...ήταν η τελευταία φορά που αποχαιρετώ κάποιον που στην ουσία θέλω να συνεχίσω να είμαι μαζί του. Τέλος οι σχέσεις από απόσταση. Τέλος οι σχέσεις που έχουν προδιαγεγραμμένο χρονικό όριο. Τέλος τα πειράματα τύπου Μικρού Πρίγκιπα με την αλεπού, αν μ'εξημερώσει κάποιος θέλω να μην πρέπει μετά να φύγει ή να φύγω εγώ (σε αυτή την περίπτωση και τα δύο).
Αϊ στο διάολο πια με τις αλλαγές, την ωρίμανση και την εξέλιξη, γαμώ τα ταξίδια μου μέσα.
Εσείς που με ξέρετε, την επόμενη φορά που θα με ακούσετε να μιλάω για σχέση εξ αποστάσεως, ρίχτε μου από μούτζα μέχρι κλωτσιά, μη σας πω και δακρυγόνο ακόμα, για να μην ξεχνάμε και την εποχή μας.
Θέλω να μπορώ να ξυπνήσω αύριο με τον άνθρωπο που κοιμήθηκα σήμερα, κι όχι να βρεθούμε σε μια βδομάδα σε διαφορετικές χώρες. Επιτέλους. Θέλω να μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια χωρίς να κλαίω (γαμώ τον Καρκίνο μου μέσα γαμώ, να μη σ'αφήνει να το παίξεις λίγο ψύχραιμη...) και να σκέφτομαι πόσο θα μου λείψει.
Και μην ακούσω κιχ για το τι έχει αρχίσει να γίνεται στα παρορμητικά. Μια χαρά το καταλαβαίνω σας βεβαιώ. Κιχ!
...'στα διάλα...