Μου φαίνεται απολύτως λογική η σκέψη να διανύουμε την εποχή των Διδύμων μετά από μια μακρά εποχή του Ταύρου.

Το θεοποιημένο 'έχω' , το ωραίο , το αρμονικό , η δημιουργία ως υπέρτατη αξία, ήταν κυρίαρχα αιτήματα - συστατικά των κοινωνικών δομών στους προηγούμενους αιώνες. Ξεφτίζοντας αξιακά (στην κυριολεξία ο όρος) λόγω υπέρτασης προς αυτά, δημιουργούν ιδεολογική - πνευματική ανισσοροπία η οποία διαφαίνεται στην τέχνη (είναι διάχυτο παντού ένα παιχνίδισμα που φέρνει στο νου νήπιο), είτε ως ιδεολογία που καλλείται να νοηματοδοτήσει την σύγχρονη ύπαρξη (συστήματα, αξιακά πρότυπα, κοινωνικά ταμπού κλπ) όλα τίθενται επι τάπητος ενώ με χάρτινα σφυρία λαξευμένα από άχρηστη γλώσσα στα χέρια της η ομύγυρη προσπαθεί να τα αποδομήσει... συν την εκρήξη της πληροφορίας, την αποστασιοποιημένη επικοινωνία ως όρο για να μπορούν να καταστούν 'λειτουργικά' τα πυρηνικά της προβλήματά ή να καταρριφθούν μπροστά από την πανδημία της 'αρρώστιας' των αναγκών...

Κάπου, κάπως όλα αυτα συγκλίνουν σε μια διδυμική θεώρηση της πραγματικότητας.

Ίσως στην ουσία ο άνθρωπος να βρίσκεται αντιμέτωπος και καλούμενος να κυριαρχήσει πάνω στα άτοπα και αδιέξοδα που ενυπάρχουν στον πυρήνα της συμβολικής του σκέψης, στην γλώσσα και επικοινωνία που ανέπτυξε και χρησιμοποίησε πάντοτε προς τον υλιστικό δρόμο ή τον δρόμο προς την κυριαρχία. Ίσως, σαν συνέπεια της (ουσιαστικά) πνευματικής και επικοινωνιακής του μούγκας, να μεταθέτει άλλα προβλήματα στην θέση του πραγματικού το οποίο είναι το γεγονός πως οι αγώνες του στερούνται θέλω και προοπτικής, ενώ τα κεκτημένα του στερούνται ζωτικότητας.

Έτσι ίσως και να διαιωνίζει και την κατάστασή του.

Μοιάζουν να παρεμβάλλονται σαν ολοένα και αυξανόμενα εμπόδια στην εξέλιξη ή έστω επιβίωση του, στην σκέψη, την επικοινωνία και την ζωή του επίσης, οι υλιστικές του τάσεις ή η κεκτημένη του ταχύτητα προς αυτές.

Το πρόβλημα είναι δομικό (???) και μπορεί πολύ εύστοχα να περιγραφεί από την εικόνα του ανθρώπου να προσπαθεί μια ζωή να χτίσει έναν πύργο της Βαβέλ...

Αυτή η εποχή των Ιχθύων πια...