in between the thinking and the saying, the word that i cant believe ....ειναι μαλλον μετα τη χιλιοστη ακροαση... οσο το ακους σου σκανε οι λεξεις μονες τους
in between the thinking and the saying
threw away what i can't believe
tell me how you lose this feeling
all moods have been dealt and played
tell me how you lose this feeling
all hands have been cut and waved
i have always been your vegetable
and you my Swedenborg
i would drop myself through black holes
to end up at your door
there's no one else to get hung about
and there's nothing else makes you twist
you set yourself up
the lightening bolt hit
you watched yourself change
and no one's left to blame
the helicopter's spotlight shaking
hungry orson on the make
the less you put yourself in
the less you feel so fake
suddenly i'm alright
and it 's time for you to go
you set yourself up
the lightening bolt hit
you let yourself change
now everyone's to blame
and the gulf sign split the screen up
and the gulf sign split the screen up
and the gulf sign split the screen up
and the gulf sign split the screen up
and the gulf sign split the screen up
Να δω πόσες μέρες θα μου φάει το νέο κόλλημα που μου δημιούργησε ο φοο. Και τι ωραία να ξυπνάς με ένα τόσο μελωδικό τραγούδι, που σε κάνει να θες να σηκωθείς να χορέψεις, να τραγουδήσεις.... χαχα!
Να αποτολμήσω κάτι από το ρεφρέν? Μου φαίνεται λέει κάτι τέτοιο:
You've set yourself (on) fire
the lightning bulb fades
you've waltzed yourself to shame ή you've watched yourself through shame, τη δεύτερη φορά you've let yourself feel/through shame
και τη δεύτερη φορά λέει everyone's to blame
στο πρώτο κουπλέ all words have been down the drain (?)
λοιπον τα λεφτα ολα πανε στο υδροχλωρικο ασυζητητι ...(θα το επινα κιολας γι αυτο που εκανε...!) αλλα πετ υποσχομαι οτι πιουμε θεσσαλλινικη να ειναι απο μενα...!! (αν και οι στιχοι που βρηκες ηταν πανασχετοι...για κατι and και κατι it θελεις να μου φας τα λεφτα κακουργε..!!)
ε ναι σορρυ.. ειχα παραλειψει να αναφερω το επιθετο μου.. ειναι απο γνωστο αθηναικο τζακι!!... τα αξιζες υδροχορικο! κοιτα πως κανει ο τυχοδιωκτης φιλος μας!!
..αυτα να τα πεις στον Δογκανο...κατσε να δω λιγο και την ερμηνεια σου...χμμμ...
You've set yourself (on) fire
the lightning bulb fades
you've waltzed yourself to shame
χαχαχα καθαρα 80s pop style!! θα μπορουσαν οι duran duran να εχουν γραψει αυτους τους στιχους! πως το λεγαν εκεινο το κομματι με το βιντεο με το ελικοπτερο που πεφτει?? dance into the fire η κατι..? pet τι το περασες?? step into the 90s for starters..!!
μπορει να ειναι αυτο, δε σε χτυπαω με τιποτα στα 80s.. αλλα και το dance into the fire δεν ειχε ενα ελικοπτερο που εκρυγνηται, αν δεν με απαταει η παιδικη μνημη μου.. το λατρευα το κλιπ...χαμος γινοταν!
λοιπον πετ κοψε.. μη μου χαλας το κολλημα και σεβασου την κομματαρα ή αντιστροφως... δηλαδη τι να πω εγω για το it's my prerogative και το οοοοοοοh vienna? (καγχασμοι)
δε θα διαφωνησω αν και οι duran duran ειναι απο ισως η ονη μπαντα που εκανς reunion για να βγαλει το καλυτερο κομματι της http://www.youtube.com/watch?v=YaTL6VAr2RY
τελος παντων με αυτα και με αυτα αποσπωμαι απο το να χαιρομαι τον καφε μου με την κομματαρα συνοδεια στιχων που ειχε την ευγενη καλοσυνη να μου παρεχει η ydro
Foo, δες τι ανακάλυψα ψάχνοντας τα eighties... Μια πολύ συμπαθητική δηθενιά, που δεν τη θυμόμουνα καθόλου... Εσύ, που είσαι γνήσιος δήθεν, για πες μου τη γνώμη σου... Καλό ή μάπα? Μην το κράξεις μόνο και μόνο επειδή άρεσε σε μένα, εντάξει? http://www.youtube.com/watch?v=QBteQR0E8cA
πολυ καλο αν και με εκνευριζει φοβερα αυτο το ρομποτικ περφορμανς με φουλ μεικ απ των 80s.. εν τω μεταξυ δεν αναφερεις ποτε τα οροσημα της δεκαετιας... http://www.youtube.com/watch?v=VXa9tXcMhXQ και http://www.youtube.com/watch?v=IdwbEa10CF4
ε μα εσυ εισαι φοβερος... ουτε peter gabriel.. ουτε talking heads.. για να μην μπω για faith no more και my bloody valentine που εισαι 'τι κανεις πετ μου? κουκια σπερνω..'
Πάρε κι ένα τραγούδι από τα nineties για να θυμηθείς λίγο τι σημαίνει μελωδία... Και τα άλλα που λες τα ακούω βερεσέ... http://www.youtube.com/watch?v=VghnM9LJ1R0
elvis the king man... τα εχω ολα του ...αλλα τα 80s!! xaxa.. this years model, trust, κλπ... πηγα και στο ηρωδειο το καλοκαιρι και ειχα μεινει με το στομα ανοιχτο... ατομαρα!!!
Χαρείτε, χαρείτε λίγο ακόμα... Είναι ο Ποσειδώνας 24 χρόνια στα ζώδια του Κρόνου... Μεγάλη καταστροφή, πήξαμε στη μιζέρια... Δεν θα μπει στους Ιχθείς? Να δω πού θα τρέξετε όλοι εσείς να κρυφτείτε...
Μμμμ... Έχει κάτι το κοριτσάκι... Μου άρεσε το πιο σλόου μέρος στη μέση για αρχή... Θέλει δουλειά, όμως... Και φέρνει λίγο από Αντζελίνα? Ως εμφάνιση εννοώ...
Ε, άμα το λέει, να της δώσω μια ευκαιρία... Δεν μπορώ να καταλάβω πώς επικράτησε η άποψη ότι οι μελωδίες πρέπει να είναι frustrated και να μην εκδηλώνονται στο έπακρον... Α, ρε Ποσειδώνα πήγαινε αμάσως στους Ιχθείς!
τι εννοεις με αυτο?? πως ειναι η εκδηλωση της μελωδιας για σενα? οπως στην κλασσικη μουσικη και την κλασσικη φορμα? επειδη εχει γινει τοσο πολυ we have to twist things a little bit to keep it interesting πλεον...
Καταλαβαίνεις όμως ότι όταν έχω μεγαλώσει με αυτό http://www.youtube.com/watch?v=Xx53c_6h-W4 για παράδειγμα, αν και ήθελα να βάλω το An innocent man, έτσι αντιλαμβάνομαι τη μελωδία... Τα άλλα δεν ανοίγουν... Πάλι μου κόλλησε το youtube...
pet εισαι εγκλωβισμενος στα κλασσικα chord progressions οπως αυτα συνεβησαν στην κλασσικη μουσικη, επισης στη φορμα verse - chorus -verse και στην slick παραγωγη ηχου... παιδι μου εισαι stuck!! αν και σαρεσει...
να ανοιξεις τα αυτακια σου ... οπως στην κλασσικη μουσικη δεν υπαρχει μονο ο μπετοβεν και ο τσαικοφσκυ... παιξαν bartok, rimsky korsakof, ravel, Stockhausen που επαναπροσδιορισαν τα πραγματα
Ξέρεις τι γίνεται? Όταν θες να ξεφύγεις από το κλασικό, χρειάζεται προσοχή. Γιατί ακούς και σου προτείνουν ο,τιδήποτε, αρκεί να μην είναι κλασικό. Και πάντα πίστευα ότι το καλό δεν χάνεται. Κάποια στιγμή θα βρει το δρόμο του στο mainstream κοινό... Φτάσαμε να ακούμε ό,τι νάναι, αρκεί να ξεφεύγει από τις κλασικές φόρμες...
Και παραδέξου ότι μόλις πάει η Φιόνα στο Νο 1 θα την πετάξεις στα κάλαθα των αχρήστων και θα ψάξεις για κάτι ακόμα πιο αντιεμπορικό... Για αυτό και οι επιλογές σας πρέπει να είναι σίγουρες... Διαλέγετε κάτι που ξέρετε από την αρχή ότι δεν θα πουλήσει...
..απο την αναγκη σου για αλλαγη κοιτας και ψαχνεις το καινουριο... η μαλλον σε συναρπαζει το καινουριο οπως σε συνερπασε το κλασσικο καποτε (που για σενα ηταν καινουριο..) τς τς ... μετα εγω εχω ποσειδωνα στον 4!!
Εσύ φοο μπορεί να μην είσαι σε αυτήν την κατηγορία, αλλά πίστεψέ με το έχω δει πάμπολες φορές να συμβαίνει... Και το έχω κάνει κι εγώ, στο σινεμά όμως...
οτι ναναι λες πετ... η φιοννα ππηγε και στο νουμερο ενα απλα την ακουμε ακομα γιατι ειναι γνησια καλλιτεχνικη εκφραση και γι αυτο πρωτοτυπη. οταν αγαπας κατι το περνας στο επομενο level... προσφερεσαι σε αυτο και του προσφερεις
Συμφωνώ, βεβαίως! Και πρέπει να ψάχνεται κανείς γιατί από εκεί θα βγει το καινούριο. Δεν μπορώ όμως να αποθεώνω το πειραματικό, μόνο και μόνο επειδή είναι καινούριο. Το πειραματικό αυτό εξυπηρετεί, να φέρει το καινούριο στο mainstream. Ο στόχος πρέπει πάντα να είναι ο πολύς ο κόσμος. Δεν συμβαίνει καθόλου όμως έτσι. Δεν θέλουμε να περάσει στο πλατύ κοινό, γιατί θέλουμε να ξεχωρίζουμε, δεν είναι δυνατόν να ανήκουμε στην πλέμπα. Και αυτή τη νοοτροπία μπορώ να την καταλάβω στην εφηβεία, όπου είναι σημαντικό να αυτοπροσδιοριστούμε, όταν όμως συνεχίζεται επ'άπειρον, επίτρεψέ μου να κρατάω μια πισινή...
Το θέμα μου δεν είναι η Φιόνα... Η όποια Φιόνα... Αν αρχίσει να αγοράζει τα Cd της μέχρι και το 15χρονο γειτονόπουλο, τι θα κάνεις? Και επαναλαμβάνω, δεν μιλάω για σένα προσωπικά...
γιατι πισινη πετ?? μπορει να ειναι η αγαπη για το αντικειμενο..!! ..ασε που εγω δεν ανηκω σε αυτη την κατηγορια... μαρεσει το καινουριο οταν εχει αναφορες στο μεσα μου
Και είναι λογικό όταν κάποιος ακούει όλη μέρα μουσική και είναι το βασικό ενδιαφέρον του, να έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από έναν μέσο ακροατή... Γιατί βαριέται τα ίδια και τα ίδια... Δε μπορώ όμως να βλέπω το Ποπ και ροκ π.χ., ή μάλλον έβλεπα, να μπαίνουν δεκάρια μόνο στα παντελώς άγνωστα. Βάλτε ρε παιδιά και κάνα δεκάρι κάπου αλλού...
θα χαρω πετ αν γινει αυτο ... θα χαρω... επιτελους θα υπαρχει γουστο και ευαισθησια που αυτο συνεπαγεται και ειναι συνεπαγωγη πολλων αλλων πραγματων (κατι τετοια πραγματα δεν συμβαινουν απο τη μια μερα στην αλλη και δεν θα συμβουν και εξ ουρανου)
Ε, να βλέπεις? Η προκατάληψη καλά κρατεί... Και μόνο η ερώτησή σου λαχ, με δικαιώνει απόλυτα. Μη τυχόν και μιλήσεις για εμπορικό, αυτομάτως ο άλλος θεωρεί ότι ακούς Βανδή... Κι αυτό είναι πολύ πιο κλειστή και καθόλου ευέλικτη νοοτροπία από τη δική μου... Λαχ, γενικά μιλάω έτσι?
το θεμα ειναι η βιομηχανια γιατι να τροφοδοτει τα αυτια των παιδιων με το υποτιθεται ευπεπτο?? κατι ειναι ευπεπτο οταν το εχεις συνηθισει να το τρως καθημερινα..στο επιπεδο της δημιουργιας οσοι δημιουργει γραφουν με στοχο το να αρεσουν στο κοινο ειναι fundamentally αποτυχημενοι... τα σεβη μου john!!
Είχα πει αυτό πρώτα... "Τι εννοώ... Πιστεύω, άποψή μου έτσι?, ότι υπάρχει μια κλίκα αριστερομουχλιασμένων η οποία λυμαίνεται τα καλλιτεχνικά πράγματα στην Ελλάδα. Δεν εννοώ 5 συγκεκριμένους ανθρώπους, αλλά μια συγκεκριμένη νοοτροπία που κυριάρχησε... Όταν αυτή η κλίκα συνειδητοποίησε ότι έχασε την επαφή της με τον απλό κόσμο και άρχισε να μην πείθει κανέναν, έκανε μια στροφή προς το εμπορικό, άρπαξε μερικούς ανθρώπους και τους απέδωσε καλτ στάτους, Βέγγος π.χ. Δηλαδή, κράτησαν μια απόσταση από την πλέμπα, τον κοσμάκη, αλλά είπαν αν θέλετε εμπορικό, ακούστε αυτόν ή δείτε αυτήν... Μια από αυτές τις περιπτώσεις νομίζω είναι κι η Βιτάλη..."
Και μετά αυτό: "Υπάρχουν δύο Νταλάρες όπως και δύο Αλεξίου, πριν και μετά... Μα αυτό ακριβώς, η νοοτροπία αυτή θέλει να υπάρχουν τα σκυλάδικα, οι Φοίβοι κι οι Καρβέλες, για να μπορεί να φαίνεται η διαφορά τους ξεκάθαρα και να δηλώνουν έντεχνοι. Δεν επιθυμούν καθόλου να υπάρχουν καλλιτέχνες crossover, δηλαδή και ποιοτικοί και με εμπορική απήχηση γιατί έτσι καταργείται η ύπαρξή τους και καταρρέει ο μύθος ότι το ποιοτικό δεν πουλάει, με τον οποίο είμαστε όλοι διαποτισμένοι. Για αυτό και ποτέ δεν δέχθηκαν στην ομάδα τους τον Κραουνάκη. Γιατί δεν του συγχώρεσαν ποτέ την επιτυχία." Λαχ, βάλε κι εσύ τα σχόλιά σου, αν θέλεις...
το μεινστριμ ειναι η βανδη σημερα και ο πετρελης ..και αλλα τετοια ..
το ερωτημα ειναι .. πιστευουμε οτι τι ειναι επιτυχες καθοριζεται απο πανω μονο ή και το κοινο το διαμορφωνει?
εγω νομθζω το δευτερο ... αν ας πουμε απο αυριο ..παιζαν σκαουτ νιβπλετ παντου .. οκ τι κις μπορει να εκανε και καποια επιτυχια το αυγο του δεινοσαυρου με τιποτα ..
δεν αρεσουν ολα σε ολους για αυτο και υπαρχουν και απειρα ηδη μουσικης ..για να απευθυνονται σε διαφορετικο κοινο ..
ο μαλαμας και ο παπακωσταντινου εχουν φανατικο κοινο γεμιζουν μαγαζια και τους παιζουν τα ραδιοφωνα παντου ... οπως και με τις τρυπες παλιοτερα ... στη βιρτιν καναν δισκους ... ποτε δεν εγιναν βανδη ή ρουβας .. δηλαδη καθολοκο φαινομενο ..
μην υποτιμαμαι την χωρα μας... υπαρχουν ολα τα ειδη της μουσικης και ακουγονται και παιζονται παντου.. το θεμα 'ευρυ κοινο' ειναι μια συζητηση που μονο ιδιοτελλεια μπορει να εμπεριεχει
πολυς κόσμος το "ξερνάει" το ελληνικό μεινστριμ ολοένα και περισσότερο, νομίζω. Μόνο ενοχλούμαι που μπαίνει πολύ στις ηλικίες σχολείου. αυτό είναι επικίνδυνο. στο συγεκριμμένο θέμα, είμαι λίγο αισιόδοξος ότι μπορεί τα πράγματα να πάνε προς το καλύτερο. οι δισκογραφικές δεν πάνε καλά, η πειρατεία(πάλι καλά!) σκοτώνει αυτή τη μουσική, απλούστατα επειδή δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να την αγοράσεις. Όσοι αγαπάνε τη μουσική, αγοράζουν τα "μικρά διαμαντάκια"-άλμπουμ, λέω...
Ναι, κι εγώ νομίζω ότι πάει σιγά σιγά να γίνει μια απόπειρα συγχώνευσης. Η γενιά του Πολυτεχνείου πάει αναγκαστικά να δώσει τη σκυτάλη στην επόμενη. Όταν μεγάλωνα εγώ όμως, ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Έπρεπε να διαλέξεις στρατόπεδο, δεν γινόταν αλλιώς...
Η έναρξη έγινε γύρω στις 16.00 με τον χαιρετισμό που απηύθυναν οι Πάνος Θεοφανέλλης -Archangel Music- και ο Ανδρέας Μ. Κουρής, διευθύνων σύμβουλος του Mad Tv. Στον χαιρετισμό αυτό, ο κος Θεοφανέλλης έδωσε μεγάλη βάση στην αύξηση των ψηφιακών πωλήσεων και το πόσο σημαντικό είναι να προφυλάξουμε τη μετάβαση στο digital, τώρα που τα πράγματα πάνε προς τα εκεί. "Το ψηφιακό περιβάλλον δε συγχωρεί λάθη" είπε συγκεκριμένα. Παράλληλα επισήμανε το μεγάλο ποσοστό που εξακολουθεί να διατηρεί η πειρατεία στα cd (κοντά στο 50%), εξαιτίας του οποίου η πολιτεία έχει χάσει έσοδα ύψους 228 εκ. Ευρώ ενώ οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι χάνουν έσοδα που υπολογίζονται σε 1 δις. 180εκ. Ευρώ.Όταν ο Ανδρέας Μ. Κουρής επισήμανε ότι στο μέλλον η μουσική μπορεί όντως να είναι "σαν το νερό", όπως αρκετοί ερευνητές υποστηρίζουν, ο Πάνος Θεοφανέλλης απάντησε "σωστά, αλλά θα πρέπει να βρούμε τρόπο να το πουλάμε εμφιαλωμένο!". "
από το 3ο athens music forum 25/04/2007
http://www.mad.tv/news/?id=24994
2. Dfa (Larry Gus)
Το All My Friends είναι το καινούργιο single των LCD Soundsystem. Κυκλοφορεί σε 7ιντσο μαζί με διασκευές από τους Franz Ferdinand και τον John Cale, που αναδεικνύουν την αξία των κομματιών (πέρα από τα κολλήματα του κοινού με τα old-school samples).
Μπορείτε να τα ακούσετε εδώ, μαζί με πολλά remixes της DFA. Επίσης, μπορείτε να κάνετε το δικό σας DFA κομμάτι, στο remixer που έχουν φτιάξει με τα samples τους.
Με αφορμή του remixer, ας σταθούμε στην λανθασμένη νοοτροπία που έχει το συντριπτικό ποσοστό των ελληνικών συγκροτημάτων.
Την Παρασκευή, στο Gagarin, ο Larry Gus έδωσε μια απογοητευτική εμφάνιση: έκανε αυτό που κάνει κάποιος στο σπιτι του, παίζοντας με το remixer της DFA. Όταν όμως θέλεις να παρουσιάσεις κάτι στο κοινό, χρειάζονται πρόβες και γενικότερα, πολλή δουλειά. Αυτό που θέλει να κάνει ο Larry Gus, είναι δύσκολο και θα έπρεπε να υπάρχουν δεύτερες σκέψεις πριν την "εύκολη" παρουσιάση του, εκτός studio, σε έναν μεγάλο χώρο όπως το Gagarin.
Το μεγάλο (ίσως το πιο σημαντικό) πρόβλημα είναι εμφανώς η απουσία managers. Το να κλείνεις συναυλίες δεν είναι τίποτα, γιατί αν παρουσιάζεις το συγκρότημά σου σε κακή φόρμα μπροστά σε 20 άτομα δεν βοηθάει. Αντίθετα, βοηθάει να υπάρχει συγκεκριμένος στόχος και πλάνο πίσω από τις όποιες κινήσεις, αυτό είναι άλλωστε η δουλειά του manager. Το να είναι όλοι φίλοι μας και να γράφουν 10 αποθεωτικές λέξεις, απέχει πολύ από αυτό που ονομάζεται δουλειά στην μουσική βιομηχανία.
Όταν θα προκύψουν managers, μπορεί να δούμε και πραγματική δουλειά, πέρα από το hype που δημιουργεί (με την καλή θέλησή του) ο M.Hulot. Οι καλές προθέσεις του, όπως και οι δικές μας, δεν αναιρούν την ανάγκη της δουλειάς, της "επαγγελματικής" προσπάθειας και βέβαια, του πραγματικού βεληνεκούς της "νέας σκηνής".
Το ίδιο ακριβώς μας συνέβη στην εμφάνιση των Matisse στο Αν, λίγες μέρες πριν τους Kaiser Chiefs. Ας σκίζεται η δισκογραφική (απίστευτο, αλλά συμβαίνει και αυτό), αν δεν υπάρχει το χέρι του manager, ο καθένας κάνει το κομμάτι του, παρουσιάζοντας μια πρόβα ως live. Πόσες ευκαιρίες όμως περιμένουν οι μπάντες;
από το blog του Γιάννη Πετρίδη 10/06/2007
http://apotis4stis5.blogspot.com/
Σοβαρά ερωτήματα προκύπτουν από το χώρο της μουσικής βιομηχανίας για το αν θα τα καταφέρει τελικά η τοπική ανεξάρτητη μουσική σκηνή να βρεί το δρόμο προς το εργοστάσιο εμφιάλωσης και στη συνέχεια προς τα supermarket έτσι ώστε ο κάθε διψασμένος μουσικόφιλος επιτέλους να ξεδιψάσει. Είναι πράγματι ευχάριστο που έστω και αργά στράφηκε το ενδιαφέρον των βιομηχάνων και των στελεχών τους στην σύγχρονη μουσική σκηνή. Από την άλλη είναι πράγματι λυπηρό να βλέπεις ένα εκκολαπτόμενο δημιουργό με ταλέντο να μη μπορεί να συνδέσει τα καλώδια σε χρόνο dt, να ιδρώνει, να σκύβει και να του φαίνεται το σώβρακο, να βγάζει τα παπούτσια του και εν τέλει να αγχώνεται και να μην μπορεί να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των αναγνωστών της guardian ως γνήσιος hell-raiser. Αν ήταν εκεί ένας manager-ηχολήπτης-στυλίστας-οικονομολόγος-ψυχολόγος θα μπορούσε να φτιάξει ένα πλάνο και σήμερα για τον larry θα έγραφε το ΝΜΕ, το Rolling Stone, ο Independent και κυρίως οι Financial Times και ο Economist εκθειάζοντας το ταλέντο και τον επαγγελματισμό του και προτείνοντας στους ανά τον κόσμο επενδυτές να αγοράσουν larry για σίγουρα κέρδη.
Βρισκόμαστε μπροστά σε θεμελιώδεις αλλαγές στο χώρο της μουσικής. Νέα μέσα που βοηθούν τον δημιουργό στην συγγραφή της μουσικής, μέσα που τον βοηθούν στην παρουσίαση της και τέλος νέος τρόπος διανομής και επαφής με το κοινό του. Αυτό το νέο πλέγμα που βρίσκεται ακόμη εν δημιουργία πρέπει πριν παγιωθεί (αν γίνει ποτέ αυτό) να κατευθυνθεί από τους ήδη κραταιούς στην προηγούμενη δομή της μουσικής βιομηχανίας με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι και πάλι ελεγχόμενο, φυσικά από τους ίδιους. Το γεγονός οτι αυτοί οι κύριοι ανερυθρίαστα συζητάνε για την μουσική ως προϊον προς εμφιάλωση μάλλον θα πρέπει να μας προβληματίζει τόσο για το μέλλον της μουσικής, όσο και για το ίδιο το μέλλον.
Μάλλον ένα νέο είδος έχει κάνει την εμφάνιση του στον πλανήτη έδω και καιρό, αυτό που ξέραμε ως homo economicus απειλείται με εξαφάνιση και την θέση του καταλαμβάνει ο γνήσιος economicus.
Όλες οι πράξεις μας, οι σχέσεις μας, η δημιουργικότητα, οι δεξιότητες,οι ανησυχίες, οι σκέψεις, ο λόγος μας πρέπει να αποκρυπτογραφηθούν με βάση το κίνητρο του οφελιμισμού, να γίνουν προϊοντα προς πώληση, να αποτυπωθούν σε διαγράμματα με δείκτες πώλησης και αγοράς και στο τέλος να μετρήσουμε τα κέρδη μας, τα δικά μας και αυτών που "ξέρουν" την διαδικασία. Στην σύγχρονη κοινωνία οι economicus προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα οφείλουν να είναι συστημικά και κατευθυνόμενα ("συγκεκριμένος στόχος και πλάνο"). Δεν είναι τυχαίο ότι, σημειολογικά, "ο ανθρώπινος παράγοντας" είναι μια έννοια αρνητική που πια αναφέρεται στο απρόβλεπτο που μπορεί να χαλάσει ένα πλάνο μιας ομάδας στελεχών και στην συγκεκριμένη περίπτωση το live του larry gas διοτι τυγχάνει να είναι ακόμη άνθρωπος χωρίς manager.
Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι που έχει κάνει τώρα μια νέα κοινότητα (target group στην γλώσσα των economicus) που διαμορφώνεται με αφορμή την μουσική.
Το internet που ξεκίνησε ως δίκτυο ανταλλαγής γνώσης (πληροφοριών) μεταξύ πανεπιστημίων, με τα χρόνια φάνηκε ότι μπορεί να μας φέρει σε επαφή με δισεκκατομύρια ανθρώπους αλλά και με δισεκκατομύρια ευρώ.
Για την λογική των economicus οι έννοιες είναι ταυτόσημες, οι άνθρωποι ισοδυναμούν με ευρώ. Άν καταφέρεις να ελέγξεις τις συνήθειές τους μπορείς και τα ευρώ τους.
Το ισχύον συμβατικό σύστημα της "μουσικής βιομηχανίας" είχε μια συγκεκριμένη δομή και αναλογία στους δημιουργούς, στις εταιρείες, στα μέσα, στα σημεία διανομής, στο κοινό τους. Με την νέα πραγματικότητα ο ανθρώπινος παράγοντας τα έχει κάνει θάλασσα. Οι διψασμένοι πίνουν κατευθείαν νερό από την πηγή και υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στους νερουλάδες. Οι νέες αυτές κοινότητες έχουν βρεί τις πηγές και λούζονται όλη μέρα σαν τις νεράιδες.
Να μια καλή λύση για το συμπαθές επάγγελμα των υδροχόων: βρίσκουν το ξεχωριστό νερό, κόβουν την παροχή, φροντίζουν την αγωγιμότητα,τη χαμηλή σκληρότητα, αφαιρούν τα βαρέα μέταλλα, ρίχνουν τα συντηρητικά τους, το βάζουν σε ένα ωραίο μουκάλι και το πουλάνε.
Αν δούμε τα δύο παραπάνω κείμενα μαζί με το διαγωνισμό μιας γνήσιας εταιρίας εμφιάλωσης (αυτή που πάει με όλα) φαίνεται ότι ξαφνικά το ενδιαφέρον των δισκογραφικών εταιριών (και όχι μόνο) εστιάζεται στις νέες μικροκοινότητες ή ανεξάρτητους παραγωγούς. Νέο hype, έτοιμη μαγιά, έτοιμοι αγοραστές. Από τη στιγμή που υπάρχουν δημιουργοί που ενδιαφέρονται για την αναγνώριση της δουλειάς τους, την καριέρα τους ή τις οικονομικές απολαβές περισσότερο από την ίδια την τέχνη τους χώρις να έχουν ηθικό ή πολιτικό πρόβλημα το ζήτημα δε μας αφορά.
Μας αφορά μόνο στο βαθμό που θέλουμε να διαχωρίσουμε την θέση μας με αυτό.
Οι όροι μιας κοινότητας εμπεριέχουν μια υποβάθμιση του εγώ και συνειδητοποίηση του εμείς. Είναι δύσκολο, ρευστό και δοκιμάζεται από την συνέχεια, την συνέπεια και την έμπρακτη συνδρομή του καθενός μας. Οι όροι εναλλακτικό και ανεξάρτητο δεν σηματοδοτούν ένα είδος μουσικής αλλά μια μορφή δράσεων και σχέσεων που οφείλουν να έρχονται σε αντίθεση με το συμβατικό και το εξαρτημένο.
Αν θέλουμε να μιλάμε για νέα τοπική μουσική κοινότητα και να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως μέλη αυτής θα ήταν καλό όλοι, δημιουργοί, labels, δισκοπωλεία, συναυλιακοί χώροι και μουσικόφιλοι να αποφύγουμε την μεταφορά των δομών του είδους economicus στις δικές μας σχέσεις. Αυτές χαρακτηρίζουν άλλες, ανταγωνιστικές κοινότητες (ατόμων και όχι προσώπων) πιό μεγάλες, πλούσιες και glamour. Αν είναι να φτιαχτεί ένα μικρό star system με τους όρους του μεγάλου καλύτερα να αλλάξουμε τους αυτοπροσδιορίσμους μας. Θα είναι πιο τίμιο.
Όσοι συμφωνούν ας σηκώσουν το χέρι. Απλώς με το άλλο χέρι δεν μπορούν ταυτόχρονα να κρατάνε μια coca cola.
Παραδείγματα όπως οι drog_a_tek, οι dread astaire, οι callas, οι zebra tracks, o biomass κ.α. δείχνουν οτι μπορεί να υπάρχει άλλος δρόμος στη δημιουργικότητα και στην υποστήριξη της με εναλλακτικούς τρόπους.
Η αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης και νέων σχέσεων εμπεριέχει φιλίες, έρωτες, παρεξηγήσεις, συγκινήσεις, αποτυχίες, ματαιοδοξίες, εγωπάθειες γιατί πολύ απλά στηρίζεται στον ανθρώπινο παράγοντα. Και αυτό είναι το συναρπαστικό! Η ιστορία που γράφει ο καθένας μας έχει νόημα όταν το μελάνι είναι ακόμη νωπό, γιατί και τα αισθήματα είναι παρόντα. Ας είμαστε σύγχρονοι, όχι μοντέρνοι. Δεν χρειάζεται ούτε πλάνο, ούτε στόχος ούτε επαγγελματισμός. Πήξαμε στους επαγγελματίες της ανάπτυξης, της προόδου και της μεγάλης κλίμακας.
Η μουσική είναι μια τέχνη που πηγάζει από τον δημιουργό ως ανάγκη έκφρασης. Ένας διάλογος με τον ακροατή. Οι υπόλοιποι παράγοντες απλώς βοηθάμε στην επαφή των δύο μερών.
Ο δημιουργός αν σέβεται την ανάγκη του για έκφραση και τον πόθο για επαφή θα τον σεβαστεί και ο ακροατής.
Το μαγείρεμα θέλει υπομονή, καλά υλικά και πολλές δοκιμές για να πετύχει η σούπα. Όποιος μουσικός δεν έχει υπομονή ας βρεί ένα manager να του δώσει έτοιμη την συνταγή και όποιος ακροατής πεινάει και βιάζεται να πάει να φάει από το fast food.
οι υπόλοιποι ας καθήσουμε στο τραπέζι ήσυχα και ας δοκιμάσουμε τις νέες γεύσεις και τις νέες συγκινήσεις που μας προσφέρουν οι επίδοξοι μάγειρες
Στη γενιά μας πράγματι υπήρχε μεγάλος διχασμός... Σήμερα, δεν ξέρω αν έχει εκλείψει τελείως. Πάντως βλέπω ότι ο καθένας δηλώνει με μεγαλύτερη άνεση αυτό που του αρέσει. Ένα 19χρονο κοριτσάκι στη δουλειά, μου δήλωσε ευθαρσώς ότι της αρέσει ο Νίνο. Τα αντίστοιχα κοριτσάκια της γενιάς μας πολύ δύκολα θα το έκαναν αυτό. Υπήρχε μία ντροπή, τι θα πει ο κόσμος. Δεν μπορούσες να μπεις έυκολα σε ένα δισκάδικο και να αγοράσεις Kylie π.χ. Ντρεπόσουν τον πωλητή, χαχα!
Το ίδιο εύκολο ήταν; Δεν ξέρω... Τότε υπήρχαν μόνο τα κρατικά κανάλια κι έπαιζαν Μαρίζα Κωχ, Ξυλούρη και Χαράλαμπο Γαργανουράκη, χαχα! Είχε κι ο Σαββόπουλος εκπομπή για το τραγούδι... Όσο να πεις, δεν αισθανόσουνα μια συστολή, αν άκουγες Πανταζή; Τουλάχιστον ήξερες ότι δεν ήταν το επισήμως αποδεκτό. Ενώ τώρα, το κοριτσάκι αυτό θεωρεί ότι ο Νίνο κάνει και καλή μουσική...
πετ ισως επειδη εγω ειμαι απο λαικη οικογενεια αυτα που λες δεν τα γνωριζω , μεγαλωσα με καζαντιδη ( κατω απο το πουκαμισο μου η καρδια μου σβηνει ..)
ριτα .. και τα παιδια τα παιδια τα φιλαρακια τα καλα ...
στο σχολειο αναγκαστηκα να μην κανω παρεα γυρω στα 14 με τους συμμαθητες μου .. αλλα να εχω παρεα απο αλλο σχολειο .. γιατι ανακαλυψα το ροκ .. και το διαφορετικο τη στιγμη που σε ολα τα παρτυ επαιζε σαμανθα ,
γουαμ , μποι τζορτζ ...
αλλα μεγαλωσα σε επαρχια ... δεν ξερω .. τα 80ς απελευρερωσαν στο εμπορικο τον φασισμο της " κουλτουρας" της μεταπολιτευσης ..
φοραγα και φουστανι στα 5-6 με σταμπα η πιο καλη γκαρσονα ειμαι εγω
Τέλος πάντων, σημασία έχει ο καθένας μας να είναι όσο το δυνατόν γνήσιος και να εξετάζουμε συνεχώς αν, έστω και άθελά μας, ακολουθούμε μόδες. Όλοι το κάνουμε βέβαια, δεν γλυτώνει κανείς από την επιρροή της κοινωνίας, αλλά όσο μεγαλώνουμε καλό είναι να τίθενται οι απόψεις μας εν αμφιβόλω...
ΒΟΗΘΕΙΑ!!
αυριο ομως εχω και μια ηλικια !!!
threw away what i can't believe
tell me how you lose this feeling
all moods have been dealt and played
tell me how you lose this feeling
all hands have been cut and waved
i have always been your vegetable
and you my Swedenborg
i would drop myself through black holes
to end up at your door
there's no one else to get hung about
and there's nothing else makes you twist
you set yourself up
the lightening bolt hit
you watched yourself change
and no one's left to blame
the helicopter's spotlight shaking
hungry orson on the make
the less you put yourself in
the less you feel so fake
suddenly i'm alright
and it 's time for you to go
you set yourself up
the lightening bolt hit
you let yourself change
now everyone's to blame
and the gulf sign split the screen up
and the gulf sign split the screen up
and the gulf sign split the screen up
and the gulf sign split the screen up
and the gulf sign split the screen up
Να αποτολμήσω κάτι από το ρεφρέν? Μου φαίνεται λέει κάτι τέτοιο:
You've set yourself (on) fire
the lightning bulb fades
you've waltzed yourself to shame ή you've watched yourself through shame, τη δεύτερη φορά you've let yourself feel/through shame
και τη δεύτερη φορά λέει everyone's to blame
στο πρώτο κουπλέ all words have been down the drain (?)
Πόσα λεφτά κέρδισα μέχρι τώρα?
You've set yourself (on) fire
the lightning bulb fades
you've waltzed yourself to shame
χαχαχα καθαρα 80s pop style!! θα μπορουσαν οι duran duran να εχουν γραψει αυτους τους στιχους! πως το λεγαν εκεινο το κομματι με το βιντεο με το ελικοπτερο που πεφτει?? dance into the fire η κατι..? pet τι το περασες?? step into the 90s for starters..!!
μα να σε κανει ποπ σαν κια αυτον
πετ σου αρεσει η Βανδη?
το ερωτημα ειναι .. πιστευουμε οτι τι ειναι επιτυχες καθοριζεται απο πανω μονο ή και το κοινο το διαμορφωνει?
εγω νομθζω το δευτερο ... αν ας πουμε απο αυριο ..παιζαν σκαουτ νιβπλετ παντου .. οκ τι κις μπορει να εκανε και καποια επιτυχια το αυγο του δεινοσαυρου με τιποτα ..
δεν αρεσουν ολα σε ολους για αυτο και υπαρχουν και απειρα ηδη μουσικης ..για να απευθυνονται σε διαφορετικο κοινο ..
ο μαλαμας και ο παπακωσταντινου εχουν φανατικο κοινο γεμιζουν μαγαζια και τους παιζουν τα ραδιοφωνα παντου ... οπως και με τις τρυπες παλιοτερα ... στη βιρτιν καναν δισκους ... ποτε δεν εγιναν βανδη ή ρουβας .. δηλαδη καθολοκο φαινομενο ..
παρτε μια αλεξιου που μου αρεσει .. απο τα τελευταια
το νετ
Η έναρξη έγινε γύρω στις 16.00 με τον χαιρετισμό που απηύθυναν οι Πάνος Θεοφανέλλης -Archangel Music- και ο Ανδρέας Μ. Κουρής, διευθύνων σύμβουλος του Mad Tv. Στον χαιρετισμό αυτό, ο κος Θεοφανέλλης έδωσε μεγάλη βάση στην αύξηση των ψηφιακών πωλήσεων και το πόσο σημαντικό είναι να προφυλάξουμε τη μετάβαση στο digital, τώρα που τα πράγματα πάνε προς τα εκεί. "Το ψηφιακό περιβάλλον δε συγχωρεί λάθη" είπε συγκεκριμένα. Παράλληλα επισήμανε το μεγάλο ποσοστό που εξακολουθεί να διατηρεί η πειρατεία στα cd (κοντά στο 50%), εξαιτίας του οποίου η πολιτεία έχει χάσει έσοδα ύψους 228 εκ. Ευρώ ενώ οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι χάνουν έσοδα που υπολογίζονται σε 1 δις. 180εκ. Ευρώ.Όταν ο Ανδρέας Μ. Κουρής επισήμανε ότι στο μέλλον η μουσική μπορεί όντως να είναι "σαν το νερό", όπως αρκετοί ερευνητές υποστηρίζουν, ο Πάνος Θεοφανέλλης απάντησε "σωστά, αλλά θα πρέπει να βρούμε τρόπο να το πουλάμε εμφιαλωμένο!". "
από το 3ο athens music forum 25/04/2007
http://www.mad.tv/news/?id=24994
2. Dfa (Larry Gus)
Το All My Friends είναι το καινούργιο single των LCD Soundsystem. Κυκλοφορεί σε 7ιντσο μαζί με διασκευές από τους Franz Ferdinand και τον John Cale, που αναδεικνύουν την αξία των κομματιών (πέρα από τα κολλήματα του κοινού με τα old-school samples).
Μπορείτε να τα ακούσετε εδώ, μαζί με πολλά remixes της DFA. Επίσης, μπορείτε να κάνετε το δικό σας DFA κομμάτι, στο remixer που έχουν φτιάξει με τα samples τους.
Με αφορμή του remixer, ας σταθούμε στην λανθασμένη νοοτροπία που έχει το συντριπτικό ποσοστό των ελληνικών συγκροτημάτων.
Την Παρασκευή, στο Gagarin, ο Larry Gus έδωσε μια απογοητευτική εμφάνιση: έκανε αυτό που κάνει κάποιος στο σπιτι του, παίζοντας με το remixer της DFA. Όταν όμως θέλεις να παρουσιάσεις κάτι στο κοινό, χρειάζονται πρόβες και γενικότερα, πολλή δουλειά. Αυτό που θέλει να κάνει ο Larry Gus, είναι δύσκολο και θα έπρεπε να υπάρχουν δεύτερες σκέψεις πριν την "εύκολη" παρουσιάση του, εκτός studio, σε έναν μεγάλο χώρο όπως το Gagarin.
Το μεγάλο (ίσως το πιο σημαντικό) πρόβλημα είναι εμφανώς η απουσία managers. Το να κλείνεις συναυλίες δεν είναι τίποτα, γιατί αν παρουσιάζεις το συγκρότημά σου σε κακή φόρμα μπροστά σε 20 άτομα δεν βοηθάει. Αντίθετα, βοηθάει να υπάρχει συγκεκριμένος στόχος και πλάνο πίσω από τις όποιες κινήσεις, αυτό είναι άλλωστε η δουλειά του manager. Το να είναι όλοι φίλοι μας και να γράφουν 10 αποθεωτικές λέξεις, απέχει πολύ από αυτό που ονομάζεται δουλειά στην μουσική βιομηχανία.
Όταν θα προκύψουν managers, μπορεί να δούμε και πραγματική δουλειά, πέρα από το hype που δημιουργεί (με την καλή θέλησή του) ο M.Hulot. Οι καλές προθέσεις του, όπως και οι δικές μας, δεν αναιρούν την ανάγκη της δουλειάς, της "επαγγελματικής" προσπάθειας και βέβαια, του πραγματικού βεληνεκούς της "νέας σκηνής".
Το ίδιο ακριβώς μας συνέβη στην εμφάνιση των Matisse στο Αν, λίγες μέρες πριν τους Kaiser Chiefs. Ας σκίζεται η δισκογραφική (απίστευτο, αλλά συμβαίνει και αυτό), αν δεν υπάρχει το χέρι του manager, ο καθένας κάνει το κομμάτι του, παρουσιάζοντας μια πρόβα ως live. Πόσες ευκαιρίες όμως περιμένουν οι μπάντες;
από το blog του Γιάννη Πετρίδη 10/06/2007
http://apotis4stis5.blogspot.com/
Σοβαρά ερωτήματα προκύπτουν από το χώρο της μουσικής βιομηχανίας για το αν θα τα καταφέρει τελικά η τοπική ανεξάρτητη μουσική σκηνή να βρεί το δρόμο προς το εργοστάσιο εμφιάλωσης και στη συνέχεια προς τα supermarket έτσι ώστε ο κάθε διψασμένος μουσικόφιλος επιτέλους να ξεδιψάσει. Είναι πράγματι ευχάριστο που έστω και αργά στράφηκε το ενδιαφέρον των βιομηχάνων και των στελεχών τους στην σύγχρονη μουσική σκηνή. Από την άλλη είναι πράγματι λυπηρό να βλέπεις ένα εκκολαπτόμενο δημιουργό με ταλέντο να μη μπορεί να συνδέσει τα καλώδια σε χρόνο dt, να ιδρώνει, να σκύβει και να του φαίνεται το σώβρακο, να βγάζει τα παπούτσια του και εν τέλει να αγχώνεται και να μην μπορεί να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των αναγνωστών της guardian ως γνήσιος hell-raiser. Αν ήταν εκεί ένας manager-ηχολήπτης-στυλίστας-οικονομολόγος-ψυχολόγος θα μπορούσε να φτιάξει ένα πλάνο και σήμερα για τον larry θα έγραφε το ΝΜΕ, το Rolling Stone, ο Independent και κυρίως οι Financial Times και ο Economist εκθειάζοντας το ταλέντο και τον επαγγελματισμό του και προτείνοντας στους ανά τον κόσμο επενδυτές να αγοράσουν larry για σίγουρα κέρδη.
Βρισκόμαστε μπροστά σε θεμελιώδεις αλλαγές στο χώρο της μουσικής. Νέα μέσα που βοηθούν τον δημιουργό στην συγγραφή της μουσικής, μέσα που τον βοηθούν στην παρουσίαση της και τέλος νέος τρόπος διανομής και επαφής με το κοινό του. Αυτό το νέο πλέγμα που βρίσκεται ακόμη εν δημιουργία πρέπει πριν παγιωθεί (αν γίνει ποτέ αυτό) να κατευθυνθεί από τους ήδη κραταιούς στην προηγούμενη δομή της μουσικής βιομηχανίας με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι και πάλι ελεγχόμενο, φυσικά από τους ίδιους. Το γεγονός οτι αυτοί οι κύριοι ανερυθρίαστα συζητάνε για την μουσική ως προϊον προς εμφιάλωση μάλλον θα πρέπει να μας προβληματίζει τόσο για το μέλλον της μουσικής, όσο και για το ίδιο το μέλλον.
Μάλλον ένα νέο είδος έχει κάνει την εμφάνιση του στον πλανήτη έδω και καιρό, αυτό που ξέραμε ως homo economicus απειλείται με εξαφάνιση και την θέση του καταλαμβάνει ο γνήσιος economicus.
Όλες οι πράξεις μας, οι σχέσεις μας, η δημιουργικότητα, οι δεξιότητες,οι ανησυχίες, οι σκέψεις, ο λόγος μας πρέπει να αποκρυπτογραφηθούν με βάση το κίνητρο του οφελιμισμού, να γίνουν προϊοντα προς πώληση, να αποτυπωθούν σε διαγράμματα με δείκτες πώλησης και αγοράς και στο τέλος να μετρήσουμε τα κέρδη μας, τα δικά μας και αυτών που "ξέρουν" την διαδικασία. Στην σύγχρονη κοινωνία οι economicus προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα οφείλουν να είναι συστημικά και κατευθυνόμενα ("συγκεκριμένος στόχος και πλάνο"). Δεν είναι τυχαίο ότι, σημειολογικά, "ο ανθρώπινος παράγοντας" είναι μια έννοια αρνητική που πια αναφέρεται στο απρόβλεπτο που μπορεί να χαλάσει ένα πλάνο μιας ομάδας στελεχών και στην συγκεκριμένη περίπτωση το live του larry gas διοτι τυγχάνει να είναι ακόμη άνθρωπος χωρίς manager.
Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι που έχει κάνει τώρα μια νέα κοινότητα (target group στην γλώσσα των economicus) που διαμορφώνεται με αφορμή την μουσική.
Το internet που ξεκίνησε ως δίκτυο ανταλλαγής γνώσης (πληροφοριών) μεταξύ πανεπιστημίων, με τα χρόνια φάνηκε ότι μπορεί να μας φέρει σε επαφή με δισεκκατομύρια ανθρώπους αλλά και με δισεκκατομύρια ευρώ.
Για την λογική των economicus οι έννοιες είναι ταυτόσημες, οι άνθρωποι ισοδυναμούν με ευρώ. Άν καταφέρεις να ελέγξεις τις συνήθειές τους μπορείς και τα ευρώ τους.
Το ισχύον συμβατικό σύστημα της "μουσικής βιομηχανίας" είχε μια συγκεκριμένη δομή και αναλογία στους δημιουργούς, στις εταιρείες, στα μέσα, στα σημεία διανομής, στο κοινό τους. Με την νέα πραγματικότητα ο ανθρώπινος παράγοντας τα έχει κάνει θάλασσα. Οι διψασμένοι πίνουν κατευθείαν νερό από την πηγή και υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στους νερουλάδες. Οι νέες αυτές κοινότητες έχουν βρεί τις πηγές και λούζονται όλη μέρα σαν τις νεράιδες.
Να μια καλή λύση για το συμπαθές επάγγελμα των υδροχόων: βρίσκουν το ξεχωριστό νερό, κόβουν την παροχή, φροντίζουν την αγωγιμότητα,τη χαμηλή σκληρότητα, αφαιρούν τα βαρέα μέταλλα, ρίχνουν τα συντηρητικά τους, το βάζουν σε ένα ωραίο μουκάλι και το πουλάνε.
Αν δούμε τα δύο παραπάνω κείμενα μαζί με το διαγωνισμό μιας γνήσιας εταιρίας εμφιάλωσης (αυτή που πάει με όλα) φαίνεται ότι ξαφνικά το ενδιαφέρον των δισκογραφικών εταιριών (και όχι μόνο) εστιάζεται στις νέες μικροκοινότητες ή ανεξάρτητους παραγωγούς. Νέο hype, έτοιμη μαγιά, έτοιμοι αγοραστές. Από τη στιγμή που υπάρχουν δημιουργοί που ενδιαφέρονται για την αναγνώριση της δουλειάς τους, την καριέρα τους ή τις οικονομικές απολαβές περισσότερο από την ίδια την τέχνη τους χώρις να έχουν ηθικό ή πολιτικό πρόβλημα το ζήτημα δε μας αφορά.
Μας αφορά μόνο στο βαθμό που θέλουμε να διαχωρίσουμε την θέση μας με αυτό.
Οι όροι μιας κοινότητας εμπεριέχουν μια υποβάθμιση του εγώ και συνειδητοποίηση του εμείς. Είναι δύσκολο, ρευστό και δοκιμάζεται από την συνέχεια, την συνέπεια και την έμπρακτη συνδρομή του καθενός μας. Οι όροι εναλλακτικό και ανεξάρτητο δεν σηματοδοτούν ένα είδος μουσικής αλλά μια μορφή δράσεων και σχέσεων που οφείλουν να έρχονται σε αντίθεση με το συμβατικό και το εξαρτημένο.
Αν θέλουμε να μιλάμε για νέα τοπική μουσική κοινότητα και να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως μέλη αυτής θα ήταν καλό όλοι, δημιουργοί, labels, δισκοπωλεία, συναυλιακοί χώροι και μουσικόφιλοι να αποφύγουμε την μεταφορά των δομών του είδους economicus στις δικές μας σχέσεις. Αυτές χαρακτηρίζουν άλλες, ανταγωνιστικές κοινότητες (ατόμων και όχι προσώπων) πιό μεγάλες, πλούσιες και glamour. Αν είναι να φτιαχτεί ένα μικρό star system με τους όρους του μεγάλου καλύτερα να αλλάξουμε τους αυτοπροσδιορίσμους μας. Θα είναι πιο τίμιο.
Όσοι συμφωνούν ας σηκώσουν το χέρι. Απλώς με το άλλο χέρι δεν μπορούν ταυτόχρονα να κρατάνε μια coca cola.
Παραδείγματα όπως οι drog_a_tek, οι dread astaire, οι callas, οι zebra tracks, o biomass κ.α. δείχνουν οτι μπορεί να υπάρχει άλλος δρόμος στη δημιουργικότητα και στην υποστήριξη της με εναλλακτικούς τρόπους.
Η αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης και νέων σχέσεων εμπεριέχει φιλίες, έρωτες, παρεξηγήσεις, συγκινήσεις, αποτυχίες, ματαιοδοξίες, εγωπάθειες γιατί πολύ απλά στηρίζεται στον ανθρώπινο παράγοντα. Και αυτό είναι το συναρπαστικό! Η ιστορία που γράφει ο καθένας μας έχει νόημα όταν το μελάνι είναι ακόμη νωπό, γιατί και τα αισθήματα είναι παρόντα. Ας είμαστε σύγχρονοι, όχι μοντέρνοι. Δεν χρειάζεται ούτε πλάνο, ούτε στόχος ούτε επαγγελματισμός. Πήξαμε στους επαγγελματίες της ανάπτυξης, της προόδου και της μεγάλης κλίμακας.
Η μουσική είναι μια τέχνη που πηγάζει από τον δημιουργό ως ανάγκη έκφρασης. Ένας διάλογος με τον ακροατή. Οι υπόλοιποι παράγοντες απλώς βοηθάμε στην επαφή των δύο μερών.
Ο δημιουργός αν σέβεται την ανάγκη του για έκφραση και τον πόθο για επαφή θα τον σεβαστεί και ο ακροατής.
Το μαγείρεμα θέλει υπομονή, καλά υλικά και πολλές δοκιμές για να πετύχει η σούπα. Όποιος μουσικός δεν έχει υπομονή ας βρεί ένα manager να του δώσει έτοιμη την συνταγή και όποιος ακροατής πεινάει και βιάζεται να πάει να φάει από το fast food.
οι υπόλοιποι ας καθήσουμε στο τραπέζι ήσυχα και ας δοκιμάσουμε τις νέες γεύσεις και τις νέες συγκινήσεις που μας προσφέρουν οι επίδοξοι μάγειρες
-μμμ, αλμυρό
-γλυκό
-λίγο ξυνό
-καίει!
-τέλειο!
επισης μην ξεχνας οτι το τι μουσικη ακουγες τοτε δεν ηταν μονο η μουσικη ..
ηταν πολιτικη ντυσιμο ακομα και εραστες ...
σιγα μην καρεκλας μπορουσε ανετα να εχει γκομενα φρικιο ..
( εμενα μου συνεβει και αυτο βεβαια τοσο αντιδραστικο που ημουν ..)
σημερα ολοι ακουν ολα .. και δεν χαρακτηριζονται κιολας απο αυτο
η σαμανθα .. καποιοι αλλοι ...οχι..
στη δουλεια ακουω ρουβα καθε μερα .. στρατιοωτικο καθεστως !!
ριτα .. και τα παιδια τα παιδια τα φιλαρακια τα καλα ...
στο σχολειο αναγκαστηκα να μην κανω παρεα γυρω στα 14 με τους συμμαθητες μου .. αλλα να εχω παρεα απο αλλο σχολειο .. γιατι ανακαλυψα το ροκ .. και το διαφορετικο τη στιγμη που σε ολα τα παρτυ επαιζε σαμανθα ,
γουαμ , μποι τζορτζ ...
αλλα μεγαλωσα σε επαρχια ... δεν ξερω .. τα 80ς απελευρερωσαν στο εμπορικο τον φασισμο της " κουλτουρας" της μεταπολιτευσης ..
φοραγα και φουστανι στα 5-6 με σταμπα η πιο καλη γκαρσονα ειμαι εγω
χα χα χα