«Το έχεις ξανακάνει αυτό;», ρωτάω τη Μαρία.
«Όχι. Πρώτη φορά βγαίνω σε τυφλό ραντεβού. Λες να είναι τέρατα με ουρά και κέρατα ή… τίποτα αγγελούδια;»
«Δεν ξέρω. Ε μάλλον το δεύτερο», λέω γελώντας και βήχω καθώς στραβοκατάπια τη σοκολάτα που μόλις αγόρασα από το περίπτερο. Ήθελα οπωσδήποτε κάτι γλυκό. Και τη Μαρία δίπλα μου εκείνο το βράδυ-όπως κι εκείνη εμένα, όπως εξομολογήθηκε λίγο αργότερα-επειδή δεν ήμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους συναντήσεις. Οι υπόλοιποι της παρέας, τουλάχιστον οι τέσσερις από αυτούς, το είχαν επαναλάβει σίγουρα άλλη μία φορά. Στην προηγούμενη συνάντηση, που ήταν και η πρώτη του «σταρντοουμ».
«Και πως είπαμε πως γνώρισε ο ένας τον άλλον;»
«Κρατώντας τον αστρολογικό χάρτη στο χέρι. Εγώ βρήκα αναγκαστικά άλλο τρόπο. Έπρεπε να έρθω κατευθείαν από την πρόβα με τη μπάντα, οπότε και να έχω μαζί μου το κλαρινέτο. Τους είπα να ψάξουν για έναν κοντό με ένα όργανο στο χέρι…»
«Ωραίο τρόπο βρήκες να σε αναγνωρίσουν. Τι δυσφήμηση είναι αυτή; Α ρε Γιάννη!» Γέλασε κι αυτή και ισοφαρίσαμε. Μετά από ένα τσιγάρο και μια αφήγηση κάποιας προσωπικής της ιστορίας, η ώρα έφτασε δέκα και είκοσι.
«Τι λες να έγινε; Ψάξαμε μέσα-έξω. Λες να μην τους προλάβαμε ρε γαμώτο; Θα είναι κρίμα…»
«Πάμε ξανά μέχρι το Μοναστηράκι. Πάμε, και μπορεί να τους προλάβουμε. Μάλλον φύγαμε νωρίς για το μαγαζί», λέω αγχωμένος.
«Ε…σαν ανυπόμονα Κριάρια που είμαστε».
«Μήπως έκανα λάθος στο όνομα της καφετέριας; ΄Ή λες να άλλαξε το μέρος συνάντησης τελευταία στιγμή; Αλλά μπα…Δε νομίζω…Αν και τα κάνουν αυτά τελευταία στιγμή, όταν κάποιος δε μπορεί να…», συνέχισα να μονολογώ μέχρι που σταθήκαμε μπροστά από την είσοδο του μετρό κοιτάζοντας ολόγυρα.
Η Μαρία με σκουντάει και μου λέει: «Αυτοί είναι… Μια χαρά φαίνονται».
«Είσαι σίγουρη πως είναι αυτοί; Δε βλέπω κανένα χάρτη» λέω επιφυλακτικά και συνεχίζω να κοιτάζω γύρω μου.
«Ναι αυτοί είναι…Βλέπεις την κοπέλα; Έχει το βιβλίο της Θεοδώρας Ντάκου».
«Ωωω!»
«Γεια…»
Ένας κύκλος αποτελούμενος από καμιά δεκαριά άγνωστα χαμογελαστά πρόσωπα, μας αγκάλιασε γεμάτος περιέργεια. Αμέσως κατάλαβα την Έρια. Υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ Κριαριών… Άσε που ήξερα πως έχει σπαστά μαλλιά.
«Ο Τζόνυ Τζι, ε; Και η Λαμάρ…»
«Ναι…Κι εσείς;»
«Πινκ Έηντζελ, Ντρημ σόου, Μπιλ, Έρια, Χάρρυ, Σούγκαρ»
«Και το παλικάρι;»
«Ε… Ο αδερφός μου. Δεν πολυασχολείται με τα ζώδια, αλλά τον έφερα για παρέα. Εμένα με λένε Κλεοπάτρα».
Και πάνω που αρχίσαμε να αποκαλύπτουμε τα πραγματικά μας ονόματα και διαλύαμε έτσι το ροζ συννεφάκι της ανωνυμίας, μια ώριμη κυρία επεμβαίνει την κατάλληλη στιγμή για να το επαναφέρει δυναμικά.
«Ααα…εσείς είστε! Εγώ είμαι η Λάβερ». Ο υπαρκτός σουρεαλισμός μου φάνηκε πως έγινε πραγματικότητα ξανακούγοντας δέκα ανθρώπους να ανταλλάσσουν τα «ροζ» τους ψευδώνυμα ανάμεσα σε γέλια, πειράγματα και την αναμενόμενη αμηχανία. Για εμένα λιγοστή παραπάνω…
Βρέθηκα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους και προχωρούσα για λίγο μόνος μου, σκεπτόμενος την ομορφιά της ασυνήθιστης παρέας μου. Και τα πρόσωπα που αντικατέστησαν τις εικόνες που είχα στο μυαλό μου για εκείνους, λίγες μέρες πριν που μιλούσαμε στο φόρουμ.
Μετά την άφιξη της Λάβερ, τα Κριάρια έκαναν τετράδα. Παρ’ όλα αυτά, η ομάδα λειτούργησε σύσσωμη και πορεύθηκε προς την καφετέρια. Μια ομάδα από ανθρώπους με διαφορετικούς προορισμούς, καθώς και αφετηρίες. Ανόμοιες ηλικίες. Ανόμοιες και οι ασχολίες. Ιδιωτική υπάλληλος, γραμματέας, τραπεζικός, γραφίστρια, μεταφράστρια επι διδακτορικό, φοιτητής πληροφορικής, διακοσμήτρια - δημοσιογράφος - δεν-ξέρω-και-γω-τι, κιθαρίστας, χημικός μηχανικός με φιλοσοφικές αναζητήσεις…
Κοινός παράγοντας οι αναζητήσεις.
Και κοινός σκοπός… εκτός από την αστρολογία… Η επικοινωνία.
Και λίγο αλκοόλ.
«Η ώρα πήγε τρεις και πρέπει να φύγω. Δεν θα έρθω για βρώμικο. Θα ξυπνήσω οχτώ παρά αύριο το πρωί… Χάρηκα για τη γνωριμία! Καλή συνέχεια…»
ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ
ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΛΙΓΗ ΩΡΑ
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ