Χάλια
(invitation to the blues)


 Κοιταξέ την πώς σερβίρει,
πιο λευκή κι απ' την ποδιά της,
πώς κρατάει ψηλά το δίσκο
και την αξιοπρέπειά της,
ροδανθός μες στα ρεμάλια
και Θεά μες στους θνητούς,
η παγίδα για να γίνεις πάλι χάλια...

Που ήδη νιώθεις σαν τον Κάγκνεϊ
μπροστά στη Ρίτα Χεϊγουορθ,
μες στην τσίκνα μιας υπόγειας ζωής,
διερωτάσαι αν είναι μόνη,
αν φοβάται αν θυμώνει,
θα σου κάνει κάποιο σήμα;
Μείνε κιάλλο και θα δεις...

Σε ρωτάει: "Θα πιείτε κάτι;"
και το ακούς σαν να 'ναι ποίημα.
Λες: "Δεν ξέρω, ό,τι να 'ναι.. όπως να 'ναι".
Θα 'ναι κρίμα να στην πάρει κάποιος άλλος
ενώ εσύ πρωτος αισθάνθηκες του βυθού της τα κοράλια.
Μα ίσως πάλι όλα αυτά,
να είναι κόλπο για να γίνεις πάλι χάλια...

Μα κι αυτή έχει ένα τρόπο
να σου αδειάζει το τασάκι,
γελώντας με ένα αστείο που ποτέ δεν θα της πεις
και θες να φύγεις μα είσαι λιώμα,
και στο σπίτι σου είναι ακόμα
αυτό το πέλαγος συντρίμια της χαμένης σου ζωής.
Ένα πέλαγος τσιγάρα και βιβλία και ποτά
κι όλα όσα θες να γίνεις πάλι χαλια...

Μα κι αυτή θα έχει πονέσει,
καποιος τύπος θα είν' στη μέση,
από αυτούς στα γυμναστήρια,
στης ΕΒΓΑ τα πρατήρια
που θα την ήθελε πιο χαρτινη
και πιο ξανθιά και πιο γυμνή
και βέβαια ποτέ δεν θα της είπε "σ' αγαπώ"...
Απλώς θα βρήκε κάποιαν άλλη από μιαν άλλη γειτονιά
και θα την άφησε στα μαύρα της τα χάλια...

Απόψε φεύγει κάποιο τρένο,
για ένα τόπο ωραίο και ξένο,
αλλά εσύ πρωτη φορά
νιώθεις πως όλα εδώ συμβαίνουν.
Χριστός γεννάται σε ένα μηνα κι ότι ευχεσαι ξεκίνα,
όλα θα 'ναι πάντα μαύρα μα θα κρύβουν μια φωτιά.
Κι αύριο εδώ θα είσαι πάλι
κι επιτέλους θα της πεις
ότι θες μόνο για εκείνη να είσαι χάλια...