Ειμαι απο τους ανθρωπους που φοβουνται τον "πονο"-δυσκολιες. Οχι οτι δεν τον αντεχω. Καθε αλλο μαλιστα. Οταν πρεπει να σφιξω τα δοντια δεν καταλαβαινω τιποτα! Απλα οταν μου λενε¨"προσεχε θα πονεσεις" ή "ερχονται δυσκολα ετοιμασου"... μουδιαζω! Φοβαμαι!
Αρχιζει να μου αρεσει πολυ η αστρολογια γιατι απλα μαθαινω τον εαυτο μου! 'Βλεπω" το παρελθον μου και λεω¨"κοιτα τι εγινε τοτε και πως ηταν τα αστρα".
 Ενταξει διανυω ενα απο τα πιο δυσκολα και μεγαλα διαστηματα της ζωης μου και το "βλεπω" κιολας. Απλα αναρωτιεμαι...Γιατι να μπορω να αντιληφθω και να "βλεπω" μονο τα δυσκολα?? Γιατι να μην βγαινουν αληθινα ευχαριστα καθημερινα πραγματα?? Οταν πχ σου λενε οτι θα περασεις μια πολυ ομορφη μερα με τους φιλους ή οτι πολυ πιθανον τα αισθηματικα σου πανε καλα? Ετσι απλα για να μπορω που και που να γυμνασω και αυτους τους μυες στο προσωπο μου που ευθυνονται για το περιβοητο χαμογελο??