Wait and Bleed...



    Πότε έπεσε το πρώτο χιόνι και κάλυψε με λευκό θάνατο την πράσινη γη; Από πού ήρθαν αυτά τα σύννεφα; Πότε ξεχνάς το βυθό της θάλασσας και φαντάζεσαι πως περπατάς σε άλλη επιφάνεια; Υπάρχει αέρας αν δεν μπορείς να αναπνέεις και να ξεφυσάς; Γιατί τα στρείδια δεν κρύβουν πάντα ένα ακριβό μαργαριτάρι; Ήθελα να ανοίξω ένα και να δω την ευάλωτη μορφή ζωής να μεταμορφώνεται σε λαμπερό κόσμημα. Ήθελα να δω κάτι μοναδικό και μεγαλειώδες να παίρνει σχήμα, παρά κενό η σαπισμένη σάρκα.
    Δεν μου αρέσει το νερό. Ούτε να αιωρούμαι μέσα του μου αρέσει, ούτε να κρατιέμαι από ίνες. Τα ρεύματα με παρασύρουν όπου θέλουν και δεν απόκτησα ορμή μεγαλύτερη από κείνα. Οργή εφηβική και παιδικό κολύμπι δίδαξα τον εαυτό μου όταν με ρουφήξανε οι δίνες. Γιατί η εφηβεία δεν τελειώνει μαζί με την ηλικία της; Γιατί η παιδικότητα έζησε σε ένα παραμύθι και τώρα είναι ψέμα; Και γιατί η ενηλικίωση δεν έρχεται ποτέ; Θα έλεγα πως δεν υπάρχει αν δεν την έβλεπα στους ελιγμούς του σμήνους των ψαριών που τα σώζει από την επίθεση του καρχαρία.
    Δεν μου αρέσουν τα σμήνη, αλλά ούτε η μοναχική ζωή του αιμοσταγούς κυνηγού. Και προπάντων δεν μου αρέσουν οι φωνές του βυθού. Με καλέσανε μια ηλιόλουστη ημέρα να παρατήσω το σπίτι μου στην ακτή και να πνιγώ. Νόμιζα πως θα ανήκουν σε γοργόνες με το χρώμα των κοραλλιών στα μαλλιά τους, και πως θα ηχούν σαν το τραγούδι των Σειρήνων. Έλεγα πως δεν θα φερθώ όπως ο Οδυσσέας, αλλά θα άφηνα να με πλανέψουν και να με πάρουν στο μαγικό κόσμο τους χωρίς αντίσταση. Δεν θέλησα να σταθώ στα ψηλά βράχια επειδή με έπιανε ζάλη. Από τον πανικό έχασα μία από τις πέντε αισθήσεις μου, αλλά δεν είναι δυνατό να ξεχωρίσω ποια από όλες.
    Πότε δεν μυρίζω ή δεν γεύομαι την αλμύρα. Άλλοτε, τα φύκια είναι αόρατα ή όταν ορμάω στα κύματα, το νερό δεν υγραίνει το σώμα μου, ή ο αφρός δεν γελάει στο αυτί μου. Τα πλάσματα του βυθού έχουν οχτώ αισθήσεις.
    Οι τρεις αποκτούνται μετά θάνατον.
    Προσπαθούν να μου τις μάθουν κι εγώ κλαίω. Μου λένε πως είμαι νεκρός και αρχίζω να αναρωτιέμαι αν είναι αλήθεια. Προσπαθώ να θυμηθώ τη ζωή στην επιφάνεια, αλλά δεν θυμάμαι να πατούσα στη γη. Ούτε πετούσα ποτέ στον ουρανό, ούτε βουτούσα στη θάλασσα. Απλά επέπλεα και έτσουζε το μάτι μου όταν κρυφοκοιτούσα στο βυθό. Και να που τώρα είμαι μέρος του. Αιωρούμαι μέσα του και ανακαλύπτω πως είμαι πνιγμένος επειδή το επέλεξα. Δεν έχω χρόνο για σκέψεις.
Καιρός να αποκτήσω καινούργιες αισθήσεις, καιρός να γνωρίσω τα πλάσματα του βυθού.
    Πέφτω από τα βράχια.