Το Density 21.5 είναι ένα μουσικό κομμάτι, σόλο για φλάουτο γραμμένο από τον Edgard Varèse το 1936 και αναδιαμορφωμένο το 1946. To έργο ήταν παραγγελία του Georges Barrère για το καινούργιο πλατινένιο φλάουτό του, στην πυκνότητα της πλατίνας(υλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένο το όργανο), κοντά στα 21.5 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό. (Στο βίντεο βλέπουμε και ακούμε ένα φλάουτο τενόρο)





   Η υγρασία με κάνει να κρυώνω. Πιο βαθιά από ότι συνήθως. Οπότε έπρεπε να βρω ένα υλικό πιο θερμό από τη ζεστασιά του σώματός μου. Δεν με ενδιαφέρει η ποσότητα, την έχω στην άκρη του μυαλού μου σαν ανικανοποίητη ματαιοδοξία που με πανικοβάλλει μπροστά στους αριθμούς των άλλων. Το βάρος, εντάξει, ήδη το φέρω μέσα μου και το δένω με ελαφριά λόγια και ανέμελες κινήσεις χορεύοντας σε ρυθμούς που εφευρίσκω όταν αισθάνομαι πως κανένα μάτι δεν με παρακολουθεί.
    Ο όγκος μου διαφέρει αναλόγως τη μέρα και τον ορίζοντα που καταλαμβάνω στο χώρο: 21,5 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό η κατάλληλη πυκνότητα. Από την πλατίνα στο αίμα που φέρω έξω από την καρδιά μου και φτύνω από το στόμα σε ένα πρόσωπο - απάνω στα χείλη - που με σμιλεύει στα δικά του δοχεία και βαραίνει την ψυχή για να ακουμπάει στη γή και να ξεφυσά μια νέα ύπαρξη δημιουργώντας μια μελωδία που δεν ξανάκουσε κανένας με υπομονή.
    Είμαι τόσο πυκνός που δεν φαντάζεσαι,αρκώ για να σταματήσω την αναπνοή στο σώμα σου και να σε πνίξω καθώς θα εισπνεύσεις την ανάσα μου με μια ρουφηξιά. Ξεκινάω από Ντο Δίεση για να φτάσω στην ύφεση του πόνου και η κλίμακα που ανεβαίνω είναι παράφωνη και πολύς κόσμος θα μας περιγελάσει ανεβαίνοντας τριημιτόνια λαγνείας, έρωτα και αθωότητας μέχρι το απροσδόκητο φινάλε. Καμμία επανάληψη, τα σημεία στίξης και οι αλλοιώσεις είναι νευρώσεις στην ψυχή και το μυαλό. Οι παύσεις είναι η βάση ετούτης της σύνθεσης. Περίμενε όσο χρειαστεί για να αγαπήσω στο κλειδί του Συ, μια αυτοσχέδια μελωδία να γράψω σε χαρτί και στο φλάουτο θα γίνει ήχος, χρώμα και παλλόμενος αέρας ως εκεί που μπορώ να φτάσω χωρίς να γίνω αδιάκριτος κοντά σου.
    Πέρασαν τα βράδια που μεθούσα από κρασί και το φεγγάρι γέμιζε με μούστο και μουσική από όνειρα που έρχονταν από το βαρύ ύπνο. Σηκώθηκε το σκοτάδι πάνω από της θάλασσας τη φωτισμένη όχθη, περπάτησε στα βότσαλα μέχρι τα βρεγμένα μου δάχτυλα και πάνω στα απoτυπώματά μου έπλασε μια καινούργια μορφή - που είναι πλησιέστερη από εμένα σε άνθρωπο - που τινάζεται μαινόμενη στο σεληνόφως και κομματιάζει ό,τι η αλμύρα σάπισε στα σώματα.
   Δεν υποσχέθηκα πως θα ολοκληρώσω μια συμφωνία, έπαιξα δυο νότες μυρίζοντας τη θάλασσα από κοντά, και σκαρφίζομαι μόνος την ακολουθία τους χωρίς κανένα κλασσικό κανόνα. Έχω μόνο μια έμπνευση, δυο ξύλα που βρήκα να επιπλέουν μακριά το ένα απο τ' άλλο στα νερά, και ένα όργανο που λέγεται φλάουτο.