"Ένα σκοτεινό παραμύθι όπου ο ήρωας ξυπνά μόνος του μια νύχτα βρίσκοντας το βασίλειο καμένο, και αναπολεί τα όνειρα που έβλεπε άλλοτε στον ύπνο του και του έδιναν χαρά. Τώρα πια, του δίνουν πόνο. Άλλαξε η χαρά, άλλαξε ο έρωτας, άλλαξε η δημιουργία."
σιγουρα αυτο περιγραφει τη δικη μου αντιστοιχη τοτε περιοδο , το σωτηριο ετος καποτε,πιθανα και συμπτωση,
το πιο καθοριστικο πριν και μετα μεχρι σημερα ηταν για μενα τοτε - βεβαια και ξαναμανα αλλη δουλεια δεν κανουμε .. αυτο να λεγεται.
"Time present and time past
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in time past.
If all time is eternally present
All time is unredeemable.
What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation.
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden. My words echo
Thus, in your mind......"
αυτη η οψη γινεται στον 11 μου ... εγινα το μαυρο προβατο σε ομαδες ..
σε φιλιες (παρεες) εξαπατηθηκα ... εκδιώχθηκα γιατί προστάτευα και κανάκευα και τελικά χρεώθηκα .... αλλά το όνειρο αναδύθηκε ... και ανέπνευσα ... γιατι το όνειρό μου με τρέφει με ελπίδα ... βέβαια κάποιους σκότωσα ... μέσα μου ... άλλοι πέθαναν ... το σάπιο και το περιττό στην άκρη ... μείναν οι φίλοι και οι ομάδες που τρέφουν και το όνειρο και την ελπίδα ....
Έτσι πάει, χτίζεις γκρεμίζοντας. Ο δικός μου ποσειδώνας είναι προς το τέλος του 1ου, οπότε ο πλούτωνας μέχρι να πάει να τον συναντήσει είχε ήδη παρασύρει διάφορα, ή έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον. Νομίζω ότι όταν πέρασε απ'τον ποσειδώνα μου, ξεκίνησα να βλέπω τα πράγματα όπως είναι κι όχι όπως θα ήθελα να είναι. Κι αυτό δεν μου άρεσε καθόλου.
Ναι, αλλά αφησε και κουσούρι η εμπειρία. Παραμύθι τέλος. Τώρα πια όταν παραμυθιάζομαι το κάνω με πλήρη συνείδηση ότι είναι παραμύθιασμα. Χάνει την πλακα του, κατάλαβες...
Αφιερωμένο για μια ολόκληρη γενιά με διέλευση Πλούτωνα στο γενέθλιο Ποσειδώνα...
Mε την υποσχεση σου οτι θα μας το αναλυσεις!
καλησπέρα στελ.
σιγουρα αυτο περιγραφει τη δικη μου αντιστοιχη τοτε περιοδο , το σωτηριο ετος καποτε,πιθανα και συμπτωση,
το πιο καθοριστικο πριν και μετα μεχρι σημερα ηταν για μενα τοτε - βεβαια και ξαναμανα αλλη δουλεια δεν κανουμε .. αυτο να λεγεται.
http://www.youtube.com/watch?v=iLxWHe35aPI&
...αυτό ίσως πιο πολύ...
Κωστής Παλαμάς - Μια Πίκρα
http://www.youtube.com/watch?v=ptY4UJ8JFe4
Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα 'ζησα
κοντά στο ακρογιάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη
πλατιά και μεγάλη
Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει
στενάζεις καρδιά μου το ίδιο αναστένασμα
να ζούσα εκεί πάλι
Μια εμένα είναι η μοίρα μου
μια εμένα είναι η χάρη μου
δε γνώρισα κι άλλη
Μια θάλασσα μέσα μου
σα λίμνη γλυκόστρωτη
γλυκιά και μεγάλη
Και να, μες στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη
πλατιά και μεγάλη
Κι εμέ, τρισαλίμονο μια πίκρα με πίκραινε
μια πίκρα μεγάλη
και δε μου την γλύκαινες της πρώτης λαχτάρας μου
καλό μου ακρογιάλι
Ποια τάχα φουρτούνα
φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποια ανεμοζάλη
Που δε μου την κοίμιζες
και δεν την ανάπαυες
καλό μου ακρογιάλι
Μια πίκρα είναι αμίλητη
μια πίκρα είναι αξήγητη
μια πίκρα μεγάλη
Η πίκρα που ειν' άσβηστη
και μες τον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων
κοντά στο ακρογιάλι
Are both perhaps present in time future,
And time future contained in time past.
If all time is eternally present
All time is unredeemable.
What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation.
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden. My words echo
Thus, in your mind......"
BUIRNT NORTON
(No. 1 of 'Four Quartets')
T.S. Eliot
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation."
με εμφαση σε αυτο .
σε φιλιες (παρεες) εξαπατηθηκα ... εκδιώχθηκα γιατί προστάτευα και κανάκευα και τελικά χρεώθηκα .... αλλά το όνειρο αναδύθηκε ... και ανέπνευσα ... γιατι το όνειρό μου με τρέφει με ελπίδα ... βέβαια κάποιους σκότωσα ... μέσα μου ... άλλοι πέθαναν ... το σάπιο και το περιττό στην άκρη ... μείναν οι φίλοι και οι ομάδες που τρέφουν και το όνειρο και την ελπίδα ....
αραγε θα βγουν ολα τα κρυφα του 12 και οτι κοιμαται θα ξυπνησει ??
καληνυχτες για τωρα ...