"Δηλαδή, εμεινα χωρίς τίποτα: μόνο με μια ιστορία για μια πριγκηποπούλα που παραμένει φυλακισμένη, και έναν φτωχό αριστοκράτη που έμαθε να την διηγείται..."
Ε, όχι και τίποτα, το καλύτερο πήρες...οι ιστορίες είναι που μένουν, έτσι δεν είναι?
Πολύ ωραία ιστορία, "κλωτσάει" σε μερικά σημεία από στυλιστικής άποψης αλλά πολύ ωραία!
Γραφεις πολυ ομορφα.
Η εποχη ομως των αθωων παρθενων που καπως την επατησαν , το ξερεις, εχει περασει. Τα τειχη τα διαλεγουμε , τους φιλους μας, τα λαθη. Αυτες οι προρσελανινες υπαρξεις που εσωζονταν απο δρακους και την παταγαν απο τον πρωτο γυαλιστερο πριγκιπα..... θεε μου...... θελουν μια γερη κλωτσια στα ροδινα πισινα τους και μετα γραμμη για μεροκαματο.
"Ποιος ειναι τελικα ο επομενος σωτηρας πριγκηπας???? "
...λεμε τωρα.
παντως γραφεις ομορφα
Κακομαθημένες πριγκηποπούλες, δράκοι, οικόσιτα ζώα ,δώρα που πνίγουν και μια ψυχή που ενώ ξέρει οτι μπορεί να σκοντάψει περπατάει με το κεφάλι ψηλά!!! Πολύ ενδιαφέρον!! Γράφεις όμορφα!
.. στιχακια απο τραγουδι αγαπημενου τραγοδοποιου.. νομιζω οτι πανε στην τροπη που πηρε η συζυτηση.. δικο σας..
Κλείνεις καλά το σπίτι σου
γεμίζεις το ποτήρι σου
βαφτίζεις το κλειδί σου Φυλακή
ό,τι σ' ελευθερώνει ,σε κλειδώνει
κι ό,τι σε φανερώνει είναι που δεν το διάλεξες εσύ.
Είσαι άλλος ένας μέσα στους πολλούς
δωμάτιο σ' ένα σπίτι από καπνούς
κι είσαι μια τυφλωμένη καπνοδόχος
κι ο κουρασμένος ξενοδόχος
του άφραγκού σου εαυτού.
Κλείνεις το παραθύρι σου
και σπάζεις για χατήρι σου
τη Λέξη που αγαπούσες πιο πολύ
ό,τι δε σε σκοτώνει σε χρεώνει
κι ό,τι σε ξεπληρώνει είναι η αφεντιά σου η μισή.
H Κακομαθημένη Πριγκηποπούλα και ο Φτωχός Αριστοκράτης
"Μικρούλη, δε μεγάλωσες. Δεν ξέρεις. Δεν έχεις μάθει."
Ε, όχι και τίποτα, το καλύτερο πήρες...οι ιστορίες είναι που μένουν, έτσι δεν είναι?
Πολύ ωραία ιστορία, "κλωτσάει" σε μερικά σημεία από στυλιστικής άποψης αλλά πολύ ωραία!
Όπως και στην ζωή μας τώρα...
Πόσοι και πόσες έχουν αντίστοιχα ένα κελί...
Όμορφο Johnny...
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Ά όταν έκτιζαν τα τείχη πώνς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκου΄σα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεοισαν από τα τον κόσμος έξω.
Η εποχη ομως των αθωων παρθενων που καπως την επατησαν , το ξερεις, εχει περασει. Τα τειχη τα διαλεγουμε , τους φιλους μας, τα λαθη. Αυτες οι προρσελανινες υπαρξεις που εσωζονταν απο δρακους και την παταγαν απο τον πρωτο γυαλιστερο πριγκιπα..... θεε μου...... θελουν μια γερη κλωτσια στα ροδινα πισινα τους και μετα γραμμη για μεροκαματο.
"Ποιος ειναι τελικα ο επομενος σωτηρας πριγκηπας???? "
...λεμε τωρα.
παντως γραφεις ομορφα
ναι, όντως...
Κλείνεις καλά το σπίτι σου
γεμίζεις το ποτήρι σου
βαφτίζεις το κλειδί σου Φυλακή
ό,τι σ' ελευθερώνει ,σε κλειδώνει
κι ό,τι σε φανερώνει είναι που δεν το διάλεξες εσύ.
Είσαι άλλος ένας μέσα στους πολλούς
δωμάτιο σ' ένα σπίτι από καπνούς
κι είσαι μια τυφλωμένη καπνοδόχος
κι ο κουρασμένος ξενοδόχος
του άφραγκού σου εαυτού.
Κλείνεις το παραθύρι σου
και σπάζεις για χατήρι σου
τη Λέξη που αγαπούσες πιο πολύ
ό,τι δε σε σκοτώνει σε χρεώνει
κι ό,τι σε ξεπληρώνει είναι η αφεντιά σου η μισή.