Σημείωση: Γράφτηκε αρκετό καιρό πριν αλλά όταν τελείωσε δεν μου ήταν εύκολο να το μοιραστώ… νομίζω ότι ήρθε η ώρα να φτάσει στον προορισμό του…

Καλησπέρα σας… νέο αίμα στο site και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ο λόγος δε είναι τα ζώδια αλλά ένας πολύ καλός φίλος. Αλλά μια και έγινα μέλος λέω να διατυπώσω μια απορία μου. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα υποβολής της φορολογικής μου δήλωσης. Ξύπνησα το πρωί αποφασισμένη ότι σήμερα θα πάω να την καταθέσω. Έφτιαξα καφεδάκι, κοίταξα το ρολόι, έχω όλη τη μέρα μπροστά μου για να πάω σκέφτηκα και επέστρεψα στο κρεβάτι γιατί εδώ που τα λέμε για να πάει καλά η μέρα πρέπει να υπάρχει μια τελετουργία στον τρόπο που ξυπνάς. Η ώρα είναι 2 παρά, εγώ συνεχίζω να βρίσκομαι στο κρεβάτι και πολύ φοβάμαι ότι τελικά τη φορολογική μου δήλωση θα την καταθέσει κάποιος φοροτεχνικός καταβάλλοντας και το ανάλογο πρόστιμο. Και ερωτώ… η αναβλητικότητα και ενδεχομένως η ανευθυνότητα είναι στοιχεία του Υδροχόου;

12:40 το βράδυ… εγώ ακόμα στο κρεβάτι… δίπλα στο lap top ένα πακέτο Camel φιλοξενεί το τελευταίο του τσιγάρο. Στην τεράστια χριστουγεννιάτικη κούπα οι τελευταίες γουλιές καφέ. Εδώ και μερικά χρόνια όσον αφορά τον καφέ μου είναι πάντα Χριστούγεννα. Ήταν παραμονές των γιορτών του 2002, αν δεν κάνω λάθος, που μαζευτήκαμε σπίτι καμία δεκαπενταριά φίλοι για να το στολίσουμε. Φίλοι… δεν ξέρω αν είναι ο σωστός χαρακτηρισμός γι αυτή την παρέα. Ούτε χρόνο δεν καταφέραμε να κλείσουμε όλοι μαζί, ίσως να μην ήταν καν εξάμηνο αλλά για όσο κράτησε ήταν μοναδικό, Τους γνώρισα σε μια σχετικά δύσκολη φάση της ζωής μου.

Ένα μήνα πριν και ενώ ήμουν διακοπές με την κολλητή μου και την αδερφή μου τσακωθήκαμε πολύ άσχημα. Δεν είμαι ο ευκολότερος άνθρωπος και αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής θα έλεγα ότι μου είναι πανεύκολο να σπάσω τα νεύρα κάποιου σε χρόνο dt. Αν κάτι δεν μου αρέσει δεν κάνω καμία προσπάθεια να το κρύψω ακόμα και αν ξέρω ότι με αυτόν τον τρόπο θα χαλάσω τη διάθεση των άλλων. Αφορμή για τον τσακωμό ήταν η επίμονη άρνηση μου να τις ακολουθήσω σε ένα μαγαζί με ζωντανή ελληνική μουσική, ιδιαίτερα μικρό για να κλειστείς εκεί μέσα. Δεν είχα όμως καμία αντίρρηση στο να πάνε εκείνες κι εγώ να τις περιμένω στην ωραιότατη αυλή πίνοντας το ποτάκι μου. Αλλά όχι έπρεπε να πάμε όλες μαζί. Συγχωρέστε με αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί στις διακοπές πρέπει να τα κάνουμε όλα όλοι μαζί. Οι διακοπές είναι για να χαλαρώσουμε, να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας, να αισθανθούμε ελεύθεροι. Δεν είπα να το παίξουμε άγνωστοι στην ίδια πόλη αλλά αν κάποιος θέλει να λοξοδρομήσει για λίγο ας τον αφήσουμε να το κάνει. Το αστείο σε όλο αυτό είναι ότι αν τις άφηνα για ένα γρήγορο στα όρθια, ή αργό στα ξαπλωτά δεν θα υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Και ερωτώ είναι λογικό αυτό; Γιατί πολλοί θεωρούν ότι η μοναξιά δεν μπορεί να δώσει χαρά, ευχαρίστηση;  

(Το camelaki μου κλείνει προκλητικά το μάτι κι εγώ προσπαθώ να αντισταθώ. Σίγουρα θα το χρειαστώ στο τέλος αυτού του κειμένου… οπότε υπομονή).

Αυτό που με πλήγωσε εκείνο το βράδυ δεν ήταν ο τσακωμός αλλά το ότι ξαφνικά άρχισα να ακούω ένα κατεβατό από κατηγορώ, σα να τα μάζευαν όλα αυτά τα χρόνια περιμένοντας τη μέρα που θα τους δοθεί η ευκαιρία να μου τα πετάξουν όλα στη μούρη. Για την αδερφή μου δεν μου έκανε και μεγάλη εντύπωση, είχαμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Πρώτον είχα αντιδράσει έντονα κατά του αρραβώνα της. Αν μπορούσα να διακτινίσω τον φίλο της σε άλλο γαλαξία χωρίς δικαίωμα επιστροφής θα το έκανα πολύ ευχαρίστως Ευτυχώς για εκείνη τα κατάφερε μια χαρά από μόνος του να δείξει τι κελεπούρι ήταν και τον διακτίνησε η αδερφή μου λίγες μέρες πριν σηκώσουμε άγκυρα για το νησί.  Και δεύτερον ο μπαμπάς μας. Τον διεκδικούσαμε και οι δύο με μανία. Ήμασταν έτοιμες να ξεσκίσουμε τις σάρκες μας σε έναν πόλεμο χαζό μα πάνω απʼ όλα χαμένο πριν καν τον κηρύξουμε. Αγάπη μου, ο μπαμπάς μας είναι νεκρός εδώ και 5 χρόνια. Αν με αυτό τον τρόπο προσπαθούσαμε να τον κρατήσουμε λυπάμαι αλλά το μόνο που κάναμε ήταν να τον απογοητεύσουμε, να μειώσουμε στο ελάχιστο την ύπαρξη του στη ζωή μας ξεχνώντας όλα όσα μας έμαθε, μας χάρισε.

(Ήρθε η ώρα για εκείνο το τσιγάρο. Αυτό το κείμενο έγινε πολύ προσωπικό και δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου.)

Όταν αισθανθώ ότι με βάζουν στη γωνία γίνομαι κακιά, εριστική, ειρωνική και πολλά ακόμα που δεν μπορώ να πω ότι με κολακεύουν ιδιαίτερα. Ευτυχώς κάποια στιγμή εξαντλημένες από το φαρμάκι που ρίχναμε η μια στην άλλη πήγαμε για ύπνο. Η επόμενη μέρα είχε μια απίστευτη ηρεμία, ανησυχητική θα έλεγα όπως και αποδείχτηκε. Ήρθε το τέλος. Τα μάζεψα και γύρισα στην Αθήνα. Μόλις μπήκα στο πλοίο έσβησα τα τηλέφωνα της κολλητής μου από το κινητό και είπα τέλος. Δεν έκανα το ίδιο με τα τηλέφωνα της αδερφής μου, και αυτό τώρα πια ξέρω πως ήταν άδικο. Δεν είναι το αίμα αυτό που σε δένει με τον άλλο. Αν η σχέση  με την αδερφή μου άξιζε μια ευκαιρία τότε σίγουρα την άξιζε και η φιλία. Ίσως να ακουστεί περίεργο αλλά από την κολλητή μου είχα περισσότερες απαιτήσεις από αυτές του είχα από την αδερφή μου και αυτό ήταν που με ώθησε στα άκρα.

Ήμασταν μαζί από το σχολείο. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που έλεγα ότι ήταν η σταθερή αξία στη ζωή μου και το εννοούσα. Και να που φτάσαμε γιατί απλά βάλαμε το εγώ μας πάνω απ όλα. Τι ηλίθιοι που είμαστε τελικά. Καμία από τις τρεις μας δεν προσπάθησε ούτε για ένα λεπτό να σκεφτεί νηφάλια. Να βρει εξηγήσεις. Για την κολλητή μου ήταν πολύ φυσικό να μην είναι καλά, να είναι ευέξαπτη, να της βγουν τόσα αντιφατικά συναισθήματα. Πριν λίγους μήνες είχε χάσει τον πατέρα της κι εγώ περισσότερο απʼ όλους θα έπρεπε να την καταλαβαίνω, όχι μόνο γιατί ήμουν κοντά της όλο τον καιρό που πάλευαν με την αρρώστια αλλά και γιατί το είχα περπατήσει το γαμημένο μονοπάτι. Καμία μας δεν είχε τα κότσια να βουτήξει την άλλη, να την ταρακουνήσει. Να ξεγυμνώσουμε τις ψυχές μας, να βριστούμε και να κλάψουμε ακόμα και να μαλλιοτραβηχτούμε αλλά για χάρη της φιλίας και όχι του σκατοεγωισμού μας.  Σηκώσαμε και οι δύο τις μύτες ψηλά και το παίξαμε αδιάφορες.

Αυτό που με έκανε να αισθάνομαι τύψεις μέχρι και πριν ένα χρόνο για όλο αυτό ήταν ότι ο πατέρας της μου είχε πει να Του την προσέχω. ΄Τελικά πιστεύω ότι την πρόσεχε μια χαρά εκείνος γιατί η ζωή της πήγε πολύ καλά και με μεγάλη μου χαρά θα πω ότι τελικά αν κάτι αξίζει θα έρθει η στιγμή που θα αποδειχθεί και θα ολοκληρωθεί. Εδώ και ένα χρόνο μιλάμε ξανά και όχι μόνο… την πάντρεψα… αυτό ήταν που μας έφερε και πάλι κοντά. Είχαμε υποσχεθεί ότι θα παντρέψουμε η μια την άλλη. Και όταν ήρθε η ώρα να πρωταγωνιστήσει στο όνειρό της μου ζήτησε να γίνω κομμάτι του. Δεν μιλήσαμε για εκείνες τις μέρες στο νησί, δε χρειάζεται άλλωστε. Μερικές φορές η σιωπή, το βλέμμα, λένε σε μια στιγμή αυτά που δεν μπόρεσες να αρθρώσεις σε χρόνια.