Γράφω..

 Με μιαν απατηλή Κλίμακα Λέξεων, ίσως για να δικαιολογήσω. Τι?? Τα πάντα, Τίποτα, κάτι που ακόμα δεν έχει γίνει.

Σε ποιόν?

Το μυαλό μου νήχεται στην αγωνία.

Εύλογο είναι ότι αναζητώ. Τι όμως? Αυτό που αναζητώ το βρίσκω? Με βρίσκει αυτό  ακριβώς επειδή το αναζητώ? Για να με βρει δε θεωρείται αναγκαία εκ μέρους του η Αναζήτηση?

Το Λιγότερο δεν με πείθει, έτσι κρίνω άστοχη και ενοχλητική μία απάντηση που αποφεύγει να δώσει μία ουσιώδη ερμηνεία στο γιατί..

Κάτι, με την υπαινικτική του σιγουριά με περιμένει.

" Άργησες 20 ολόκληρα χρόνια " με μαλώνει. " Συγχώρεσέ  αλλά ξέρεις, ζω … ζω μία απατηλή κλίμακα γεγονότων, ίσως για να δικαιολογηθώ. Μόλις ολοκλήρωσα κάτι που μου κόστισε πολλά χρόνια ζωής.

Κρίνω βέβαια απαραίτητο το βίωμα ενός υστερόγραφου, έτσι που να αναδιπλώνονται σημαντικές πτυχές και ασφαλώς είναι καλό να ενσωματωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες και εξελίξεις….."

"Είναι αργά"  με διακόπτει.

Προτρέχει η κατάπληξη και θα πρέπει να βιαστώ. Βραδιάζει βλέπεις και πρέπει να ….

Ο δρόμος οδηγεί… Μακρύς??

Υπάρχουν αρκετά να γίνουν και οφείλω να παρευρίσκομαι εγκαίρως στη θέση μου.. Έχω οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι έχουν γίνει αυτά που θα γίνουν. Είναι ο μόνος τρόπος άλλωστε να επινοήσω [ και αργότερα να κατανοήσω ] αυτά που μου έχουν συμβεί και να τα καταγράψω.

ΚΑΠΟΤΕΘΑΜΠΟΡΕΣΩΝΑΔΙΗΓΗΘΩ

ΤΗΝΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΙΣΤΟΡΙΑ

ΚΑΙΤΡΕΙΣ

ΨΕΥΤΙΚΕΣΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣΜΕΕΝΑΝΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

ΣΥΝΔΙΑΣΜΟ12ΓΡΑΜΜΑΤΩΝΜΟΝΟ