Ολοι εχουμε μια πορεια στη ζωή μας. Φυσικα.
 Καποια στιγμη ειτε απο απελπισια ειτε απο ελπιδα κοιταξαμε τα αστρα. Εγω ξαφνιαστηκα οταν διαβασα τις περιγραφες του κ. Πανόπουλου να περιγραφουν στην ουσια την ζωή μου. Βδομαδα την βδομαδα η εκπληξη μεγαλωνε. Καποια στιγμη ομως αυτο διακοπηκε. Ξαφνικά όπως αρχισε.
Ειχε αρχισει να δουλευει σαν λαμπα θυέλλης μεσα στην νυχτα η καθε προβλεψη, και ηταν σχεδον ανακουφιστικο. Τωρα τι κανουνε;
Ουτε στα καλα ουτε στα δυσαρεστα.NADA.
Ποιος μου εσπασε την λαμπιτσα μου? Ηταν κι αυτη...μια καποια λυση στο ερεβος που με τριγυριζει.
Υπαρχει άραγε απάντηση;