plague of onces : Η πανούκλα της μοναδικότητας των στιγμών ή η πανούκλα των 'κάποτε'? Η πανούκλα είναι πανούκλα. Όποια στάση κι αν κρατήσεις απέναντι στον χρόνο, όπως και να τον κοιτάξεις, έχεις έτσι ή αλλιώς... πανούκλα.

Γιατί φαίνεται μηδενιστικό? Γιατί, το 'τα πάντα ρεί' εiναι και το μοναδικό που δίνει κάποιο νόημα στη ζωή, λένε, (ενώ/ την ωρα που) όλοι ρέουν για πάντα σε ένα κυνήγι φαντασμάτων. Τί κακό έχουν τα 'φαντάσματα'? Που ακυρώνεται το 'ρει' στην τελευταία διαπίστωση? κλπ ... Wittgenstein, πέρνα από εδώ μια βόλτα... ή μάλλον άστο καλύτερα...

Θα το κοιτάξω πρακτικά... Πρακτικά λοιπόν, η πανούκλα είναι όλη η ζωή ή όλη η ομορφιά της ζωής.(???)

Σκατά... Πρακτικά, η ζωή είναι πάντοτε αυτό που εξακολουθείς - τυφλέ - να μην έχεις δεί ή καταλάβει πως θα πρέπει (ή έπρεπε) να είχες κάνει. Σας αφήνω... Πρέπει να κυνηγήσω τα φαντάσματά μου.

'Plague of onces' (Future of the left)

come alone...
yes...
why put the body where the body don't want to go?
under my nails?
yes...
why put the body where the body don't want to go?

I don't need a point because I didn't last summer
I don't need objectives
I don't need a process
I don't need a prison