Κοιτάζω εξω από το τζάμι. Ξημερώνει Σάββατο. Με μία κούπα καφέ στο χέρι, το κραγιόν μου αφήνει σημάδια στην πορσελάνη.΄Όχι καμμία φίνα, μια απλή του εμπορίου είναι μα τη βρίσκω τόσο όμορφη που ταξιδεύω κάθε φορά με τα καραβάκια που είναι ζωγραφισμένα πάνω της. Κάθε ένα απο αυτά με ταξιδεύει σε ένα παράλληλο σύμπαν σε μία άλλη στιγμή του χώρου και του χρόνου. ....

....Απόψε το καράβι με αφήνει στους δρόμους της Μονμάρτης. Έχει κρύο αλλά για πρώτη φορά μου αρέσει τόσο απίστευτα αυτή η παγωμένη, καθαρή αίθηση στο πρόσωπό μου που κάνει τα μάτια μου να τσούζουν και να τρέχουν. Θα συναντήσω ένα φίλο από τα παλιά. Εναν συμαθητή μου από την κατασκήνωση που στα 10 εφυγε από την Ελλάδα.Είναι ο Γιάννης που τον λένε Ζαν. Μπαίνω σε ένα τόσο μικρό όμορφο και απλό μπιστρό που παίζει Αζναβουρ. Δύο ψηλά ποτήρια και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασι. Κοιτάζω το κόκκινο και χάνομαι πάλι. Μιά ζέστη με διαπερνά σε όλο το είναι μου. Δεν νιώθω κρύο, νιώθω 20 χρονών. Το κραγιόν μου και πάλι αφήνει σημαδι. Παίζω με τις πέρλες στο λαιμό μου, το μοναδικό κόσμημα που δέχομαι να φοράω..... γιατι καθε μία από αυτες τις έχω ονομάσει με μία σκέψη μου και μου αρέσει να ταξιδεύω με αυτές. Μιλάω γελάω χωρίς φόβο αλλά με πάθος για παρελθόν παρόν και μέλλον, ανάβω και σβήνω τα τσιγάρα μου, το κράγιόν φεύγει, εγώ ξαναβάζω. Για όλα τα ολογράμματα  του μυαλού μου, τους ανθρώπους που εκεί μου φαίνονταί τόσο απλοί και τα απογεύματα τόσο όμορφα μελαγχολικά γεμάτα. Παίζω και κάνω σχήματα με τις χαροπετσέτες. Μου μυρίζει σουφλέ και κρέπα με σοκολάτα και παραδίδομαι στον πειραμό του πρώτου επιτρέποντας στην μυρωδάτη φρέσκια κρέμα να πάρει το υπόλοιπο του κραγιόν μου. Η εικόνα που με διαπερνά είναι εκείνη ενός γεράκου με  ακορντεόν έξω από το μαγαζι. Σε εναν διαφορετικό σκοπό από αυτόν του Αζναβουρ  αλλά σε τόσο απίστευτη αρμονία και ταύτιση. Θέλω να χορέψω βάλς στη μέση του δρόμου. Δεν με νοιάζει το κρύο. Θέλω να τραγουδήσω με εκείνους τους τυπάδες στα σκαλιά κάτω από τον Ναό,να ανέβω στο καρουσέλ, να κατέβω τρέχοντας με τα τακούνια τα δρομάκια. Να χαζέψω το Παρίσι και ανοίγοντας τα χέρια μου να πετάξω πάνω από αυτο, να ταυτιστώ με την ομορφιά των κτιρίων, να περπατήσω στις τοπικές αγορές στο Σάββατο το πρωί, να αγοράσω τουλίπες, να καθήσω σε ένα μικρό καφε να πιώ τη σοκολάτα μου να διαβάσω, να βολτάρω στο Μαρε για νέες γόβες αφου τσακισα τις άλλες στα σκαλοπάτια, να μπώ σε μια αίθουσα μπαλλέτου....Και το βράδυ να μπώ στο Paris Paris και να χορέψω με το τσιγάρο μου γεμάτο κραγιόν με ανθρώπους που χορεύουν και παρασύρονται με την καρδιά και όχι το μυαλό.... In my small black dress με τις πέρλες των σκέψεών μου..Και να καταλήξω με Αζναβουρ ξανά στα δρομάκια της Μονμάρτης το ξημέρωμα να χορεύω και να γελάω φωνάζοντας μέχρι να κλείσει η φωνή μου πόσο απίστευτα μαγικά και τέλεια νιώθω .....

http://www.youtube.com/watch?v=nZvehG_Lgls

τι έπαθα πάλι απόψε....