Θεσ/νίκη, 28/10/2011

Θα μου επιτρέψετε να είμαι αυτοβιογραφική, δεν έχω διάθεση για γενικολογίες , δεν θέλω να αναλύσω καμμία κατάσταση, θέλω να πω μόνο πως εγώ πήγα στην παρέλαση για να καμαρώσω τις μικρές μου ανηψιές ντυμένες ως Μακεδόνισες.

Αυτό που έγινε εκεί ήταν αυθόρμητο, ήταν πηγαίο, ήταν ενωτικό.

Κάποια στιγμή κατάλαβα πως είχα δάκρυα στα μάτια μου.

Δεν ήμουν η μόνη.

Οι Μακεδονομάχοι άρχισαν να διασχίζουν το δρόμο της παρέλασης, ο κόσμος παραμέρισε, έκανε χώρο, πέρασαν, χειροκροτούσε.

Όσοι φορούσαν εθνικές στολές διέσχισαν όλο το δρόμο μαζί με τον κόσμο.

Κι έτσι, καμαρωσα και τις ανηψιές μου.

Ήταν η πρώτη φορά , μετά από τόσες διαδηλώσεις, καπνογόνα, κουκουλοφόρους, διαμαρτυρίες, αγανακτισμένους , που δεν ένιωσα μόνη ενάντια σε μια απίστευτη κατάσταση.

Ένιωσα πως όποια και αν είναι η συνέχεια, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε οτι θα είναι κοινή ,πως θα πρέπει, όποια και αν είναι η συνέχεια αυτή να μας ενώσει και να μας ενδυναμώσει.

Σήμερα , ήταν μία πολύ σπουδαία μέρα.

Επέτειος του ΟΧΙ

Και η αρχή του...Κι όμως..... ΟΧΙ ρε γμτ, ΟΧΙ...