Η ματιά πέφτει κάτω δεξιά στην οθόνη του laptop 04:09…

Εκείνος κοιμάται έξω… σε μια κούνια μεταλλική, στο τέρμα του γκρεμού… τον νανουρίζει το κύμα που σκάει στην παραλία… το φεγγάρι παίζει μαζί του κρυφτό προσπαθώντας να φωτίσει το πρόσωπό του… όχι για να τον ξυπνήσει μα για να τον χαϊδέψει, να τον ευχαριστήσει που για μια ακόμα φορά του κάνει παρέα. Η κούνια τρίζει, αναρωτιέμαι αν εκείνος  ένιωσε τη ζεστασιά του φεγγαριού και μετακινήθηκε ανεπαίσθητα για να τη νιώσει καλύτερα. Ή μήπως ονειρεύεται ότι κοιμάται σε μια σχεδία που τον ταξιδεύει σε αυτά που λαχταρά η ψυχή του;

Εκείνη κοιμάται μέσα… σʼ ένα κρεβάτι ξύλινο, παλιό με μια μεγάλη κουνουπιέρα να την φυλάει από αυτούς που ίσως θελήσουν να μπούνε στα όνειρά της… να την τρομάξουν… να της πουν πως σήμερα δε θα ταξιδέψει. Όμως αυτό δε γίνεται, δεν μπορεί… έχει κάπου να πάει… να φτάσει. Δεν ξέρει το που αλλά ξέρει ότι εκείνος θα είναι εκεί.

Η ματιά πέφτει κάτω δεξιά στην οθόνη του laptop 04:32…

Δε θα κοιμηθώ σήμερα… αυτή τη νύχτα θέλω να τη ζήσω… να δω τα όνειρα να γίνονται ένα… να θυμηθώ πως είναι να ονειρεύεσαι…