Ποσο πιο ευκολα θα ηταν ολα-αν δεν ηταν τοσο αντιθετοι κι ανυποχωριτοι ανθρωποι.Δε θα χρειαζονταν φοβερες προσπαθειες και θα περνουσαν σουπερ-χωρις να νομιζει κανεις οτι θυσιαζει αυτα που θελει ο ιδιος για να κανει κατι που θελει ο αλλος.Οταν ομως αυτα που θες-ειναι αλλα απ'αυτα που θελει ο αλλος-τοτε δειχνει τεραστια θυσια να υποχωρεις.Και μιλαμε απ'τα πιο χαζα πραγματακια μεχρι κρισιμα θεματα κι αποφασεις.Κι ειναι απογοητευτικο να καταλαβαινεις οτι αν κι ο αλλος σε ξερει τοσο πολυ-δεν εχει καμια ορεξη ν'ασχοληθει με τα οσα θες εσυ.Εντελως αντιθετες νοοτροπιες και συγκρουομενοι χαρακτηρες γαρ.Τοτε λοιπον δεν ειναι ευκολο ν'αποφυγεις την παγιδα και να παιξεις παιχνιδια εγωκεντρισμου και εξουσιας.Παιχνιδια χωρις τελος-μεχρι να ερθει το τυπικο τελος.
Μα δε διαφωνω.Απ'την αρχη δεν κολλαγαν.Και μπορει οι αντιθεσεις στην αρχη να φαινονται ελκιστικες-ομως με τον καιρο φερνουν προβληματα και τα εμποδια σκανε το ενα μετα το αλλο.Ακομα και η ελαχιστη (και πολυ λεω) επικοινωνια που υπηρχε-χαθηκε και δεν ειχαν να πατησουν πουθενα.Δεν υπηρχε ποτε τιποτε κοινο εκτος απο μας.Τωρα που φυγαμε-δεν τους εμεινε τιποτε κοινο.Κι ετσι αποφασισαν να διαλυσουν τη συμβαση.
αν μου επιτρεπεις irishprince, τοσο καιρο εμεναν μαζι επειδη το ηθελαν κυριως κ πρωτα για τους ιδιους. Ισως δεν ηταν ετοιμοι να μεινουν μακρυα, ισως το φοβοντουσαν...
Irish prince to na menoun duo anthrwpoi mazi gia ta paidia tous to katalavainw,auto pou dn katalavainw einai giati e3 arxis apofasizoun na enwsoun tis zwes tous afou mazi dn einai eytixismenoi.
ap osa exeis grapsei sto site 3erw oti esy sta erwtika sou ta pas kala.den se exei epireasei auti i sxesu twn gwnniwn i opoia leitourgei k ws protipo g tous perissoterous?
Στην αρχη ηταν ενδιαφερουσα η αντιθεση.Οταν μπαινεις στο λουκι ομως υπαρχουν και πρακτικα πραγματα και αυτα θελουν λυση με αποφασεις απο κοινου.Αφου διαφωνουσαν σε ολα-δυσκολευε το πραγμα.Τοσο καιρο ειμαι σε θεση να ξερω πως εμεναν μαζι για μας.Το ξεραμε.Δεν υπαρχει κατι που να μ'ενοχλει στο χωρισμο τους.Ισως θα επρεπε να εχουν χωρισει νωριτερα γιατι τελευταια ειχε ξεφτιλιστει το θεμα και δεν αντεχαν ουτε να ειναι ο ενας στον ιδιο χωρο με τον αλλο.Αυτο ηταν το πιο ασχημο και θα μπορουσαν να μην ειχαν καταντησει ετσι.Για την αφεντια μου τωρα-μπορει να με επηρεαζε η κατασταση χωρις να το καταλαβαινω.Αυτο ηταν που μ'εκανε οταν βρηκα καποια που να εχω κοινα πραγματα και στοχους και που να επικοινωνω καλα-να μην την αφησω να μου φυγει με τιποτα.Γιατι ξερω απο το παραδειγμα που ειχα στο περιβαλον μου-ποσο βασικο πραγμα ειναι αυτο και ποσο βασικο ρολο παιζει.
Irish, καταρχην ειναι αδυνατον να μην μας εχουν επηρεάσει η σχεση των γονιων μας. Η μεταξυ τους σχεση εννοω. Το θέμα ειναι πώς. Μπορει να λειτουργήσει κ βοηθητικα, ακομα κ αν η σχεση ειναι ασχημη. Δλδ να διαπιστώσεις τί ΔΕΝ θες. Κ να παρατηρησεις αν εσυ αναπαραγαγεις εστω ασυνειδητα παρομοια μοντελα συμπεριφορας.
Σε οτι αφορα για ποιο λογο εμεναν μαζι, ναι ειναι η συνηθισμενη κλασσικη δικαιολογια που λενε πολλοι γονεις, που αδυνατουν να αναλαβουν την ευθυνη ενος χωρισμου κ τις συνέπειες που αυτο έχει στην δικη τους ζωη.
Τελος επικοινωνια δεν σημαινει συμφωνια, κοινες αποψεις, αλλα εκφραση της προσωπικης μας αληθειας αλλα κ κατανοηση απο την αλλη πλευρα...
Κατανοηση? αγνωστη λεξη για οσο θυμαμαι.Δεν υπηρχε τετοιο πραγμα.Οσο για επικοινωνια-δεν ειπα οτι επικοινωνια σημαινει ντε και καλα να συμφωνεις και να εχεις κοινες αποψεις.Σημαινει ομως πως καθεσαι να μιλησεις με τον αλλο και να τα βρεις.Αυτο δεν υπηρχε.Οπως δεν υπηρχε και κανενα αλλο κοινο.Αλλα ηθελε ο ενας-αλλα ο αλλος.Απο το που θα πανε διακοπες μεχρι το πιο χαζο πραγμα στον κοσμο.Μερικα πραγματα με τον καιρο διογκωνονται και γινονται μεγαλο προβλημα.
Αυτο ειναι σιγουρο.Δεν αντεχεις να βλεπεις να ταλαιπωρουνται και να ταλαιπωρουνται.Αλλα δε μπορουσαμε και να επεμβουμε.Ηταν αποφαση τους και επρεπε να γινει οταν αυτοι το αποφασιζαν.Φευγω-γεια σε ολο τον κοσμο.
Όσον αφορά τις περιπτώσεις όπου ένα ζευγάρι παραμένει μαζί «για τα παιδιά» παρά τη δυσλειτουργία του θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου σκέψεις και γνώσεις γύρω από αυτό αλλά και να ακούσουν κι άλλοι : οι γονείς καλό είναι να αναλογιστούν εάν μπορούν ρεαλιστικά να αντέξουν το βάρος μιας αποτυχημένης σχέσης σε καθημερινή βάση για την υπόλοιπη ζωή τους, στερούμενοι την ευκαιρία να δημιουργήσουν μια καινούρια, πιο ολοκληρωμένη ζωή. Καλό είναι επίσης να αναλογιστούν τί αντίκτυπο θα έχει στον ψυχισμό των παιδιών όχι μόνο το προφανές δράμα μιας δυσλειτουργικής σχέσης αλλά κυρίως η αίσθηση ότι ο μόνος λόγος που οι γονείς τους υποφέρουν είναι για να είναι τα ίδια ευτυχισμένα. Τα παιδιά που εισπράττουν αυτό το μήνυμα είναι πολύ πιθανό έως σίγουρο να γίνουν ενοχικά, να αισθανθούν ότι έχουν μια περίεργη δύναμη απέναντι στο ζευγάρι και να αναπτύξουν μια υποσυνείδητη φαντασίωση ότι μπορούν με την παρουσία τους και την αντίδρασή τους στα γεγονότα να εισχωρούν στις σχέσεις των άλλων και να τις ελέγχουν.
Αυτή βέβαια η φαντασίωση δύναται να δημιουργηθεί όταν ο γονιός εμμέσως πλήν σαφώς λέει στο παιδί του ότι «η παρουσία σου ελέγχει την απόφασή μου να τερματίσω ή όχι τη σχέση μου με τον άλλο σου γονιό και ότι αυτή είναι σημαντικότερη από τις αντικειμενικές συνθήκες που αφορούν μια υγιή συμβίωση μέσα στο γάμο». Στο παιδί προσάπτεται ένας μη ρεαλιστικά παντοδύναμος ρόλος που δύναται να το ωθήσει στο να είναι υπέρμετρα ελεγκτικό, ενοχικό, και βεβαρημένο από την ψεύτικη ευθύνη του να κρατά τους γονείς του μαζί. Την ευθύνη δηλαδή αποποιούνται βολικά οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι γονείς, και στη συνέχεια την εναποθέτουν στα παιδιά τα οποία το ζευγάρι λέει πως προσπαθεί να διασώσει. Αυτή είναι μια τραγική ειρωνεία με τεράστιες συνέπειες, που ακόμα και αν δεν γίνουν φανερές από την αρχή θα εκδηλωθούν σε κάποιο ύστερο στάδιο της ζωής των παιδιών. Ποιο παιδί άραγε αρέσκεται στο να βλέπει τους γονείς του να υποφέρουν ή στο να είναι μάρτυρας δυσάρεστων ή και βίαιων καταστάσεων μέσα στο σπίτι; Ποιό παιδί επιθυμεί να λειτουργεί ως το άλλοθι στη διαιώνιση μιας παθολογικής κατάστασης και να λέει στον εαυτό του καθημερινά ότι φταίει εκείνο για τα δράματα που βιώνει αυτό και οι γονείς του; Τί συναισθηματική κληρονομιά λαμβάνει αυτό το παιδί; Τί θα πράξει το ίδιο στις δικές του σχέσεις αργότερα; Πώς αισθάνεται απέναντι στο γονιό που αποποιείται τις ευθύνες του ή που λειτουργεί παθητικά ώς ο αδύναμος κρίκος τον οποίο το παιδί καλείται να ενισχύει διαρκώς;
Η απάντηση είναι πως τα παιδιά αισθάνονται αβοήθητα και τελούν υπό τρομερή σύγχυση κάτω από τις προαναφερόμενες συνθήκες. Όσο και αν τα πληγώνει η ιδέα του χωρισμού γιατί αυτός, εκτός του ότι ενδέχεται να τα φέρει αντιμέτωπα με επώδυνα διλλήματα, παραπέμπει και σε ένα τέλος, σε ένα συμβολικό θάνατο, σε μια απώλεια που θα χρειαστεί χρόνο να γίνει αποδεκτή. Αυτή η διαδικασία του πένθους είναι σαφώς προτιμότερη και υγιέστερη από την σχιζοφρένεια της προσποίησης και τη δυστυχία ενός πεθαμένου γάμου του οποίου τα μέλη αρνούνται πεισματικά την κατάληξη. Ένα τέλος που διενεργείται με φροντίδα και προσοχή μπορεί να επιτρέψει σε όλη την οικογένεια να πορευτεί προς καινούριους ορίζοντες, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος...
Ευτυχώς που φέρθηκαν ώριμα λοιπόν έστω και τώρα για το καλό όλων σας
Χωρισμος
Σε οτι αφορα για ποιο λογο εμεναν μαζι, ναι ειναι η συνηθισμενη κλασσικη δικαιολογια που λενε πολλοι γονεις, που αδυνατουν να αναλαβουν την ευθυνη ενος χωρισμου κ τις συνέπειες που αυτο έχει στην δικη τους ζωη.
Τελος επικοινωνια δεν σημαινει συμφωνια, κοινες αποψεις, αλλα εκφραση της προσωπικης μας αληθειας αλλα κ κατανοηση απο την αλλη πλευρα...
Αυτή βέβαια η φαντασίωση δύναται να δημιουργηθεί όταν ο γονιός εμμέσως πλήν σαφώς λέει στο παιδί του ότι «η παρουσία σου ελέγχει την απόφασή μου να τερματίσω ή όχι τη σχέση μου με τον άλλο σου γονιό και ότι αυτή είναι σημαντικότερη από τις αντικειμενικές συνθήκες που αφορούν μια υγιή συμβίωση μέσα στο γάμο». Στο παιδί προσάπτεται ένας μη ρεαλιστικά παντοδύναμος ρόλος που δύναται να το ωθήσει στο να είναι υπέρμετρα ελεγκτικό, ενοχικό, και βεβαρημένο από την ψεύτικη ευθύνη του να κρατά τους γονείς του μαζί. Την ευθύνη δηλαδή αποποιούνται βολικά οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι γονείς, και στη συνέχεια την εναποθέτουν στα παιδιά τα οποία το ζευγάρι λέει πως προσπαθεί να διασώσει. Αυτή είναι μια τραγική ειρωνεία με τεράστιες συνέπειες, που ακόμα και αν δεν γίνουν φανερές από την αρχή θα εκδηλωθούν σε κάποιο ύστερο στάδιο της ζωής των παιδιών. Ποιο παιδί άραγε αρέσκεται στο να βλέπει τους γονείς του να υποφέρουν ή στο να είναι μάρτυρας δυσάρεστων ή και βίαιων καταστάσεων μέσα στο σπίτι; Ποιό παιδί επιθυμεί να λειτουργεί ως το άλλοθι στη διαιώνιση μιας παθολογικής κατάστασης και να λέει στον εαυτό του καθημερινά ότι φταίει εκείνο για τα δράματα που βιώνει αυτό και οι γονείς του; Τί συναισθηματική κληρονομιά λαμβάνει αυτό το παιδί; Τί θα πράξει το ίδιο στις δικές του σχέσεις αργότερα; Πώς αισθάνεται απέναντι στο γονιό που αποποιείται τις ευθύνες του ή που λειτουργεί παθητικά ώς ο αδύναμος κρίκος τον οποίο το παιδί καλείται να ενισχύει διαρκώς;
Η απάντηση είναι πως τα παιδιά αισθάνονται αβοήθητα και τελούν υπό τρομερή σύγχυση κάτω από τις προαναφερόμενες συνθήκες. Όσο και αν τα πληγώνει η ιδέα του χωρισμού γιατί αυτός, εκτός του ότι ενδέχεται να τα φέρει αντιμέτωπα με επώδυνα διλλήματα, παραπέμπει και σε ένα τέλος, σε ένα συμβολικό θάνατο, σε μια απώλεια που θα χρειαστεί χρόνο να γίνει αποδεκτή. Αυτή η διαδικασία του πένθους είναι σαφώς προτιμότερη και υγιέστερη από την σχιζοφρένεια της προσποίησης και τη δυστυχία ενός πεθαμένου γάμου του οποίου τα μέλη αρνούνται πεισματικά την κατάληξη. Ένα τέλος που διενεργείται με φροντίδα και προσοχή μπορεί να επιτρέψει σε όλη την οικογένεια να πορευτεί προς καινούριους ορίζοντες, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος...
Ευτυχώς που φέρθηκαν ώριμα λοιπόν έστω και τώρα για το καλό όλων σας