψάχνω να βρώ το τσίγκινο δαχτυλίδι που είχα χαρίσει κάποτε στη σύντροφό μου και της έπεσε στο αποχετευτικό σύστημα. Έστω ότι ξέρω ότι θα το βρώ. Σε αυτό όμως το παράδειγμα έχει σημασία η επίτευξη του στόχου(με τη συναισθηματική αξία που είχε το αντικείμενο που βρίσκω), ενώ η διαδρομή/περιήγηση, όχι και τόσο. Ας πούμε ότι δεν θέλω να καυχηθώ που σύρθηκα ανάμεσα στα βοθρολύμματα και σίγουρα η επίτευξη του στόχου έχει σημασία γιατί αν κρατούσε για πάντα και δεν το έβρισκα, δεν θα είχα και πολλά να πώ. Ο στόχος δίνει αξία, εκτός αν μιλάμε για το αποχετευτικό σύστημα του Μανχάτταν και έχω να καυχηθώ για τις μάχες με τους κροκόδειλους κλπ. που ζουν εκεί.
Αλλιώς θα έπρεπε να εξηγήσω γιατί έτρεχα να κυνηγάω ένα ευτελές παλιοδαχτυλίδι ΄και δεν μπορούσα να πάρω κάτι άλλο πιο όμορφο. (Και αν ο άλλος δεν έχει προσωπική αντίληψη περι του έρωτα ή για τις βλακείες που κάνουμε για αυτόν, πως να του εξηγήσεις ακριβώς.)
Το συγκεκριμμένο παράδειγμα δεν το δίνω για να μπερδέψω, αλλά για να καταστήσω σαφές ότι αυτό που εννοούμε όταν λέμε "ταξίδι" δεν είναι πάντα αρκετό και χρειαζόμαστε και τον τελικό προορισμό. Σίγουρα δεν παραλληλίζω με βοθρολύμματα τα "ταξίδια" που κάνουμε(αν και κάποια θα είναι λόγω πιθανοτήτων).
Έτσι σκέφτομαι τώρα και μάλλον στον κοντινό χρονικό ορίζοντα. Θέλω μικρής διάρκειας ταξίδια, όμορφες περιηγήσεις και επιτεύξιμο προορισμό. Και η αυτογνωσία δεν ανήκει σε αυτά, με τα παρόντα δεδομένα. Δεν χτίζω τον Πύργο της Βαβέλ(και μιας που αναφερθήκαμε σε Πυραμίδες, γνώμη μου είναι ότι αποτελεί τη βάση για αυτή την ιστορία η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας.)
Τι λες τώρα?
υγ και τωρα συγχαιρω journey γιατι με αφρο σε τετοια θεση σιγουρα τα πραγματα ειναι -δε θα πω ευκολοτερα- σιγουρα ομως καλυτερ να εχεις εκει την αφροδιτη παρα τον ουρανο ας πουμε που τα τιναζει ολα ταν αερα ε? προσκυνω λατρευτη..χααχαχαχχα
Αν το θέμα μας είναι η αυτογνωσία και η χρησιμότητά της ή η δυνατότητα να την αποκτήσουμε, θα έλεγα - με την άδειά σου - ότι θα ήταν σωστό να την τοποθετήσουμε σε μια πιο ορθολογιστική βάση.
Στο βαθμό που συμφωνούμε ότι "αυτογνωσία" είναι η ικανότητα να γνωρίζουμε σε βάθος τι κινητοποιεί θετικά ή αρνητικά τους ψυχικούς μας μοχλούς, να γνωρίζουμε σε βάθος το σύνολο των δεξιοτήτων μας και τις αδυναμίες μας, τότε θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι αυτό σαν κατάσταση είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο και έχει κάποια όρια ως βάση δεδομένων.
Ναι, ο εαυτός μας αλλάζει και έτσι η αυτογνωσία συμπορεύεται των αλλαγών, αλλάζοντας και εκείνη, αλλά αυτό έχει ένα όριο ή μάλλον καλύτερα, έχει μία κατακτημένη βάση. Μία κορυφή.
Και εξηγούμε, για να μπει η συζήτηση σε μια πραγματική προοπτική.
Σύμφωνα με τις αρχές της ψυχολογίας, ο άνθρωπος διαμορφώνει χαρακτήρα στα πρώτα περίπου 7 χρόνια της ζωής του. Όταν λέμε ότι διαμορφώνει χαρακτήρα, εννοούμε τις "μήτρες" των επεξεργαστών που θα παράγουν τις κόπιες των συναισθηματικών εμπειριών του. Όσο περισσότερο ώριμοι και αναλυτικοί είμαστε, τόσο περισσότερο μπορούμε να επέμβουμε σε αυτές τις "μήτρες" και να αλλάξουμε το σχήμα τους, αλλάζοντας και το σχήμα της κόπιας. Η παρέμβασή μας όμως, δεν μπορεί ποτέ να είναι καθοριστική. Υπάρχει κάτι στον διαμορφωμένο χαρακτήρα της ενήλικης ζωή μας, που προς χάριν της συζήτησης θα το βαφτίσω αδόκιμα "βασικό εαυτό" . Σαφώς και στην πορεία της ζωής μας, διάφοροι παράγοντες θα τροποποιήσουν των χαρακτήρα μας, αλλά όχι των "βασικό εαυτό" .
Η αυτογνωσία ουσιαστικά, είναι η γνώση και η ενσυναίσθηση του "βασικού εαυτού" μας. Αφού κατακτήσουμε την κορυφή του βασικού εαυτού, που αυτό είναι το κυρίως ταξίδι μας ή περιήγηση αν προτιμάς, τότε έχουμε κατακτήσει αυτογνωσία.
Από αυτή τη βάση δεδομένου, μπορούμε πια να παρακολουθούμε τις αλλαγές του βασικού μας εαυτού, έχοντας όλο τον χρόνο παρατήρησης και αφομοίωσης των καινούργιων δεδομένων.
Για μένα η αυτογνωσία είναι ένας σκοπός με πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Τον διαχωρισμό του άγνωστου "αυτό" από το επιθυμητό "εγώ" .
ΥΓ: gemi, νομίζω ότι νοηματικά συμφωνούμε.