22/02/2011.
Ραντεβού στο Μαρουσι, στις 10 το πρωί. Άντε να δω αν θα προλάβω να είμαι στην ώρα μου. H Κατεχάκη και η Κηφισίας συνήθως πήζουν το πρωί. 9.35 είμαι στην Κατεχάκη στα φανάρια που στρίβουν για Παπάγου.Μπροστά γίνεται χαμός. Σημειωτόν. Λέω να στρίψω , μήπως και κόψω δρόμο και καταλήξω ψηλά στην Μεσογείων. Τελικά στρίβω. Ανεβαίνοντας, κάπου ... στρίβω αριστερά - ΕΚΕΙ έστριβαν όλοι. Σκέφτηκα, ‘για να πηγαίνουν όλοι από δω - θα βγαίνει Μεσογέιων’ ... δεν με πολυένοιαζε αν θα έκανα λάθος, απολάμβανα τη βόλτα. Οδηγω. Τριγύρω ‘χωράφια’ και στρατιωτικά κτίρια. Προσπερνάω έναν τύπο που οδηγεί ποδήλατο. Μου φανηκέ αστείο το ποδηλάτό του. Δεν έδωσα περαιτέρω σημασία, συνέχισα. Φτάνω σε ενα σημείο, όπου υπάρχει μια πινακίδα: ‘Απαγορεύεται η Είσοδος’ - Εγώ βλέπω Δρόμο όμως, όχι Kτίριο. Φρενάρω, κάνω μισή-επιτόπου στροφή αλλά αργά – αργά χωρίς να έχω καταλήξει τελικά... ‘Να Γυρίσω πίσω ή Να Συνεχίσω’? Βλέπω τον τύπο με το αστείο ποδήλατο να πλησίαζει. Να η λύση! Ακόμα μακρία αυτός – δεν τον έβλεπα καθαρά, Ανοίγω παράθυρο συνοδηγού, Κάνω νεύμα να πλησιάσει... και φωνάζω ‘Καλημέρα ... Μπορώ να σας ρωτήσω κάτι’?Πλησιάζει...Φρίζ.... Κατ... Ναι, βλέπω μια Εικόνα της Ζωής μου σε Γκρο Πλάν. Ο Σιγμα....‘θα ήθελα ... Είναι Απίστευτο’...‘Ναι, είναι Απίστευτο Φωτείνή’.....Από δω ο Λυκειακός μου Μεγάλος Έρως. Έχουμε να μιλήσουμε και να ειδωθούμε περίπου 15 χρόνια και τον είδα στη μέση του πουθενά ένα πρωινό μιας Τρίτης του 2011, στις ερημιές του Παπάγου ρωτώντας τον δρόμο.Μιλήσαμε μισή ώρα και χωρέσαμε αυτά τα 15 χρόνια ... λες και ήταν 15 μέρες.
Φύγαμε χαμογελώντας. Συνεχίσαμε τη μέρα μας ... άλλο ένα 'επεισόδιο' - από αυτά που συνθέτουν τι ονομάζουμε ζωή - είχε τέλειώσει
ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ
ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΛΙΓΗ ΩΡΑ
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ