Ακόμα μια μέρα στην Ελλάδα του 2012.

Στα αυτιά μου,  η φράση της Κανέλλη « θέλουμε τις ζωές μας πίσω»

http://www.dailymotion.com/video/xoikuw_yyyyyyy-yyy-cnn-yyyyyyyyyy-y-yyyyyyyy-yyy-yyy-yyyy_news

 Έχω εξαγριωθεί.

 Δεν μπορώ πια να παρακολουθήσω όλα όσα λέγονται, είναι πολλά, όσα λέγονται είναι πιο περίπλοκα από όσα ξέρω, τα μακροοικομικά μεγέθη, τα μικροοικονομικά μεγέθη, το έλλειμμα, τα spreads, οι συσχετίσεις, οι εξαρτήσεις, τα κόμματα( ω ! ) , οι αρχηγοί ( ε? ) η φτώχεια (καλά)  ο φόβος.

Αυτό που με νευριάζει είναι αυτός ο φόβος που μας περνούν ενδοφλέβια όπως τον ορό, έτσι νιώθω , πως με έχουν βάλει μία βελόνα που μου δίνει στάλα στάλα αυτό το φάρμακο της ύπνωσης, του πειθαναγκασμού.

Με ( μας ) φοβερίζουν θα, θα, θα…

Θα τι?

Τώρα δηλαδή, τι?

Ποιοί είναι όλοι αυτοί, από πού μαζεύτηκαν τόσοι εθνοκράτορες?

Κάποτε κοροϊδεύαμε τους «εθνοπατέρες» για να τρέμουμε με όσα μας προλέγουν για τις ζωές μας οι εθνοκράτορες.

Κάποτε μας υποσχόταν θάλασσα, τώρα, ότι θα πνιγούμε συνοπτικά και αύτανδρα ως χώρα.

( Προφανώς στη θάλασσα που θα μας έφερναν.)

Η φάση στην οποία μας έχουν βάλει θυμίζει και αυτήν θάλασσα.. είναι σαν να μας ζητάνε να την  αδειάσουμε κρατώντας κουβαδάκια χωρίς  πάτο.

Θα, θα, θα, τι?

Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει.

Καθόμαστε ως έθνος και ακούμε παραμύθια και φοβέρες με μπαμπούλες.

Κάθομαι και ατενίζω αυτούς που μας τα λένε.

Χειρότεροι και από μπαμπούλες.

Το πρόβλημα δεν είναι αν θα χρεοκοπήσουμε, το πρόβλημα είναι ποιοι θα είναι αυτοί που θα αναλάβουν να ηγηθούν τα της επόμενης μέρας.

Είμαστε ανέτοιμοι ως πολίτες, όχι επειδή δεν πρόκειται να αντέξουμε, αλλά επειδή δεν διεκδικήσαμε την επόμενη μέρα μας  – και είχαμε χρόνο να μετράει αντίστροφα από τη στιγμή του ΔΝΤ ως σήμερα, είχαμε και έτσι δεν έχουμε πια δικαιολογίες- δεν την διεκδικήσαμε παρά πειθαρχήσαμε στην υποσχετική για αναβολή της.

Και στο φόβο.

.