Ένας παλιός ινδικός μύθος διηγείται πως κάποτε όλοι οι άνθρωποι ήταν θεοί.

Έκαναν όμως τόσο μεγάλη κατάχρηση της θειότητάς τους ώστε ο Μπράχμα, ο κύριος των θεών, αποφάσισε να τους αφαιρέσει τη θεϊκή εξουσία και να την κρύψει κάπου όπου θα ήταν αδύνατον να την ξαναβρούν. Το μέγαλο πρόβλημα που ανέκυψε ήταν το να βρεθεί μια κρυψώνα.

Όταν οι μικρότεροι θεοί κλήθηκαν σε συμβούλιο για να επιλύσουν το πρόβλημα, πρότειναν: ''Να θάψουμε τη θειότητα του ανθρώπου μέσα στη γη''. Ο Μπράχμα όμως απάντησε: ''Όχι, γιατί ο άνθρωπος θα σκάψει και θα τη βρει''.

Τότε οι θεοί είπαν: ''Να ρίξουμε λοιπόν τη θειότητα του ανθρώπου στα τρίσβατα των ωκεανών''.

Όμως πάλι ο Μπράχμα είχε αντίρρηση: ''Όχι, γιατί αργά η γρήγορα ο άνθρωπος θα εξερευνήσει τα βάθη όλων των ωκεανών και είναι βέβαιο πως θα την ξαναβρεί''.

Τότε οι θεοί κατέληξαν: ''Δεν ξέρουμε που να την κρύψουμε γιατί δε φαίνεται να υπάρχει πάνω στη γη ή μέσα στη θάλασσα τόπος στον οποίο δε θα φτάσει κάποτε ο άνθρωπος''.

Τέλος, ο Μπράχμα είπε: ''Να τι θα κάνουμε με τη θειότητα του ανθρώπου: Θα την κρύψουμε στα τρίσβατα του ίδιου του του εαυτού, γιατί εκεί είναι το μόνο μέρος όπου δε θα σκεφτεί ποτέ να ψάξει''.

Κι ο μύθος τελείωνει ως εξής: ''Από τότε ο άνθρωπος έκανε το γύρω της γης, εξερεύνησε, αναρριχήθηκε, βυθίστηκε, έσκαψε και συνεχίζει αναζητώντας κάτι που βρίσκεται μέσα του''.

Με έπιασε στην ύπνο η έκκλειψη......Πάλι...Παλι με ένα παραμύθι....Μάλλον θα πρέπει να γίνω "παραμυθου"δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που γίνεται κάθε φορά που το φεγγάρι ή ο ήλιος σκιάζονται :D