Dmitri Shostakovich - Waltz 2

Χαμένα μάτια.

Βλέπουν φαντάσματα. Βλέπουν χρώματα στην παλέτα του σκοταδιού. Ψυθιρίζουν το ένα στο άλλο “Δες” . Γελάνε την ημέρα στον κόσμο από ευγνομωσύνη μισόκλειστα και είναι γεμάτα δάκρυα που χύνονται στα κρυφά. Ζητούν. Με τις κόρες διεσταλμένες - οι δυο κόρες της θάλασσας με την αλμύρα στην κόμη και με ιώδιο που γιατρεύει στο υγρό τους φιλί, με τα χείλη στεγνά.

Μάτια υγρά, μάτια διψασμένα και αθώα. Στο δρόμο δεν είδανε ασχήμια, αλλά ομορφιά αόρατη και ολόγυρα σκορπισμένη. Μάτια τυφλά για να αγγίξεις το Πρόσωπο. Να ψηλαφίσεις με τις παλάμες τις ουλές και τις ατέλειες. Να δεις προς τα μέσα, να αισθανθείς πως είναι ο κόσμος ολότελα δικός σου, κληρονομομημένος και αυτοδημιούργητος σαν από παρθενογένεση. Είναι το μήλο του Αδάμ στον κόμπο του λαιμού, προσφορά για τροφή, θυσία για να πατήσεις στη Γη. Και το φίδι να δαγκώνει τη σάρκα, να ματώνει, να πληγώνει, να πονά, για να ζητήσεις σωτηρία και να τη βρεις γυρνώντας πίσω στον Όμορφο Κήπο με τις Μηλιές.

Παραπλανημένα μάτια. Βλέπουν ατέλειωτα χωράφια με κατακόκκινες παπαρούνες και σύννεφα να φυτρώνουν στην πρασινάδα. Μάτια ανοιχτά εκ γενετής τυφλού, μάτια ανίκανα για θέα του ήλιου. Σκοτεινά μάτια. Βλέπουν τη δύση για ανατολή και βυθίζονται στον ορίζοντα κάθε που έχει φως.

Χαμένα μάτια.

Δε βλέπουν τον κόσμο ζωντανό. Βλέπουν οράματα που είναι ψέμματα και ψυθιρίζουν το ένα στο άλλο “Σώπα”.

Μάτια ερμητικά κλειστά.