Ξύπνησα το πρωί της Κυριακής  και  ο Αλ. μου είπε ότι θα περνούσε από το Σύνταγμα για να δει  τι γίνεται με το περιβόητο κίνημα της Πραγματικής Δημοκρατίας της Ισπανίας που θα ερχόταν και στη χώρα μας σύμφωνα με πολλές και μπερδεμένες πηγές. Τελευταία γίνονται ολοένα και περισσότερες διαδηλώσεις, το κέντρο  της  Αθήνας κλείνει από πορείες, ασφυκτιά από καπνογόνα, φυλάσσεται με γκλομπ και βία ενάντια στις μολότωφ. Πολλές μικρές ομάδες ανθρώπων, αραχνιασμένα συνδικάτα με  ήχους που παραπέμπουν σε ανθρώπινους -  μεταμορφωμένοι από τη ντουντούκα.

Επιφύλαξη, δυσπιστία, μια μιζέρια καλυμμένη από υποτιθέμενη αδιαφορία. Οι άτυπες στατιστικές μιλούν για 1 στους 3 έλληνες κάτω των 30 να σκέφτεται σοβαρά τη μετανάστευση, η ανεργία πάλι τυπικότατη στα νούμερά της. Από την άλλη αν έχεις δουλειά, πώς να ζήσεις με 600 ευρώ. Και οι Έλληνες αυτομαστιγώνονται ως δούλοι με αφεντικό τον εαυτό  τους που ξέμεινε σε προηγούμενες δεκαετίες… Χούντα, εμφύλιο. Μια ιστορία που δε διδαχτήκαμε ποτέ στα σχολεία μας. Εκτός και αν δε χρειάζεται πια…

Μυρίζουν ακόμα τα Δεκεμβριανά στους δρόμους , αλλά οι πολίτες έχουν σιχαθεί τη βία. Ο εκφοβισμός από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ τους κρατά στο σπίτι. Δε φαίνεται να υπάρχει κάτι καλό στο άμεσο μέλλον. Ζητούνται ιδεολογίες, θεωρίες προς εφαρμογή, πολιτικές θεωρήσεις και του κώλου τα εννιάμερα. Κυρίως όμως ζητούνται λύσεις.

O Aλ. δεν είδε,  ούτε άκουσε τίποτα. Λανθασμένη πληροφορία. Στο φέησμπουκ έχουν γίνει πολλές ανακοινώσεις και έχει μπερδευτεί.  Ξανακοιμήθηκα. Η Μ. με πήρε τηλέφωνο. Ήταν κιόλας μεσημέρι. Λέμε να συναντηθούμε αργότερα κατά τις 9,  να περάσουμε μια βόλτα από την Ακρόπολη για να δούμε αν όντως κάτι συμβαίνει έξω από την ισπανική πρεσβεία.  Από τους πιο ωραίους περιπάτους,  στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Η Ακρόπολη ακτινοβολεί ως συνήθως , και οι κίονες της, αν  τραβήξεις  στον καθένα μια ευθεία γραμμή θα συγκλίνουν σε  μία. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο. Δεν έχουμε καταφέρει ακόμα βέβαια να κατανοήσουμε πως κατάφεραν οι αρχαίοι αυτό το θαύμα. Από θαύματα,  δεν καταλαβαίνουμε κανένα. Ούτε ακόμα τον άνθρωπο, ο οποίος τα δημιουργεί σε κάθε εποχή. Όχι μόνο στην Ελλάδα. Αλλά και στη Ισπανία. Σε όλο τον πλανήτη. Και στο σύμπαν.

Μια κυρία σε ένα παγκάκι, έχει στήσει ένα μικρό ενισχυτή με ένα μικρόφωνο, και τραγουδάει φάλτσα Αττίκ. Μάλλον Αττίκ, δεν είμαι σίγουρος. Για πρώτη φορά τον άκουσα προχτές στο Youtube, ψάχνοντας τραγούδια της Σοφίας Βέμπω. Όχι «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά». Άλλα, καλύτερα. Παρεμπιπτόντως, δεν έχει μαζέψει φράγκο. Ούτε εγώ της  έδωσα. Το καλαμπόκι που αγόρασα από τον ψήστη έκανε τρία ευρώ! Και μια μπύρα από το περίπτερο, τέσσερα και κάτι, η βόλτα στην Ακρόπολη. Αλλά δε γινόταν έτσι, ξεροσφύρι. Έστω…

Η Μ. με παίρνει τηλέφωνο και  συμφωνούμε να βρεθούμε έξω από την Ισπανική Πρεσβεία.  Φτάνω πρώτος και βλέπω μια παρέα είκοσι περίπου ανθρώπων που συζητούν. Γίνεται μετάφραση από Ισπανικά σε Ελληνικά και αντίστροφα. Θυμίζει ευρωπαϊκά προγράμματα ανταλλαγής νέων. Διαπολιτισμικό, ανοιχτό σε συμμετοχή, πρακτικό, γειωμένο, κλίμα θετικό. Μερικοί αστυνομικοί δίπλα λιγοστεύουν σε αριθμό, δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Η παρέα των ελλήνων και ισπανών συνεχίζει  το διάλογο. Με ψηφοφορία δια χειρός ψηφίζεται ως μέρος συνάντησης το Θησείο. Να ενημερωθεί ο κόσμος περί τίνος πρόκειται. Ένα ειρηνικό κίνημα. Μια ένωση ανθρώπων. Ας συζητήσουμε για αρχή και βλέπουμε τι θα προκύψει. Αλλά ας το κάνουμε πράξη…

Δευτέρα στο Θησείο.  Μαζεύτηκαν κι άλλοι.  Τριάντα;

Τρίτη.  Σαράντα; Πενήντα; 

Τετάρτη. Περισσότεροι…

Ανακοινώθηκε μέσω φέησμπουκ η συνάντηση των λεγόμενων  «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα.

« Λες να είναι μια από τα ίδια; Βαρέθηκα».

 Αποφασίζουμε όλοι μαζί αν θα πάμε ή όχι. Όποιος δε θέλει φυσικά, μπορεί να μην ακολουθήσει. Αλλά ψηφίζουμε.

«Ρε μαλάκα, δε θα πετύχει. Έχει πολύ κόσμο στο Σύνταγμα. Ακόμα είναι  ήσυχα μεν, αλλά… Θα σπάσει σε λίγες ώρες».

Χιλιάδες κόσμου στην πλατεία και έξω από τη Βουλή. Ευτυχώς όχι μολότωφ και δακρυγόνα αυτή τη φορά. Τύμπανα και συνθήματα, πάνω από τις σκάλες. Από κάτω,  πλήθος ανθρώπων να στέκεται ή  να περνά προς την οδό Σταδίου. Κάπως σχηματίστηκε ο μαγικός κύκλος. Πολύ απλά για μαγικός. Τόσο απλά όσο μπορεί ο καθένας να ακουμπήσει τον πισινό του στο πλακόστρωτο, ο ένας δίπλα στον άλλον. Και ένα μικρόφωνο στη μέση για να ακουγόμαστε.  Ο καθένας μιλάει περιμένοντας τη σειρά του. Να, τόσο απλά. Και ιδού η πρώτη συνέλευση της πλατείας Συντάγματος.

Γκρουπ  θέραπυ, σταντ-απ κόμεντι,  και πολιτικός διάλογος. Πώς είναι δυνατό ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα να είναι ανθρωποκεντρικό αν δε χωράει ο άνθρωπος;  Προς τι η σοβαροφάνεια;  Προς τι η χειρονομία και ο στόμφος; Πόσες άλλες περίπλοκες έννοιες και ξύλινος λόγος;  Πόσες σημαίες; Πόσοι διαχωρισμοί;

Είναι μια λέξη, που για κάποιο λόγο δε λέγεται ανοιχτά δημόσια.  Ίσως έχει υποστεί λογοκρισία, ή δε θεωρείται σημαντική όταν μιλάμε για «σοβαρά» θέματα όπως η πολιτική. Την φώναζε ο Αν.  κάθε φορά που οξύνονταν τα πνεύματα και πήγαινε ο τσαμπουκάς να σπάσει το διάλογο. «Αγάπη ρε παιδιά, Αγάπη».