Στη μικρή μου πόλη επισκέπτομαι για ένα σύντομο καφέ όλους τους παλιούς μου γνωστούς. Έχω θυμώσει μαζί τους τόσο που μάζεψα ξανά τα υπάρχοντά μου για να φύγω για λίγο, και τριγυρνώ απειλώντας να τους εγκαταλείψω από το βράδυ ως το ξημέρωμα. Σύντομα τα ταξίδια μου, έχω ένα σάκο με όλα μου τα ρούχα ανάκατα - βγάζω κάθε φορά αυτό που χρειάζομαι για την περίσταση. Ακόμα πιο σύντομοι έρωτες - για την έννοια του χρόνου, ανύπαρκτοι.

Αυτό που ξέρω από μικρός είναι να μαθαίνω. Αεί διδασκόμενος από ολοστρόγγυλους κύκλους στην άμμο και τη γεωμετρία στα αλεπάλληλα κύματα, αδαείς κολυμβητές που πνίγονται στην ακτή και τους πετάω το σωσίβιό μου. Μαθητευόμενος ναυαγοσώστης, ήρωας της τοπικής περιφέρειας, κληρονόμος ενός δεντρόσπιτου στην αυλή του παραιτημένου βασιλιά. Ξεχνάω πάντα να κρατάω σημειώσεις, καθόλου επιμελής στη γνώση. Ξύνω τα μολύβια μου ώστε να έχουν μύτη σουβλερή - να έχω ξίφη να πολεμώ όταν μου σπάει η ασπίδα.

Για δάσκαλος, τεμπέλης είμαι πολύ, ακόμα. Μου κουνάει το δάχτυλο ένας πιο αυστηρός από μένα. Αυτός ο δάσκαλος ξέρει να φτιάχνει φράχτες. Όταν ξυπνάς πιο αργά από όσο συνήθως, ιδίως αν μείνεις για να χουζουρέψεις, σου βάζει έναν γύρω από το κρεβάτι και πρέπει να σηκωθείς με άλμα. Μιλάει για το χρόνο με μια γέρικη φωνή γεμάτη κάλους και ενοχλεί τα χαιδεμένα αυτιά. Δεν τον ξεγέλασα με φτηνά ταχυδακτυλουργικά, ούτε καν με την οφθαλμάτη της Αιώνιας Αγαπημένης που τα παλιά τα χρόνια καθήλωνε το κοινό στις κερκίδες με ορθάνοιχτα μάτια και στόματα. Όταν του τραγουδάω, δεν χαμογελάει. Του δίνω το πιο καλό μου κρασί, και δε μεθάει. Μόνο με αγριοκοιτάζει και λέει: Πω πω, πως πέρασε σήμερα ο χρόνος!