Μπορώ να ταξιδέψω σε ψηφιακούς τόπους και να ταξιδέψω κοιτάζοντας ένα γαλάζιο κερί να καίει, να ταξιδέψω με αεροπλάνο που όλως παραδόξως το φοβάμαι, με πλοίο, με αυτοκίνητο..

Όταν ταξιδέυω με αυτοκίνητο θέλω να είναι πρωί 7:30-8:00 ντάλα καλοκαίρι και να βλέπω δρόμο μπροστά μου , τίποτα άλλο, δρόμο μπροστά μου να λιώνει μέσα στο έντονο κίτρινο του πρωϊνού ήλιου, τότε όλα έιναι πορτοκάλι και εγώ θέλω να είναι πάντα 8 το πρωί καλοκαίρι με έναν δρόμο και τίποτα άλλο, δεν θέλω να περάσει η ώρα ούτε να φτάσω, όταν φτάνω στεναχωριέμαι και είναι και μεσημέρι, δεν μ αρέσει το μεσημέρι του καλοκαιριού..

Μπορώ να ταξιδέψω στο χάος μέσα μου που με παίρνει και με σηκώνει, να ταξιδέψω παρατηρώντας άλλους ανθρώπους [ η παρατήρηση δεν είναι απλώς το αγαπημένο μου ταλέντο είναι η φύση μου] μπορώ να ταξιδέψω ονειροπολώντας ή παραδεχόμενη το τίποτα και τους μικρούς θανάτους που αναγκάζομαι να  αποδεχτώ, ξέρεις, εκείνους τους μικρούς θανάτους της κάθε προσμονής.

Κάποιες φορές νιώθω σαν να είμαι ένα κατασκεύασμα λίγων στιγμιοτύπων και μερικών μαγνητοσκοπημένων σκηνών , έτσι το βλέπω στα μάτια τους..

Οι άνθρωποι προσπερνάνε και κρατάνε από μένα ό,τι έχουν προλάβει να κοιτάξουν από την κλειδαρότρυπα ακόμα και αν εγώ την είχα σφραγίσει ρίχοντας ένα ρούχο στο πόμολο.

Κανείς δεν μπορεί να διαχειριστεί τίποτα και αυτός ο ρόλος πρέπει πάντα να πέφτει σε μένα και τότε νιώθω σαν έναν μαλάκα ζογκλέρ που πρέπει να γκελάρει τα μπαλάκια χωρίς να τα αφήσει να πέσουν κάτω.

Ο ζογκλέρ αυτού του είδους είναι ένας αιθεροβάμων γιατί συνήθως τα μπαλλάκια πέφτουν κάτω όταν τα πετάς στον άλλον και το μπαλλάκι αυτό είναι αγάπη ή έστω επιθυμία αγάπης.

Βαριέμαι τρομερά να δώσω έναν ορισμό για την αγάπη, βαριέμαι τρομερά να ορίσω όσα μπορεί να νιώσω.

Τελικά όχι, δεν είμαι 2-3 στιγμιότυπα ύπαρξης, είμαι όλα όσα ένιωσα.

Και δεν θα γίνω ποτέ όσα δεν με έκαναν να νιώσω.

Αυτό με χαλάει, αυτό και τα σκόρπια μπαλλάκια στο πάτωμα.

Ταξιδεύω και χωρίς να τα μαζέψω από κάτω.

Για να φύγω , απλώς για  να φύγω, και ας μην φτάσω πουθενά και ας μήν είναι πάντα 8 το πρωί σε έναν πορτοκαλί ατελείωτο δρόμο, ας είναι βράδυ με ψιχάλες στα τζάμια, ας είναι ό,τι θέλει αρκεί να μην παγιδευτώ στην υποψία της ξαναπαιγμένης κασέτας.

http://www.youtube.com/watch?v=FHixChYgGRI
.