Silia81…..Ναι… θυμάμαι ότι παρακολουθώντας τη Λάμψη είχα φρικάρει όσο και η Σέλει Ντιβάλ τη στιγμή που ανακάλυπτε ότι ο σύζυγός της στις εκατοντάδες σελίδες του μυθιστορήματος που υποτίθεται ότι δακτυλογραφούσε κάθε μέρα επαναλάμβανε μια και μοναδική φράση: “All work and no play makes Jack a dull boy”…. Τέλος πάντων… Κριός, Σκορπιός….Σκορπιός, Κριός...Κυβερνήτης του Κριού ο Άρης…Παραδοσιακός κυβερνήτης του Σκορπιού ο Άρης… Ο Ήλιος σου στο Κριό (με Άρη στον Κριό και σύνοδο Ήλιου/Άρη), ο ωροσκόπος σου στον Σκορπιό… «Λες και μέσα μας τʼ αντίθετα τραβάν να ψηφίσουνε στο ίδιο παραβάν /σαν αιώνιο Ιησούν ή Βαραβάν του ανθρώπου η φύση». Μα είναι τελικά τόσο ξένοι ο Κριός με τον Σκορπιό όταν έχουν ( ή εν πάσει περιπτώσει είχαν) κοινό κυβερνήτη; Ο Άρης στο Κριό συμβόλιζε την αρσενική δύναμη ενώ στον Σκορπιό την θηλυκή του πλευρά. Ο Ιάσων συμβολίζει τον Άρη στο Κριό και η Μήδεια τον Άρη στο Σκορπιό. Ο Άντρας/Κριός γεννάει Αλήθεια, η Γυναίκα/ Σκορπιός γεννάει Ζωή. Ο Άρης στον Κριό δίνει μορφή στο χάος του συναισθήματος…Ο Άρης στο Σκορπιό δίνει βάθος στο συναίσθημα…Ενώ είναι συμπληρωματικοί στις λειτουργίες τους τις περισσότερες φορές επιλέγουμε την μια άκρη καταπιέζοντας την άλλη. Όταν αισθάνεσαι ότι πνίγεσαι από το βάθος του Σκορπιού ανεβαίνεις στην επιφάνεια και όταν ο έξω κόσμος μοιάζει τρομερά μουντός και προβλέψιμος κάνεις βουτιά μέσα σου. Πάντα λειψός και ποτέ ολόκληρος. Το φάντασμα ενός αποχωρισμού που έχει συντελεστεί σε κάποια φάση της παιδικής ηλικίας και η αίσθηση της απώλειας φαίνεται ότι είναι οι αιτίες της κατάθλιψης του Σκορπιού…Η ανάγκη του Σκορπιού να ενωθεί με κάτι, είτε αυτό είναι ένας άνθρωπος, μια δουλειά, ένα αντικείμενο ή οτιδήποτε… δεν μπορεί να ξεπεράσει το σκόπελο ότι κάποια στιγμή το πρόσωπο που ενώθηκε μαζί του χάνεται, ότι η δουλειά μπορεί να μην υφίσταται κάποια στιγμή, ότι η απώλεια είναι μέρος της ζωής … Έτσι κάθε φορά που ένας Σκορπιός αντιμετωπίζει μιαν απώλεια αυτή μοιάζει με απόρριψη και προδοσία ακόμα κι αν συντρέχουν ρεαλιστικοί λόγοι που επιβάλλουν το τέλος…Η ενστικτώδης αντίδρασή του τότε είναι οργή, θυμός, επιθετικότητα που στρέφεται είτε προς τα μέσα ως αυτοκαταστροφή είτε προς τα έξω σαν βία. Όταν η Δήμητρα έχασε την Περσεφόνη- όταν την απήγαγε ο Πλούτωνας- η αντίδρασή της ήταν να καταστρέψει κάθε ζωή επί της γης σκορπίζοντας τη καταστροφή και το σκοτάδι. Η εγκατάλειψη επαναφέρει στην επιφάνεια το πρωταρχικό τραύμα της «προδοσίας» κάποιου από τους δύο γονείς και επανενεργοποιεί την έκρηξη και την οργή. Όταν στην εικόνα μπαίνει και ο Κρόνος κάνοντας δύσκολες γωνίες με ωροσκόπο και Σελήνη τότε αισθάνεσαι ότι κάποιος σού ξεκολλάει κάθε μέρα τον επίδεσμο από τη πληγή. Η πληγή για να κλείσει χρειάζεται να την δεις με ανοιχτά τα μάτια, να την αντιμετωπίσεις χωρίς αναισθητικό και να αφεθείς στο πόνο. Παραφράζοντας τον Νίτσε «ένας άνθρωπος βρίσκεται σε μια μεγάλη στιγμή της ζωής του όταν βρίσκει το θάρρος να επαναπροσδιορίσει το κακό στον εαυτό του θεωρώντας ότι αυτό είναι ότι καλύτερο διαθέτει». Με λίγα λόγια- όταν αισθανθείς Μηδέν τότε συνειδητοποιείς ότι είσαι ήδη Κάτι. Με γεμάτο τον άξονα 5ου-11ου έχεις ανάγκη από νόημα, έκφραση, δημιουργικότητα, όνειρα και κοινούς στόχους. Το Νόημα που δοκιμάζεται σε σένα με τον Κρόνο είναι πρωταρχικής σημασίας. «Σχεδόν το ένα τρίτο των ασθενών μου δεν είναι κλινικά νευρωτικοί. Αυτό από το οποίο υποφέρουν είναι η έλλειψη νοήματος και σκοπού» λέει ο Γιουγκ. Όταν αδειάζουμε από νόημα γεμίζουμε από κατάθλιψη. Όμως σαν γεννημένη καλλιτέχνης που είσαι- ακόμα κι αν δεν έχεις βρει τρόπο να εκφραστείς- ξέρεις ότι το Εγώ (Κριός) είναι η ευφυΐα μας αλλά όταν ο Άλλος γίνεται μέρος της ύπαρξής μας (Σκορπιός) τότε φεύγουμε από την νηπιακή ηλικία και ενηλικιωνόμαστε ( Κρόνος) χωρίς να σκοτώσουμε το παιδί μέσα μας( 5ος). Και κάτι τελευταίο: Αν καταργήσεις την απελπισία καταργείς κατευθείαν και την ελπίδα.
Προς silia81