Δεν αδειάζει ο χρόνος κι η σκέψη πάνω στη γραφή. Σα να κιοτεύουν τα λόγια ν'ανταμώσουν τον έξω κόσμο.  «Πού θα πάς λιποψυχία,κάπου θα σε πετύχω τώρα που ορκίστηκα άυπνη».''Να αποφεύγεις τους κόμπους πάνω στα γράμματα'', θυμήθηκα τη πρώτη δασκάλα, μα θέλω να της πω πως οι κόμποι καρτερούν τη σκέψη, τους λυγμούς, τις γραφές. Θα'ναι που τα παιδιά μαθαίνουν τους ήχους πρότερα από τις λέξεις, ίσως για να κυβερνάνε τις σιωπές στους χρόνους που θα'ρθουν. Γράψε μου έναν ήχο λοιπόν, με κεφαλαία χρώματα, βαρύτονα δίστιχα, σε μέτρο 12/8.




Δεν αδειάζει ο χρόνος κι η σκέψη πάνω στη γραφή...Μα θέλω ν'αρχίσω μια πρόταση που να λέει
Αγάπη.

Υ.Γ Αυτά. Γιατί είναι οι μέρες τέτοιες...που απελπίζουν τα θαύματα. Μα θέλουν και  το χρόνο τους τα θαύματα, αλλιώς θα λέγονταν διαταγές.