“…με ξάφνιασε τόσο που τα πόδια μου κόλλησαν στην γη. Αδίστακτος ο άνθρωπος. Ήθελα όμως να δω ξεκάθαρα αυτό το χαρακτηρισμό στο πρόσωπό του. Αδίστακτος μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε άλλο. Υπήρχε γραμμένη, λες, η λέξη στο μέτωπό του. Αλλά… Αλλά εγώ η ακατανόμαστη τον έβρισκα και εξαιρετικά γοητευτικό. Ήμουν κι εγώ, λοιπόν, αδίστακτη.  Με τον εαυτό μου.

Η Πανσέληνος γενικά έφερνε τα πάνω κάτω στο σύστημά μου και μόνο με την εμφάνισή της στον ουρανό, οπότε τώρα που συνέπεσε με μια περίοδο όπου η καθημερινότητα στη γη έκοβε σαν ξυράφι, με αγρίεψε ακόμα περισσότερο.

Του ζήτησα να γονατίσει… Αρχικά αρνήθηκε θεωρώντας το αστείο και εξευτελιστικό. Δεν του έκρυψα πως αυτό ακριβώς ζητούσα, να εξευτελιστεί…  Άλλωστε ήταν συνηθισμένος πια. Δεν θα προκαλούσε έκπληξη σε κανέναν…

Ήταν μια κίνηση απελπισίας… Δίστασε, ξαναδίστασε, αλλά γονάτισε, εκεί στη μέση του δρόμου… Έγινε περίγελος των περαστικών αλλά και του μυστηριώδους φεγγαριού που είχε ξελιγωθεί στο γέλιο.

Είναι απίστευτο όμως τι είναι ικανός να κάνει ένας άντρας για να πετύχει τον σκοπό του, αλλά και το πόσο σκύλα μπορεί να γίνει… μια γυναίκα.”

 Εκδ. Λιβάνη

      http://youtu.be/SUZIB_TNfOQ