Έναρξη / Φάκελοι / Εικόνες / Φώτο / Search...search...search...

Ανοίγω, κλείνω, εναλλάσσω, maximize-minimize...

Αντιπαραβολή......σοκ!

Το ήξερα.

Στην πρώτη δυό κορίτσια αγκαλιασμένα χαμογελούν ανέμελα στις περασμένες διακοπές. Τοποθεσία: Άνω Σύρα. Πίσω τους απλώνεται η Ερμούπολη και το λιμάνι. Ήλιος και θάλασσα. Αχ, αυτή η θαλασσα...

Εγώ, μ'ένα κοτσίδι απ'το οποίο δραπετεύουν ξέφρενα τούφες δεξιά-αρισερά κι ένα χρωματιστό φουλάρι. Τυλιγμένο στο λαιμό παλεύει με το νησιώτικο μελτέμι. Αφού δεν πνίγηκα από μονάχη μου, πάλι καλά! Χτυπητό πορτοκαλί. Συμπληρώνει τέλεια το μαυρισμένο μου δέρμα. Τα μάτια μου γυαλίζουν παράξενα σ' αυτήν την φώτο.

Κι εκείνη καστανή, με φιλντισένια επίδερμίδα. Δεν κάθεται ποτέ στον ήλιο. Τύπισσα γοητευτική. Πανέξυπνη, πνευματώδης και με πηγαίο χιούμορ. Παρθενοζυγάκι να ξέρεις, με Πλούτωνα στον 1ο και σύνοδο Asc... Μα πάνω απ'όλα χαλαρή, άνετη, ζεστή. Σχηματίζεται ένα τσαχπίνικο λακκάκι όταν χαμογελά χαρούμενα. Εξωπραγματική. Σαν βγαλμένη από παραμύθι. Ικανοποιημένη.

 ...Μπήκανε μέσα σέρνοντας πίσως τους τις παραφουσκωμένες βαλίτσες, μ'ένα τέταρτο καθυστέρηση περίπου. Τους περίμενα όλους με ανυπομονησία. Αγκαλιές σφιχτές, φιλιά ρουφηχτά, τσιρίδες σαν πεντάχρονα!!! Ταξιδιώτες και περαστικοί έριχναν ματιές στην αυτοσχέδια γιορτή. Ζήλεψαν που δεν ήταν κομμάτι...

Το βλέμμα μου σκάλωσε πάνω της παραπάνω απ'τον προβλεπόμενο χρόνο. Ήταν ίδια. Όχι. Ήταν διαφορετική. Όχι. Μπα, ίδια! Μάλλον έφταιγε το αντοιχτό ξανθό που δεν μπορούσα ν' αποφασίσω...

Το βλέμμα μου θα σκάλωνε πάντα παραπάνω απο 'δω και μπρός. Εκείνη το έπιανε και περίμενε υπομονετικά την ετυμηγορία.

Τί ήταν ίδιο? Τί άλλαξε? Τίποτα. Όλα.

Τί να πω? Δεν ήμουν σίγουρη. Πώς να το ξεστομίσω? Κι αν ήταν απλά η αλλαγή από το καστανό στο ξανθό? Κι αν ήταν που ήταν μαυρισμένη? Αλήθεια, γιατί ήταν τόσο μαυρισμένη??? Μήπως πήρε κιλά? Απροσδιόριστη η αλλαγή κι όμως πάντα εκεί, παρούσα. Δεν μπορούσα ν' αποφασίσω. Ενώ έδειχνε κάπως ίδια αλλά και πάλι...κάπως δεν ήταν.

Η δεύτερη φώτο τραβηγμένη, φέτος στο νησι, νύχτα. Τα κορίτσια και πάλι αγκαλιασμένα, χαμογελούν συγκρατημένα αυτή τη φορά. Γιατί?! Τί φταίει?! Τα ανείπωτα...Οι σιωπές...

Εγώ μιά απ'τά ίδια...Τα μαλλιά ξέφρενα, το πρόσωπο ηλιοκαμένο και το φουλάρι κατακόκκινο. Πνίγομαι πάλι, όμως δεν φταίει το ύφασμα αυτή τη φορά. Η έντονη ματιά όμως εκεί...

Μακάρι να μην έβλεπα. Να μην καταλάβαινα. Να μην ήξερα. Πόσες φορές το έχω ευχηθεί αυτό αλήθεια...Κουράστηκα να βλέπω πίσω από της μάσκες. Κουράστηκα να γνωρίζω ενστικτωδώς την αλήθεια. Κουράστηκα να κάνω σκληρές επιλογές και να λέω σκληρές αλήθειες. Θέλω ν'αφεθώ και να παραμυθιαστώ. Θέλω να βουλιάξω... Μπορώ?! Αυτό όμως είναι μια άλλη συζήτηση που δεν είναι της παρούσης.

Τί είναι διαφορετικό στην καινούρια φώτο λοιπόν? Όλα. Το προφανές είναι μια ξανθιά ηλιοκαμένη. Εντελώς διαφορετικό στυλ από όλα τα προηγούμενα.

Η αντιπαραβολή των φώτο επιβεβαιώνει το αρχικό ένστικτο. Όλα ήταν αλλιώς πια. Όλες οι μικρές λεπτομέρειες. Τα μάτια αλλιώς: Αλλοιωμένα. Τα χείλη αλλιώς: Γεμισμένα. Το πρόσωπο αλλιώς: Αφύσικο. Τραβηγμένο? Άσχημο? Δεν μπορώ να πώ. Πού είναι το λακκάκι?!

Τί ήταν άσχημο σε αυτήν την φώτο? Το βλέμμα. Ανικανοποίητο. Πονεμένο. Ντροπιασμένο. Σκοτεινό. Ήξερε πως ήξερα κι εγώ πιά...

Μα πώς γίνεται να μην έχει καταλάβει κανείς άλλος τίποτα? Τόσο πολύ τους πλάνεψε η ξανθοσοκολατένια ύπαρξη? Η αλλαγή μοιάζει ανεπαίσθητη...όμως είναι εκεί! Επιμένει. Παρούσα!

Τί έκανε? Γιατί το έκανε? Γιατί δεν το συζήτησε? Γιατί δεν μας εμπιστεύτηκε την ανασφάλειά της? Όλοι θα της επιβεβαιώναμε το πόσο τέλεια ήταν. Θα την γεμίζαμε τόση αγάπη ώστε να φύγουν οι σκοτεινές της σκέψεις. Τί να κάνω? Τί να της πώ? Θέλει να της πώ? Από πού ν' αρχίσω? Έχω το δικαίωμα αφού δεν αναφέρει ποτέ τίποτε? Πώς να το διορθώσω? Πονάει για το άσχημο αποτέλεσμα και πονάω κι εγώ μαζί της. Ντρέπεται...Εγώ το νιώθω και δεν μιλώ. Όλα τα νιώθω και δεν μιλώ. Πώς ν' ανοίξω τους ασκούς του Αιόλου?!

Τί θ' αλλάξει αν μιλήσω? Τί θα μείνει ίδιο? Όλα. Τίποτα.

Τί είναι φιλία? Μπορώ να επέμβω? Όχι. Τί μπορώ να κάνω? Ζήτησε βοήθεια? Όχι. Μπορώ να συμπαραστέκομαι! Πώς? Σιωπηλά? Αφήνοντάς την μόνη της? Κάνοντας τί? Ότι δεν έχω καταλάβει...?

Πληγή. Πώς να την ακουμπήσω χωρίς να την πονέσω? Την αγαπώ. Είναι η φίλη μου...