Με αφορμη μια επισκεψη που εκανα στο Facebook,οπου ειδα πολλους οπαδους της Candy,θυμηθηκα αυτη τη σειρα κινουμενων σχεδιων που μας ειχε καθηλωσει μπροστα στη τηλεοραση...καθε απογευμα,εκει καπου στις 5 μ.μ....γιατι αραγε μας ειχε συγκινησει τοσο πολυ αυτο το τρελοκοριτσο-σιφουνας-αγοροκοριτσο-δε σταματω πουθενα-miss fix it-παρορμητικο καλοκαρδο πλασμα?Πως μας εκανε τοσο ευκολα να κλαιμε ή να ξεκαρδιζομαστε στα γελια?Γιατι κατεληξε ετσι η ιστορια με τον Terry?Γιατι τη νοσταλγουμε τοοοσο πολυ?Οσοι ειναι πανω απο 25 χρονων,λογικα, τη θυμουνται πολυ καλα...αφιερωμενο στα παιδικα μας απογευματινα σουαρε...καλο απογευμα....Υ.Γ....πολυ κριαρι πρεπει να ηταν αυτο το πλασμα...non?